Als ik de tijd terug kon draaien, als ik opnieuw mocht beginnen dan zou ik nooit begonnen zijn met lijnen. Ik zou mijn tijd beter besteed hebben. Het hebben van een eetstoornis is zo zonde van mijn tijd geweest. Natuurlijk is dat achteraf makkelijk praten, maar als ik dit vooraf had geweten had ik er hopelijk wél iets mee gedaan. Sommigen van jullie die dit lezen staan nog wél aan het begin van hun eetstoornis. Voor jullie schrijf ik deze blog. Ik hoop dat ik je hiermee een klein beetje bewust kan maken van hoe ontzettend zonde van je tijd een eetstoornis is.

Rond mijn 15de zat ik erg slecht in mijn vel. Ik voelde me regelmatig heel ongelukkig en wilde niets liever dan steun krijgen van lieve mensen. Niet enkel steun trouwens. Ik was ook heel erg op zoek naar liefde. Ik voelde me vaak eenzaam en niet gezien en was op zoek naar een voorbeeldfiguur die me liefde en warmte gaf. Ik had het idee dat ik die liefde enkel zou ontvangen als het slecht met me ging. Nu was ik niet gelukkig en voelde ik me eenzaam, maar dat zag niemand aan me. Het in woorden uitdrukken lukte me ook niet. Ik vond mezelf dan een aansteller. Een goede reden om ongelukkig te zijn had ik niet. Mensen moesten aan me kunnen zien dat het niet goed met me ging. Hoe zou ik daar zelf voor kunnen zorgen?

Afvallen. Als ik zou afvallen en er ongezond mager uit zou zien, zouden mensen zich zorgen om me maken. Dan zouden mensen eindelijk begrijpen dat ik niet gelukkig was. Dan zou ik liefde en steun krijgen. In het begin lukte me het voor geen meter. Ik probeerde te minderen met eten, maar had veelal gewoon te veel trek en te weinig discipline. Ik had helemaal geen zin om honger te lijden. Tegelijkertijd voelde het alsof ik weer een doel had in mijn leven, iets waarmee ik mezelf als het ware kon bewijzen, kon overtreffen. Het was iets van mijzelf dat niemand wist, een geheim. Dat voelde bijzonder.

In de loop van de tijd lukte het me om minder te gaan eten en om wat af te vallen. Niemand zag het echter aan me. Ik ging andere kleding dragen, heel veel zwarte kleding. Er waren dagen dat ik volledig in het zwart naar school ging, inclusief donkere make-up. Niemand toonde extra interesse. Niemand uitte zorg richting mij. Wat moest ik nou doen om die steun wel te krijgen? Wat moest ik doen om liefde te ontvangen?

Ik ging spijbelen, haalde slechte cijfers. Na een tijdje waren er wat docenten die interesse in me toonden. Ik lachte het weg. Ik stelde me afstandelijk of vijandig op. Mensen hielden afstand. Het rommelen met eten duurde voort, tot op een dag dat ik er niet meer mee kon stoppen. Het was mij manier geworden om met mijn negatieve gevoelend te dealen. Ik hongerde mijh gevoelens weg of vrat mijn gevoelens op in de vorm van eetbuien. Het einde was zoek en het begin kon ik me nauwelijks meer herinneren. Hoe was deze vreselijke eetstoornis ooit ontstaan? Waarom?

Waarom? Omdat ik niet praatte over wat er in mij omging. Omdat ik mensen buiten sluitte. Omdat ik niet vertelde waar ik naar verlangde. Omdat ik wachtte tot ik gered zou worden. Ik heb bijna tien jaar op die redding gewacht, toen ik erachter kwam dat alleen ík mezelf kon redden. 10 jaar. 10 fucking hele jaren van mijn leven! Jaren die ik nooit meer over kon doen. Jaren waarin ik zoveel had kunnen bereiken. Jaren waar ik nu regelmatig met spijt op terugkijk.

Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen 10 jaar lang in een kliniek gezeten of iets dergelijks. Nee, ik heb het merendeel van die 10 jaar gestudeerd of hard gewerkt. Hoezo heb ik dan spijt van die jaren? Omdat die jaren, in de bloei van mijn leven, werden overschaduwd door nutteloos rommelen met eten. Ik ben in die 10 jaar afgevallen, aangekomen, afgevallen en weer aangekomen. Ik heb flink ondergewicht gehad, moest wekelijks suf op een weegschaal staan waarbij ik dan ook nog eens de boel belazerde. Ik heb eetbuien gehad, heb dieetpillen geslikt, overgegeven en uren op het toilet doorgebracht.

....en wat heeft het me opgeleverd? Niets. Niets, behalve het verliezen van kostbare tijd van mijn leven. Ik heb er geen liefde door gekregen, waarschijnlijk enkel door misgelopen. Ik heb ook nooit de zorg voor gekregen waar ik zo naar verlangde. Die liefde en zorg kreeg ik pas toen ik ging praten over wat er nu werkelijk aan de hand was. Mijn probleem was niet het eten. Het was inmiddels wel een probleem geworden, maar in weze is dat nooit het probleem geweest. Ik kreeg hierdoor wel zorg en aandacht voor dit probleem, maar niet voor het probleem waar het gerommel met eten ooit door is gestart. Ik had immers door het rommelen met eten nog steeds niet geleerd om over mijn gevoelens te praten. Dat deed ik al jaren door te vluchten in andere zaken.

Nu ik erop terugkijk vind ik het zo zonde dat ik niet eerder ben gaan praten. Dat ik mezelf altijd zo verstopt heb en klein gemaakt heb. Dat ik nooit de stap heb gezet om mijn gevoelens, angsten en verlangens te delen. Eerder praten over mijn gevoelens, mijn best hiervoor doen, had me zoveel nuttelozen jaren van bezig zijn met mijn gewicht - terwijl er niets mis was met mijn gewicht - gescheeld. Als ik de tijd terug kon draaien zou ik mijn problemen veel eerder serieus genomen hebben. Dan zou ik jaren eerder goede hulp voor mezelf hebben gezocht. Dan zou ik meerdere hulpverleners hebben benaderd zodat IK kon kiezen omdat IK de klant was. Als ik de tijd terug kon draaien zou ik alle hulp die me aan werd geboden aangepakt hebben en er alles aan gedaan hebben om weer gelukkig te worden in plaats van er alles aan te doen om mijzelf de vernieling in te helpen.

Als ik de tijd terug kon draaien... Het kan niet. Een enorm gevoel van spijt. Had ik maar... Voor mij is het te laat, maar voor jou nog niet. Vlucht niet in rommelen met eten. Vlucht niet in klooien met je gewicht. Vlucht niet in zaken waar het probleem helemaal niet ligt. Neem de sprong van je leven en ga je grootste angsten aan. Stel je kwetsbaar op. Laat je steunen. Vraag om hulp, hoe onmogelijk dit ook mag voelen. Je hebt maar 1 leven, maar (hopelijk!) 70 of 80 jaar. Laat niet meer dan 1/8 ste van je leven verloren gaan door bezig te zijn met iets wat je niets op zal leveren.