Een eetstoornis en de liefde
In tijden van een eetstoornis ben je vaak niet op je oppperbest. Soms voel je je beresterk, maar vaak voelt het als een bitterharde strijd. Je bent lang niet altijd jezelf en in ieder geval niet heel gek op jezelf. Maar wat nou als er iemand anders wel heel gek is op jou? Of jij op die iemand anders? Oftewel, hoe zit het met je eetstoornis en de liefde?
Toen mijn eetstoornis en ik nog in ontkenning waren kwam ik iemand tegen. Ik besloot heel hard diegene op afstand te houden. Mijn eetstoornis was immers mijn beste vriend, maatje en grote liefde. En de toch, die andere liefde bleek te sterk.
In een extreem open mail gooide ik meteen eruit wat me dwars zat: ‘Ik denk dat ik een klein probleem met eten heb. Ik eet het liefst zo min mogelijk en als ik wel iets eet braak ik dat er meestal weer uit. Maar dit zal binnenkort wel goedkomen'. Zo, nu zou die vast heel hard wegrennen om nooit meer terug te komen. Hij rende alleen helemaal niet hard weg, hij bleef.
Hij bleef tijdens mijn driftbuien en mijn paniekaanvallen en was er altijd na te confronterende therapiesessies, waar ik overigens op zijn aanraden mee begonnen was. Hij bracht me als ik niet durfde en gaf me een schop onder mijn kont als ik zat te miepen boven een bord met winterkost. Ondertussen deed ik er alles aan om hem mij te laten dumpen. Ik loog, deed boos en verkoos telkens mijn eetstoornis boven hem. Natuurlijk deed ik dit alles niet expres. Maar het zorgde wel voor een hoop spanning in onze relatie, die verder zo vrolijk was.
Na de zoveelste keer liegen over wel of niet eten, braken en ander van dat soort eetgestoorde dingen was hij het zat. Aan mij de keus, of ik zou stoppen met die rotziekte of hij zou stoppen met mij. Waar ik al die tijd zo hard voor had gewerkt, was ineens heel dichtbij. Hij was er klaar mee, mijn eetstoornis had bijna gewonnen en ik bijna verloren. Hoewel ik totaal (nog) niet van mezelf hield, hield ik wel heel veel van ons samen en besloot ik de strijd aan te gaan. Echt aan te gaan. Geen leugens meer en altijd open over hoe je je voelt. Accepteren dat iemand jou wel lief, leuk en mooi kan vinden. De moeilijkste keuze sinds de keer dat ik voor therapie koos, maar wel de beste ooit.
Mijn psycholoog zei ooit iets tegen mij wat mij nog lang zal bijblijven. Een waarheid als een koe. ‘Je hebt jou, dan heb je je vriend (of vriendin natuurlijk) en dan komt daar die lachende derde, je eetstoornis. De eetstoornis is als een donderwolk boven jullie relatie. De eetstoornis is je minnaar. Degene met wie je vreemd gaat als het met je echte liefde even moeilijk is'.
Deze opmerking zette mij aan het denken. Ik wil helemaal geen vreemdganger zijn, ik hou niet van donderwolken en vind zo'n driehoeksverhouding al helemaal niks. Bovendien vind ik mijn vriend zelf al leuk genoeg en hebben wij zo'n lachende derde helemaal niet nodig. En dus deed ik (nee, natuurlijk niet van de een op de andere dag) wat ik een ieder van jullie ook zou gunnen. Ik dumpte mijn eetstoornis en koos voor de echte liefde. De liefde voor de mensen om me heen, maar daarmee ook voor de liefde voor mezelf. Mijn lief en ik? Wij reisden samen de wereld over en willen trouwen in 2014. En mijn eetstoornis? Die trouwt NIET mee.
Hoe is dat voor jullie, een eetstoornis en de liefde? Is je eetstoornis je liefde, of is er nog iemand anders? Ga jij vreemd met je eetstoornis?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Bij mij is mijn eetstoornis mijn vangnet als ik weer eens een slechte ervaring heb met mannen/liefde. Hoewel ik ook eigenlijk wel weet dat de eetstoornis er ook aan bijdraagt dat er bar weinig goede ervaringen zijn.
Roep ik keihard; ''Geen vriend voor mij meer dit jaar!'' Guess tegen wie ik aanloop!?
Ik begrijp nu de term opslag verliefd, maar mijn es verprutst ook mijn kans op een leuke relatie.
Ik houd 'm lekker op afstand.. Ach ja, misschien ook goed ook. Eerst even wat tijd om aan mezelf te werken, zodat ik daarna gewoon clean slighted een relatie aan kan gaan.
Nu scharrel ik wat met een jongen. Heel veel praten we en dat voelt goed. Dit keer moet ik het van mezelf vol houden. Doorzetten. En niet dichtklappen als hij dichter bijkomt. Pas na het daten kun je zeggen of het wat wordt of niet. Je bent niet gelijk getrouwd met die jongen.
Bij mij kreeg ik van mn (ex)vriend ook de keus: hem of mijn eetstoornis.
maar ik zat toen al in de hulpverlening en zou die eetstoornis echt niet ineens kwijt zijn.
Daar hebben we flinke ruzie over gehad, en toen snapte hij na een tijd ook wel dat ik er echt al vanalles aan probeerde te doen. Maar na een tijd heb ik het zelf uitgemaakt (om andere redenen).
i love to love! ♥♥♥
^^een stamp voor z'n bakkes kan ie krijgen!
Ik zou zelf echt nog niet half zo ver zijn als ik nu ben mocht ik men vriend niet hebben.
Ik leerde hem ook kennen toen ik nog in de ontkenning zat.
Hij heeft me steeds bijgestaan en is voor mij de reden dat ik ben beginnen vechten.
Ik sta nu al zo veel verder, dat had ik niet zonder heb gekund
In de loop der jaren kwam ik aan en werd ik steeds dikker, kreeg lichamelijke klachten. Relatie was voor mij ook een uitlaatklep ik gebruikte mannen om bevestiging te krijgen dat ik toch goed was. Ik was niet eerlijk tegen ze en loog daardoor heel veel. De relaties waren dus ook super oneerlijk! Na een verloop van tijd werd dat voor hun ook duidelijk en gingen de relaties dan ook weer over.
Mijn ouders dachten mij te kunnen helpen en hebben me verschillende keren verplicht gesteld om te praten met een psycholoog of via het ggz een programma te volgen. Niets hielp om de simpele rede dat ik er niet mee wilde stoppen. Ik zat nog compleet in ontkenning.
In 2011 kreeg ik paniek aanvallen omdat ik bang was voor zelfmoordgedachtens in mijn hoofd. Ik wist dat ik ze niet wilde uitvoeren maar was wel erg bang voor mezelf.
Augustus 2011 heb ik Solutions(verslaving kliniek) gebeld, ze wilde me graag helpen en ik kon eigenlijk de volgende dag al op gesprek komen. Na een week ben ik op gesprek gegaan en 23 oktober 2011 zat ik in het vliegtuig naar Zuid-Afrika, op weg naar een kliniek gespecialiceerd op eetproblematiek, Montrose Manor.
Na een heftige maar ook zeker onvergelijke tijd in de kliniek ben ik sterker en als een compleet nieuw persoon en een stukje oud persoon terug gekomen naar Nederland in Januari 2012. Ik ben zo blij dat ik de stap heb gezet en mijn eetstoornis (binge eating disorder) aan de kant gezet heb! Het is nog steeds soms erg moeilijk maar ik heb de OA meetings om naar toe te gaan. Met al deze mensen om mijn heen heb ik een geweldig jaar achter de rug! 2012 is dan ook een jaar dat ik nooit zal vergeten!!!!
Als iemand toevallig contact met mij wil opnemen of vragen heeft dan kan je me e-mailen via ladynikjuh18'@live.nl.
xxx Ik wens iedereen hetzelfde toe als wat ik verkregen heb het laatste jaar en hoop dat ik misschien iemand hiermee geholpen heb. Verder kijk ik met een positieve blik naar de toekomst! Alvast iedereen een fijne jaarwisseling!
*Sigh...*
Voor mijn eetstoornis, jaren ervoor, had ik een ander, 'probleem', en kreeg ook die keuze.
Alleen was ik niet sterk...
Mijn beste vriend was mijn steun, mijn hulp, mijn therapeut en de enige die wist dat ik een ES had. Hij probeerde mij te helpen en dacht zelf dat hij sterk genoeg was om mij van mijn ES af te helpen. Ik luisterde naar hem maar Ik loog, niet opzettelijk maar ontkennen was ik de beste in. Hij heeft van alles geprobeerd om mij in te laten zien waarmee ik bezig was..maar het leek alsof mijn ES sterker was. Uiteindelijk koos hij voor de harde manier en liet me "vallen" "los" hij wilde me niet meer zien of horen. Het leek alsof ik een keiharde klap in mijn gezicht kreeg. Hierna ben ik eindelijk in gaan zien dat ik niet goed bezig was en ben ik hulp gaan zoeken. Ik verloor mijn maatje, mijn vriend en opeens zat ik in een wereld van echte therapeuten en eetstoornissen. Ik kwam in een gevecht terecht tegen mezelf.. was boos! Ontzettend boos! ik kwam in een soort rollercoaster terecht en begon langzaam weer realistisch na te denken en kwam erachter dat hij me om een bepaalde reden aan de kant had gezet, ik moest op mijn eigen benen leren staan. Ik kan nu zeggen dat dit lukt. ik kreeg steeds meer door dat ik hem miste om wie hij was en niet omdat hij zo fijn was om mee te praten. Ik bleef contact zoeken maar hij reageerde nergens op. uiteindelijk nu een paar maanden verder heeft hij zijn deur weer op een kier gezet en hebben we met elkaar gepraat. Hij vertrouwd me niet meer, hij is bang dat dit ook niet meer terug komt. Ik merk dat hij niks meer over mijn ES wil horen. Ik heb teveel op zijn schouders gegooid, dat zie ik nu. Ik zal moeten bewijzen dat ik veranderd ben. Dat ik nu wel luister en dat ik beter zal en wil worden. Ik ben er nog lang niet dat weet ik. Maar ik weet wel dat er een knop omgezet is in mijn hoofd, ik ga ervoor.
Nu ik dit schrijf zit ik buiten voor de kliniek waar ik onder behandeling ben, Het zonnetje schijnt, vogels fluiten en ik zie de groene blaadjes aan de bomen. Mooie dingen die ik toen niet meer zag. Ik ben weer vrolijk op zulke momenten en lach veel meer dan ik deed. Ik ben bezig met mijn reis naar het gelukkig worden en blijven. T zal niet makkelijk zijn te leren eten en mijn ES te overwinnen maar ik voel me sterker dan ooit. Ik wil geen terugval meer krijgen, ik ben het waard.
Ik hoop dat mijn maatje mij de kans wil geven, dat hij ervoor open staat mij te leren kennen zonder de stoornis. Ik hoop dat onze band sterk genoeg is. Mijn eetstoornis heeft al zoveel kapot gemaakt, maar winnen zal die niet. Ik win namelijk! Ik hoop alleen dat mijn maatje dit ook zie en ook niet de eetstoornis laat winnen in onze "relatie". De tijd zal het leren, dit heeft kennelijk moeten gebeuren. Ik heb alles kwijt moeten raken voordat ik het Inzag. Uiteindelijk heeft hij me dus wel geholpen, misschien wel gered en daarvoor ben ik hem dankbaar. Zal hij nog genoeg om me geven om die deur verder open te zetten dan deze kier nu? Ik hoop het... ik heb geduld.. want mijn maatje is meer dan zomaar een maatje, ik hou van hem. Niet als mijn therapeut of goede vriend... maar om wie hij is. Ik vecht ondertussen door tegen mijn ES en heb een stille hoop dat ik over een tijdje kan zeggen: "zie je nou..wij hebben het overwonnen"