Lange tijd heb ik mijn eetstoornis verborgen kunnen houden. De strijd tussen de stemmen voerde ik alleen. Niemand wist hoe druk mijn hoofd was. Hoe zwaar ik het had, hoeveel regels ik mijzelf op had gelegd. Mijn eetstoornis was van mij en alleen van mij. Ik wilde dit niet met de buitenwereld delen. Mijn eetstoornis was veilig. Niemand mocht hieraan zitten. Mijn eetstoornis was van mij alleen.

Toch is er een moment gekomen dat ik het wel moest gaan vertellen. Het ging steeds slechter en mensen begonnen dit te merken. Na een heftig incident met Halloween ben ik met een ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Ik kon het niet meer geheim houden. Ik moest mijn eetstoornis laten zien. Ook al wisten veel mensen om mij heen allang dat het niet goed ging, toch vond ik het heel moeilijk om dit ook echt daadwerkelijk uit te spreken. Ineens was het definitief. Ik weet nog hoe het voelde om voor het eerst hardop uit te spreken dat ik een eetstoornis had. Het voelde alsof ik met een ziekte schold. Het mocht niet. Het hoorde niet. En zeker niet bij mij.  

Toen anderen het wisten

Onder andere de media hebben naar mijn idee een vrij eenzijdig beeld gecreëerd over eetstoornissen. Mensen met anorexia eten nooit en mensen met boulimia geven over. Dit ligt echter veel complexer dan gedacht wordt. Ik merkte dat ik hier best mee in de knoop zat. Ik had de diagnose anorexia nervosa. Ik vond dit lastig om aan anderen te vertellen. Ik was toch niet zo dun? Ik at wel, ik snoepte ook weleens; dat is toch geen anorexia? Ik was veel te bang dat anderen mij niet meer serieus zouden nemen en begon me te gedragen naar mijn diagnose.

Ik had al redelijk wat angsten en eetgestoorde handelingen ontwikkeld. Ik merkte dat ik mij, ondanks deze angsten, van mijn eetstoornis nog 'zieker' moest gaan gedragen. Ik had het gevoel dat iedereen constant naar mij keek tijdens het eten en ik voelde me in de gaten gehouden. Door de druk van al die ogen vond ik het nog lastiger om echt te blijven eten. Het was voor mij veel makkelijker om mijn vork eerder neer te leggen. Dit paste binnen mijn ziektebeeld en niemand stelde hier vragen bij. Ook al ervoer ik niet eens zoveel angsten rondom het eten, het werd voor mij steeds moeilijker om wel goed te blijven eten. Het leek haast alsof het van mij verwacht werd dat ik mijn bord niet leeg at of moeilijk deed over de hoeveelheid eten op mijn bord. Dat hoorde erbij, dat doen mensen met een eetstoornis toch?

In de kliniek

Ook in de kliniek ervoer ik diezelfde druk. Ik had inmiddels de stap gezet om echt te kiezen om beter te worden. De tweede week van de kliniek ging wat betreft het eten al veel beter dan de eerste week. Het lukte mij vrij snel om echt die knop om te zetten en het maar 'gewoon' te doen. Hier was ik heel blij om. Ik had ondertussen echte angsten ontwikkeld en ik was bang dat ik dit nooit meer recht kon zetten. De opluchting maakte echter al snel plaats voor een hoofd vol vraagtekens. Waarom ging dit bij mij ineens zo snel? Had ik wel een probleem? Moet ik niet nog meer moeite met dingen hebben?

Aan tafel ging het vaak over de 'moeites' die iedereen had met die maaltijd. Ook al ervoer ik op dat moment geen angst, het werd makkelijk om mijzelf die angsten aan te praten. Niet alleen vond ik het krom om met anorexia geen problemen met eten te hebben, ook nam ik eigenlijk vlekkeloos de problemen van de anderen over. Hoe meer moeites ik hoorde, hoe lastiger ik het eten weer vond worden.

Ook al heb ik dit toen nooit zo gezien, alleen het feit al dat ik die moeites zo snel overnam zou voor mij moeten aangeven dat het echt nog niet goed zat. Het is niet normaal om problemen met eten te krijgen als anderen dit ook hebben. Een eetstoornis is complex en elke eetstoornis is anders. Sommige mensen hebben veel 'moeites' met eten, sommigen weinig. Sommigen vinden het moeilijk om aan te komen, anderen hebben daar minder moeite mee, en dat is oké. Een eetstoornis gaat niet over eten, een eetstoornis gaat om eenzaamheid, niet willen voelen. Over trauma's en zelfvernietiging. En dit zijn thema's die niet worden besproken bij een bord dampende stamppot.

Neem jij jouw eetstoornis serieus?

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2019