"Ik heb vandaag niet mijn hele lijst gegeten. Ik heb vandaag weer te veel gesport, te vaak de trappen op gelopen. Ik moet alles inhalen wat ik vandaag heb gemist. Straks ben ik niet aangekomen! Waarom heb ik nou nee gezegd op dat toetje, ik had afgesproken met mijzelf om een toetje te nemen vandaag!" Dit zijn enkele gedachten die ik vaak 's avonds had na een lange dag. Het was mijn geweten die vooral 's avonds opspeelde.

Nadat ik de hele dag 'zorgeloos' had kunnen toegeven aan de eetstoornis werd er 's avonds plaatsgemaakt voor schuldgevoelens. Heel erg dubbel en ik begreep mijzelf daarin ook niet. Waarom kon ik 's avonds wel dit soort gedachten hebben en overdag toch zo toegeven aan de eetstoornis? Ik wist het toch allemaal dondersgoed?

Bron

Door deze gedachten raakte ik in de war en mijn omgeving ook. Ik kon het niet uitleggen, ik wist het toch allemaal zo goed? Ik wilde toch zo graag? Ik nam mij iedere avond weer opnieuw voor om het de dag erna 'wel goed te doen'. Mij wel aan de eetlijst te houden of wel de dokter te bellen et cetera. Toch lukte het de volgende dag weer niet. Dat maakte mij gefrustreerd en verdrietig. Dit resulteerde er ook in dat ik 's avonds veel at om alles wat ik overdag niet had kunnen eten in te halen. Vooral de dagen voordat ik moest wegen werd dit erger. Ook hartstikke eetgestoord, ook al zei mijn 'gezonde kant' dit.

De tweestrijd in mijn hoofd vond ik erg vermoeiend. Gelukkig heb ik een hele lieve moeder waaraan ik dit allemaal kwijt kon en haar gezonde ideeën hielpen mij weer realistisch te denken en plannen te maken voor de dag erna. Als ik achteraf terugkijk op deze tweestrijd denk ik dat het het proces beschrijft van het bewust worden van mijn eetstoornis en het langzaam tevoorschijn komen van mijn gezonde kant. In het begin kon ik niks met de strenge gedachten die zich 's avonds aan mij opdrongen.

Echter, langzaamaan haalde ik mijn motivatie uit mijn gezonde kant en wist ik plannen te maken voor de volgende dag die af en toe ook lukte! Bovendien kwam, mede dankzij mijn behandeling, de gezonde kant ook overdag veel vaker om de hoek kijken waardoor ik minder toegaf aan de eetstoornis. Op het forum lees ik veel terug van deze tweestrijd die wordt ervaren. Ikzelf heb mij hier altijd alleen in gevoeld omdat ik het idee had bij een eetstoornis dat het altijd eenrichtingsverkeer was. Dat niemand zich schuldig voelde als ze toe hadden gegeven aan de eetstoornis, dat ze hier daarna niet meer over nadachten. Ik ervoer echter dat schuldgevoel dagelijks.

Ik vergeleek het schuldgevoel ook altijd met een engeltje en een duiveltje. Het duiveltje was mijn eetstoornis, het engeltje mijn geweten. Doordat ik mij zo bewust was van deze twee kanten heeft mij dit erg geholpen in mijn herstel. Ik kon namelijk 'de eetstoornis' en mijn gezonde kant uit elkaar halen en letterlijk tegen de eetstoornis of de eetgestoorde gedachten gaan vechten. Er tegenin gaan met mijn rationele gedachten. Ik zette de gedachten van het engeltje, van mijn geweten, om in doelen voor de volgende dag of de volgende week. Ik schreef mijn schuldgevoelens op om ernaar te kijken als ik de volgende dag weer van plan was hetzelfde te doen. Dit hielp.

Ik heb geleerd dat de tweestrijd en de schuldgevoelens ontzettend naar zijn maar dat ze daartegenover ook ontzettend waardevol zijn bij het herstel van een eetstoornis. Ik vergelijk het achteraf met de verschillende stadia van bewust en bekwaam. In het begin was ik "onbewust onbekwaam". Ik luisterde alleen maar naar het duiveltje, voelde mij nergens schuldig over en was destructief bezig. Toen ik eenmaal door had dat het niet goed was wat ik deed, dat ik er dingen door verloor en dat ik mij er niet gelukkiger door ging voelen maar er nog niks tegen kon doen was ik "bewust onbekwaam".Dit vond ik het meest naar, dit voelde machteloos en in deze fase was mijn tweestrijd het grootste. Langzaam leerde ik "bewust bekwaam" te worden, ik moest veel nadenken over wat ik deed, moest moeite doen om niet toe te geven aan de eetstoornis maar ik deed wel wat goed voor mij was! Nu ben ik "onbewust bekwaam", zonder schuldgevoel en tweestrijd.

Bron

In mijn dagelijks leven op dit moment kan ik nog steeds tweestrijd ervaren over dingen die ik meemaak. Dit is alleen niet meer eetgerelateerd en bovendien gewoon menselijk. Iedereen kan zich weleens schuldig voelen over wat hij wel of niet heeft gedaan en dat zijn de leermomenten voor een volgende keer. Net als met een eetstoornis. Ik heb dit ook nog steeds meer 's avonds dan overdag, dan begin ik soms te piekeren. Gelukkig heb ik geleerd dat dingen die 's avonds een olifant lijken de volgende dag een miertje blijken te zijn.

Gebruik je schuldgevoel en tweestrijd om de motivatie te vinden dingen te veranderen. Zet op het moment van de overhand van je gezonde kant, het engeltje, de gedachten om in concrete doelen en schrijf je motivatie op.

Hoe ga jij om met die tweestrijd?