Tijdens mijn depressie werd ik zelf geconfronteerd met wat ik dacht te weten dat een depressie was. Niet iedereen met een depressie wil dood. Niet iedereen met een depressie is altijd somber of ervaart dagelijks depressieve gevoelens. Allemaal vooroordelen die ik zelf had, waardoor het voor mij ook lastig was om mijn eigen depressie te her- en erkennen. 

Een depressie ziet er bij niemand hetzelfde uit. Daarom vind ik het juist zo belangrijk om die vooroordelen hierover weg te halen.

Niet iedereen wil aandacht

Een behoorlijke tijd heb ik een depressie gehad. Dit was een vreselijke tijd, zeker nu ik er op terugkijk. Destijds voelde het echter als een 'normale' staat van zijn. Het ging bij mij zo geleidelijk dat ik me eigenlijk niets anders meer voor kon stellen. Toen ik destijds de diagnose kreeg, schrok ik hier dan ook enorm van. In mijn hoofd strookte het namelijk niet met wat ik dacht te weten over depressies. 

Vanaf dat moment - wanneer ik anderen om mij heen vertelde over deze depressie - werden deze vooroordelen waar ik zelf altijd in geloofde bevestigd. Één daarvan was deze opmerking die ik meermaals kreeg: "Een depressie? Dat is toch alleen voor de aandacht?" Ook al deelde ik tot voor kort die mening, toch deed dit pijn. Ik koos er namelijk niet voor om me rot te voelen. Om te leven zonder toekomstperspectief. Om me bewust waardeloos, ongewenst en verdrietig te voelen.

Misschien dat voor sommige mensen een depressie inderdaad een schreeuw om aandacht is, maar dat betekent niet dat dit voor iedereen geldt. Ik wilde juist allesbehalve aandacht. Mijn depressie is een combinatie van verschillende aspecten geweest. Ook dit hoeft niet bij iedereen zo te zijn, daarom is het - naar mijn idee - juist zo belangrijk om iemand met een depressie als mens te behandelen.

Niet iedereen is altijd somber

Dit klinkt misschien gek, maar een depressie betekent niet automatisch dat je je elk moment van de dag ontzettend rot en slecht voelt. Ik merkte bij mezelf dat ik ook wel goede dagen kon hebben, maar dat het dal hierna des te dieper werd. Soms was ik gevoelloos en ervoer ik geen leegte, soms kon het me niks meer schelen en raakte de pijn me niet, en soms kon ik alleen maar huilen en was mijn hoofd een zwart gat waarin ik de weg niet meer kon vinden. Regelmatig heb ik deze momenten beschreven als een soort kelder waarin het licht af en toe knippert en uitvalt. Soms stond er een afzuigkap of een stofzuiger aan waardoor ik mezelf niet meer kon horen denken en soms had iemand de deur op slot gedaan en was alle hoop tot het licht helemaal verdwenen.

"Tijdens mijn depressie ervoer ik dagelijks suïcidale gedachtes. Na een tijd had ik deze gedachtes zo eigen gemaakt, dat ik ze amper opmerkte. Het voelde als een stofzuiger die continu aanstond. Na een tijdje filter je het weg, ook al is het er nog. Deze gedachtes waren mijn stofzuiger, mijn ruis. Ik wist niet beter meer. Ik had die stofzuiger nodig. Ik kon niet omgaan met die leegte." Uit de blog: Het gaat goed maar ik wil dood.

Mijn depressie ging dus niet over het continue gevoel van intense somberheid. Het was een mix van ontzettend veel gevoelens en destructieve gedachtes door elkaar. Het idee dat ik teveel was, en daardoor maar moest verdwijnen. Het ontwikkelen van een intense zelfhaat en -kritiek, een gigantische druk waar ik niet naar kon presenteren. Paniekaanvallen die uren konden duren als het even niet ging zoals ik had gepland. De drang naar controle, die ik later tijdens mijn eetstoornis flink botvierde. Het was een idiote combinatie van alles wat je niet wilt voelen. Maar dan allemaal tegelijk. 

Niet iedereen wil dood

Ik vind dit best een lastig punt. Zelf wilde ik niet echt dood, maar ik zag op meerdere momenten geen andere optie. Ik had het idee dat het leven me niet was gegund. Ik voelde me enorm minderwaardig en begreep oprecht niet wat ik hier te zoeken had. Het was een kernovertuiging die ik elke dag meer en meer kracht gaf.

Ik heb gemerkt dat veel mensen om mij heen dachten dat een depressie automatisch betekent dat je ook dood wilt. Toen ik deelde dat dit lang niet altijd het geval was, had ik het gevoel ineens een stuk minder serieus genomen te worden. Alsof dat een soort graadmeter moet zijn, alsof het dan pas erg genoeg is. Ik ben van mening dat een depressie, in welke vorm dan ook, altijd aandacht verdient. Een depressie heb je niet 'voor de leuk', je zoekt het niet op en je kiest het niet uit. Het overkomt je. En het is aan jou om hier passende hulp bij te zoeken.

Nu ik hier zo op terugkijk, kan ik begrijpen hoe lastig dit is om te snappen voor omstanders. Ik kan het nu nog steeds niet helemaal goed omschrijven. Ik kan gewoon het gevoel niet meer vatten dat ik destijds ervoer. Het is met niks te vergelijken, al doe ik zo mijn best.

Ik hoop dat deze blog je meer inzicht geeft en dat, wat jouw situatie ook mag zijn, je jezelf echt serieus mag en kunt nemen. Een depressie is voor niemand hetzelfde en juist daarom is het zo belangrijk om bij jezelf te blijven hierin. Je hoeft niet dood te willen of altijd somber te zijn voordat je hulp mag vragen. Dat mag je op elk moment, altijd.

♥

Bron foto

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.