Iedereen verlangt naar een zin- en waardevol leven. We proberen daar allemaal op onze eigen manier vorm en inhoud aan te geven. Als pasgeboren baby verlang je al naar geborgenheid. Deze vroegkinderlijke ervaring van geborgenheid blijft voor de rest van ons leven bepalend voor de wijze waarop wij zin zoeken. Het is een lichamelijke ervaring. We hebben behoefte aan huid op huid. Doe je als kind al vroeg een ervaring van geborgenheid op dan geeft dat ook het verlangen naar nieuwsgierigheid. Nieuwsgierigheid om de wereld te ontdekken en zin om een waardevol leven te leven. 

Maar ook loert er al snel ‘angst’ om de hoek van de deur. Er wordt wel eens gevraagd waarom de één wel vrolijk door het leven gaat en de ander niet. Ik denk dat het voor een groot gedeelte te maken heeft met hoe je tegen een zinvol leven aankijkt. Viktor Frankl, een beroemde psychiater, bevestigt dat. Hij is een overlevende van de Holocaust en zag met eigen ogen hoe een zinvol leven in de concentratiekampen werkte. Hij schrijft: Degenen die onder ondraaglijke omstandigheden in een zinvol bestaan konden blijven geloven, hadden soms een kans om te overleven. Het waren vaak mensen die, ondanks de ellende, bleven hopen en geloven. Ze bleven naar woorden zoeken om hun hoop op een toekomst uit te spreken. Ze bleven elkaar verhalen vertellen waarin het verlangen naar een mooi leven en een mooie toekomst alle ruimte kreeg. Frankl ontdekte dat als je betekenis geeft aan zinvol bestaan en als je daar met elkaar naar blijft zoeken, je vrijwel alle levensomstandigheden kunt verdragen. 

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier

Bron foto

Ook ontdekte hij dat een mens altijd keuzemogelijkheden heeft in het leven. Ik heb ooit ergens gelezen dat het leven van mensen met een eetstoornis lichter wordt als zij zich wagen aan de vraag: kies ik voor een zinvol bestaan? Viktor Frankl schrijft: ‘Mijn vrouw daagde mij uit om het vol te houden. Ze vroeg mij regelmatig: "Wat is de zin van jouw bestaan?" Ik antwoordde haar: "Jouw liefde voor mij."
 
Zelf heb ik ontdekt dat zoeken naar de zin van het leven een voorwaarde werd om mijn eetstoornis te omarmen en niet weg te vluchten. Zo gauw ik een eerlijk antwoord vond op mijn vraag 'wat is voor mij een zinvol bestaan', maakte ik een kans op echt leven. Met echt leven bedoel ik dat ik niet onverschillig zou worden. Ik wilde geen gevoel krijgen dat ik niet van een eetstoornis kon worden bevrijd. Het moest mogelijk zijn om er ooit van af te kunnen komen en ik wist dat de vraag naar de zin van het leven mij kon helpen.

Ik ontdekte dat mijn leven zijn eigen vragen stelde en dat ik zelf keuzemogelijkheden had. Ik was vrij om antwoorden te vinden en ik was ook verantwoordelijk voor de oplossing die ik zou kiezen. Zodra ik niet langer in mijn toekomst geloofde, zou mijn eetstoornis me blijven bestormen. Hoop was van fundamenteel belang. Lijden aan een eetstoornis is geen lot dat je overkomt. Nee, ik wilde het zien als mijn taak om er van bevrijd te worden. In de zoektocht naar de zin van mijn leven ging het om de betekenis. Ik wilde mijn leven betekenis geven. Ik wilde lief voor mezelf worden, van mezelf houden en op een mooie wijze er voor de ander zijn. Door zo te denken werd ik langzaam van mijn eetstoornis bevrijd. Ik begon weer te dansen en het leven te omarmen. Het ging niet snel, maar de weg naar vrijheid lag voor me open.