Zoals jullie weten voel ik mij af en toe een beetje een wereldverbeteraar. Althans, ik maak me regelmatig druk om de wereld in mijn hoofd of lig er van wakker. Ik heb dat al heel mijn leven een beetje in me. Ik voerde op school acties voor kindsoldaten, verzamelde handtekeningen tegen de walvisvangst en was lid van de Ranger Club. Ik werd zelfs namens de school uitgekozen om jeugdambassadrice te zijn waardoor ik op de Nationale Boomfeestdag een boom mocht planten, de minster mocht ontmoeten en andere acties mocht voeren voor dieren en kinderrechten. Ik was -ben- een dromer en kon er niet tegen dat sommige mensen mijn acties niet interessant vonden. En nog steeds heb ik daar last van.

Met mijn kruiwagen, tuin-handschoenen van mijn vader en een schep liep ik de bosjes en straten door om dode merels en aangereden eksters een eervol plekje te geven. Ik maakte van takjes en touwtjes kruisjes en begroef de dode diertjes in de achtertuin van mijn ouders. Van het jeugdjournaal moest ik soms huilen en in de kinderlijke woorden in mijn dagboeken lees ik hoe verdrietig ik soms ben over de nare dingen die in de wereld gebeuren. Ik kon er niet tegen en wilde iets doen, al waren het maar hele kleine dingen, zoals vogels begraven of een schoenendoos vol speelgoed naar een arm land verzenden. Toen ik zes was stuurde ik ooit een boterham op in een zelf gevouwen envelop naar China, omdat ik dacht dat de mensen daar niet zoveel te eten hadden en arm waren. Het hield me dus duidelijk bezig dat mensen het minder goed hadden dan ik in de wereld. 

Wanneer ik de gedichten en dagboek berichten van mezelf doorblader in oude boekjes van toen ik een jaar of 15 was, zie ik een ontzettend treurige kijk op de wereld. Ik zag de wereld als een verdorven plek. Een plek waar mensen ruzie, oorlog en rotzooi maakte. Ik zag de wereld niet als een fijne plek om in op te groeien. Ik schreef dingen over geld en hoe daarom gevochten wordt. Over milieuvervuiling en hoe boos ik me kan maken om alles wat ‘hoort' en ‘moet'. Hoe we elkaar niet laten zijn zoals we zijn, maar zo hard oordelen. Ik wilde gewoon een beetje meer vrede op aarde. Mijn depressieve kijk op de wereld hielp mij niet om mijn toekomst hoopvol in te kunnen zien of hoopvol te durven dromen. Het maakte mij bang voor de toekomst en gefrustreerd over wat ik met mezelf aanmoest.

Ik kan van alles doen, maar soms heb ik het gevoel dat mijn kleine steentje eigenlijk helemaal niets bijdraagt. Dat ik wel mijn plastic en glas kan scheiden, maar dat iemand anders dit op hetzelfde moment gewoon bij elkaar flikkert. Dat wanneer ik lief doe tegen een oude vrouw, zij vervolgens eenzaam thuis zit. Dat wanneer ik mijn boodschappen fair trade doe, iemand anders zegt dat dit onzin is en gewoon doorgaat met de normale koffiebonen. En dat ik stop met winkelen bij Primark, terwijl ook dat volgens sommige mensen niet bijdraagt aan het verbeteren van de situatie in Bangladesh. Er lijkt geen beginnen aan, ik kan de wereld wel willen verbeteren, maar eigenlijk heb ik voor mijn gevoel geen schijn van kans.

Al eerder schreef ik een blog Oorlog in de wereld: Liefde is alles. Daarin schreef ik wat mij soms bezighoudt. Vroeger werd ik verlamd door deze angsten en de pijn die ik in de wereld zag. Tegenwoordig kan ik daar iets beter mee omgaan, maar op sommige momenten voel ik me weer zo klein en machteloos in de wereld. Dan wil ik zo graag dat we allemaal wat liever, milieubewuster en eerlijker voor elkaar zouden zijn. Mijn eigen acties en kleine bijdrages voelen dan zo zinloos of niet radicaal genoeg.

Ik denk dat het goed is dat ik mij soms druk kan maken over de wereld en hoe we daar met elkaar verantwoordelijkheid voor kunnen dragen. Maar ik weet niet of het zin heeft om daar uren over te piekeren voor het slapengaan. Wat ik wel kan doen, is wat ik al doe en daar over praten als iemand me vraagt waarom ik het doe. Zo is dat met mijn vegetarisme, mijn groene schoonmaakmiddelen, herbruikbare menstruatieproducten en mijn shopgedrag ook. En zo zijn er nog veel meer gewoontes die ik mezelf inmiddels heb aangeleerd. Voor mij heel normaal en simpel, maar voor vrienden om mij heen soms nieuw en interessant.

Ik vind nooit dat ik het goed genoeg doe, maar ik doe in ieder geval iets en het is belangrijk dat ik dat niet vergeet en dat ik ook niet vergeet dat mensen om mij heen deze dingen zien en misschien wel meenemen in hun gewoontes of dagelijks leven. Ik doe heus wel iets, ook al is het maar heel klein.

Misschien is het ook niet heel gek dat ik uiteindelijk bij een Stichting als Proud2Bme terecht ben gekomen. Ik wilde tijdens mijn eetstoornis graag iets doen tegen de pro-ana sites en pro-ana hyves die er waren op het internet. Uiteindelijk heb ik op een andere manier, via Proud2Bme een weg gevonden waarop ik meiden die worstelen met problemen een heel klein beetje te kunnen helpen. Misschien is dat ook een stukje wereld verbeteren wat we met Proud2Bme doen?

In de toekomst zou ik nog wel wat andere dingen willen bewerkstelligen rondom milieu bewust leven of mensen helpen die het minder hebben. Ik zit vol ideeën voor projecten. Maar alles op zijn tijd. Niet alles ligt op dit moment binnen mijn bereik. In de tussentijd maak ik kleine stapjes richting die doelen en mag ik ook tevreden en trots zijn op wat ik al doe. Dat kan al door kleine dingen te doen, zoals complimentjes geven of iemand aanmoedigen. 

Heb jij ook 'last' van het gevoel dat de wereld geen fijne plek is, of dat de toekomst zo modern en veranderlijk is dat je je er misschien niet in thuis voelt, praat daar dan over. Daarnaast is het ook belangrijk om er niet eindeloos over te blijven piekeren. Het is goed om je eigen gedrag te reflecteren en hier en daar iets goeds te doen voor de wereld, maar word niet extreem of negatief over wat je doet. Wees tevreden en draag jouw waardevolle steentje bij.

Verval je toch in pieker gedachtes en lukt het je niet om dat te stoppen, schrijf dan even over je gevoel en sluit daarna dat schriftje letterlijk en figuurlijk. Piekeren en spiraaldenken is namelijk een eindeloze discussie die je niet per se zal helpen.

Vergeet daarnaast niet dat het leven en de wereld ook heel erg veel mooie kanten heeft. Soms was ik in mijn pubertijd en tijdens mijn eetstoornis zo verwikkeld in negatieve gedachtes dat ik dat niet meer zag. Ook onlangs had ik veel naar nieuws gehoord en gezien en had ik even zo'n sombere kijk. Een dag in het park in de zon hielp mij om weer de leuke kant van de mensen te zien. Even weer de leuke kant van de wereld bewonderen. Doe dus vooral leuke dingen, en wees niet alleen maar die wereldverbeteraar. Kom in actie, voor jezelf en daarmee voor de wereld. Als jij vrolijk bent en goed voor jezelf zorgt, verbeter je ook de wereld!