Deze week is amper in woorden uit te drukken. Ik heb echte hoogtepunten mogen meemaken, maar daarnaast waren er ook verschillende momenten van verdriet en rouw. Mijn werk voor tanteLouise en Proud was de stabiele factor tijdens deze dagen en daar haal ik dan ook zeker energie en rust uit. Zijn jullie benieuwd naar al mijn momenten, kijk en lees dan snel verder! 

Maandag 

Na de zoveelste hete dag wordt mijn slaapkamer langzaam een soort sauna en daarom besloot ik vannacht op de bank te slapen. Dit heb ik al meerdere zomers gedaan en ik heb er eigenlijk helemaal geen problemen mee. Toch een voordeel van klein zijn. ;) Tegenwoordig start ik de dag met lezen uit het boek De Fontein, terwijl ik aan het vernevelen ben (medicatie voor mijn astma). Dit boek gaat over familiesystemen en werd me aangeraden. Tot nu toe vind ik het een interessant boek en ik herken er zeker veel in, maar voor mijn gevoel blijft het wat theoretisch. 

Hoewel de temperatuur vandaag weer de 30 graden aantikte, heb ik er (gelukkig) niet veel van meegekregen. Zowel in de ochtend als in de middag zat ik op locaties voor mijn werk en daar was airco of klimaatbeheersing, lekker! Oh en voor wie nog niet weet waar ik doordeweeks werk, dat is bij tanteLouise (ouderenzorg). Ook daar heb ik het ontzettend naar mijn zin!

Dinsdag

Vandaag stond in het teken van afscheid nemen, verdriet en samenzijn. De partner van mijn collega is vorige week op 39-jarige leeftijd overleden. De afscheidsdienst was bijzonder mooi, maar tegelijkertijd intens verdrietig. Naast enkele gebeden en mooie nummers (onder andere You raise me up, wat ook tijdens de uitvaart van mijn vader is gedraaid), was er een soort luisterverhaal over zijn levensloop. Ook heeft mijn collega aan het einde van de dienst zelf gesproken en ik denk dat niemand het toen droog heeft gehouden. Ook bij mij liepen er enkele tranen over mijn wangen. 

Op dit soort dagen sta ik altijd extra stil bij het leven en kan ik er uren over nadenken. Waarom kreeg deze man met twee jonge kinderen en een superlieve vrouw deze ziekte? Waarom moeten sommige mensen - zowel fysiek als mentaal - zoveel pijn lijden en andere niet? Waarom wordt dit gelukkige gezin kapotgemaakt en leven anderen vijftig jaar in eenzaamheid? Ik heb er geen verklaring voor en ik denk niemand. 

Woensdag

Vanochtend stond ik met een fijn en energiek gevoel op! Om 07:00 uur vlogen alle ramen en deuren open voor wat frisse lucht en ben ik vóór mijn werk nog even gaan sporten. Tijdens het werk had ik vandaag een afspraak met mijn leidinggevende en hij had een superleuke verrassing voor mij! Ik mag namelijk uitbreiden in functie! Dit geeft voor mij aan dat de organisatie vertrouwen heeft in mijn capaciteiten en dat ik een nieuwe uitdaging verdien, supertof! Hoe alles er precies uit komt te zien, ga ik de komende weken met mijn leidinggevende bespreken. 

De dag kon voor mij al niet meer stuk, maar er stond ook nog een heel gezellige avond op me te wachten. De moeder van m'n beste vriend had beloofd om me te helpen de banden van mijn fiets op te pompen en daarna was het plan om een rondje te gaan fietsen. Het lijkt heel simpel, maar achter deze 'simpele' afspraak zitten 101 gedachtes en verhalen. Mijn fiets staat namelijk al ongeveer een jaar onaangeraakt in mijn schuurtje. In het verleden heb ik ontzettend veel samen met mijn vader gefietst, maar na zijn overlijden kreeg ik alleen maar last van paniekaanvallen als ik (alleen) op de fiets zat. Op een bepaald moment wilde ik mezelf hier niet langer mee kwellen en heb ik mijn fiets gelaten voor wat het was. Tot vandaag! We zijn heerlijk langs het water gaan fietsen en hebben een tussenstop gemaakt om een ware fotoshoot te doen. En wat hebben we daarmee gelachen! 

Tijdens deze fietsrit merkte ik weer hoeveel ik houd van de buitenlucht en de mooie natuur. Ik heb echt intens genoten! In mijn eentje gaat me dit nog niet lukken zonder angsten en paniek, maar ook daarover is goed nieuws.... Over een aantal weken ga ik namelijk starten met traumatherapie. Iets meer dan een jaar geleden is de toen voorgestelde behandeling helemaal mislukt (de behandelaren en ik hadden een heel andere visie en voor mijn gevoel werd ik helemaal niet gezien en gehoord). Toch was ik niet van plan om mijn hele leven met deze angststoornis te blijven leven en heb ik mijn zoektocht in de hulpverlening doorgezet; met nu deze positieve uitkomst. Ik heb nog nooit traumabehandeling gehad, terwijl dit al veel vaker door mijn hoofd is gegaan, maar behandelaren dit niet als optie zagen. 

Mijn angsten reiken veel verder dan alleen reisangst (dat is enkel de uitingsvorm). Het gaat om (zelf)vertrouwen, loslaten en angst om verlaten te worden. Over mijn hechtingsproblematiek heb ik al meerdere blogs geschreven en hiermee zet ik langzaam stappen vooruit, maar ook deze problematiek werd vanavond uitgedaagd. Ik ken de moeder van mijn beste vriend al heel lang (vanaf mijn vierde), maar samen iets ondernemen hebben we nog niet vaak gedaan. Vorige week stelde ze voor om me te helpen met de fietspomp en te gaan fietsen. Hoewel mijn eerste reactie heel enthousiast was, heb ik daarna zeker ook twijfels gehad. Een paar keer in mijn leven ben ik zo hard in mijn ziel geraakt en dit was altijd bij 'moederfiguren'. Zij beloofden me ook te helpen (vooral bij mijn eetstoornis), maar dan werd het toch te veel aan hun hoofd en stiekem werd het contact minder tot uiteindelijk niets meer. Ik merk nu ook echt aan mezelf dat ik heel erg nadenk over wat ik zeg, vraag en doe, maar ik merk ook dat het vanuit haar wel met de allerbeste intentie is bedoeld. Ik voel me oprecht welkom bij haar en voel ook de oprechte interesse die ze naar mij toont (en andersom). Langzaam komt denk ik mijn vertrouwen in mensen ook weer wat meer terug. Ik durf heel langzaam ook weer te gaan geloven dat ik niet te veel ben voor mensen en dat sommige personen gewoon niet in mijn leven passen. Ik heb niet voor mijn psychische problematiek gekozen en ik heb het daar zeker moeilijk mee, maar ik ben (veel!) meer dan dat. 

Donderdag

Na alle bijzondere en fijne momenten gisteren was het vandaag weer tijd voor een normale werkdag. Alhoewel, het was toch een dag met een feestelijk randje. Twee collega's waarmee ik intensief samenwerk zijn beiden jarig geweest. Bij jarig zijn past toch zeker een cadeautje, dus voor allebei had ik een boekje gekocht dat aansluit bij hun interesses. Van beiden ontving ik een knuffel, dus volgens mij zijn ze er blij mee. ;) Maar zelfs over een cadeautje geven kan ik dus uren twijfelen. Tijdens mijn opvoeding heb ik ervaren dat ik heel veel moest geven om als het ware liefde en aandacht te verdienen. Vervolgens heb ik mensen (onbewust) soms te veel gegeven (in hun optiek), waardoor zij me juist afstootten. Ik vind de hele dynamiek tussen geven en ontvangen maar erg lastig en iedereen heeft er ook weer andere verwachtingen van. Maar vandaag was het in ieder geval een schot in de roos!

Vrijdag

Yeah vrijdag, het weekend is voor mij begonnen! Op vrijdag doe ik vaak huishoudelijke taakjes en tussendoor genoot ik vandaag van de eerste aflevering Temptation Island USA seizoen 5. 

Eigenlijk is mijn weekend gisterenavond laat al heel fijn begonnen. Er lag nog wat post die ik open moest maken en daar zat toch een kaart van een van jullie voor mij bij! De prachtige woorden die erin staan waardeer ik ontzettend! Niemand hoeft mij te bedanken voor het werk dat ik voor Proud2Bme doe, maar voor een keertje was dit toch wel bijzonder! 

In de avond was ik - zoals bijna iedere vrijdagavond - bij mijn moeder op bezoek. We hebben 'Lang leve de liefde' gekeken, ik heb haar geholpen met enkele computertaken en we hebben heerlijk in de achtertuin gezeten. Nu ik de afgelopen dagen al een paar keer heb geschreven over mijn hechtingsproblematiek, verlatingsangst, verlangens naar liefde en dergelijke wil ik ook even iets dieper ingaan op de band met mijn moeder zoals deze nu is. Doordat ik ouder word, meer lees over deze problematiek en me er steeds meer van bewust word hoe mijn opvoeding is verlopen, probeer ik ook veel meer met acceptatie en mildheid naar mijn moeder te kijken. Ik weet dat ze van me houdt en ze heeft vast en zeker al het mogelijke geprobeerd om me een zo goed mogelijke opvoeding te geven. Hiervoor ben ik haar dankbaar, maar dit betekent niet dat de bepaalde leegte die ik voel ook verdwenen is. Daarom denk ik ook dat de aankomende traumabehandeling op het juiste moment komt. Het is tijd om mijn diepgewortelde trauma's echt onder ogen te komen, te doorgronden en bovenal te voelen. 

Zaterdag

Vandaag even geen diepgaande inhoud, maar heerlijke kattenspam! Samen met een vriendin ben ik naar kattencafé familie Snorhaar geweest. Een middag met lieve katjes en airco is helemaal purrrfect!

Ik ben er nu voor de derde keer geweest en ik ken alle acht katjes al. Op deze foto´s zien jullie Bobbie, Ollie, Cleo en Masja. Allemaal zijn ze uniek, net als wij! 

Zondag 

18 juni 2023, dat betekent dat het vandaag Vaderdag is. Een moeilijke dag voor mij en voor vele anderen die om welke reden dan ook geen vader meer in hun leven hebben. Het is inmiddels alweer bijna drie jaar geleden dat mijn lieve vader is overleden. Samen met mijn halfzus en mijn moeder ben ik vanmiddag langs de begraafplaats geweest. Ik vond het ook vooral erg fijn dat mijn halfzus erbij was. We zien elkaar niet zoveel, maar ik vond het heel waardevol dat ze vandaag langskwam. Mijn gevoel deze dag was verder vooral 'leeg'. Het is zo'n intense week geweest met blijdschap, maar ook met echt verdrietige momenten. Ik kon er eigenlijk ook niet echt de vinger opleggen wat ik wilde uiten, maar gelukkig kon ik mijn ei weer kwijt in mijn werk voor Proud! 

Deze plog is wat uitgebreider geschreven dan ik meestal doe, maar ik hoop dat hij jullie (h)erkenning, motivatie of inspiratie biedt. Laat ook gerust een reactie achter, want ik lees ze sowieso allemaal. Ik wens jullie een fijne week toe met zowel letterlijk als figuurlijk zonnige momentjes! 

Liefs!