Laatst schreef ik al een blog over mijn vermoeden dat ik autisme kan hebben. Vandaag heb ik de eerste stap gezet in het proces om dit te onderzoeken: een afspraak met de huisarts voor een verwijzing. Naar de huisarts gaan vind ik altijd spannend. Vaak weet ik niet goed hoe ik mezelf moet verwoorden, vind ik het lastig om mijn gevoelens en gedachten te omschrijven en voel ik me ongemakkelijk. Het liefst stel ik naar de huisarts gaan dan ook uit, terwijl dat het probleem juist alleen maar verlengt en misschien zelfs wel groter maakt.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Ik heb me laten verwijzen naar een GGZ-instelling voor diagnostiek voor autisme. Ik vind het spannend, maar sta er wel volledig achter. Ik vind het namelijk nog lastiger om te vermoeden dat ik autistisch ben, maar nog geen zekerheid te hebben. Ik denk nu dat ik de verklaring voor mijn gevoelens en gedachten gevonden heb, maar ik weet het niet zeker. Dat grijze gebied waar ik nu in verkeer, de onduidelijkheid en onzekerheid, daar kan ik slecht mee omgaan.

Ook is dit mijn terugkeer in de GGZ. Vorig jaar ben ik namelijk gestopt met mijn behandeling bij een andere instelling, waarna ik een behandeling heb gevolgd bij een zelfstandige, vrijgevestigde therapeut. Ik dacht namelijk al mijn vertrouwen in de GGZ verloren te hebben. Nog steeds heb ik er ergens een slecht gevoel bij, maar ik geef ze een kans. Ook omdat dit niet gericht gaat zijn op behandeling voor mijn eetstoornis.

Wel zit er nog een redelijk lange wachttijd aan voordat ik een intake kan hebben, wat ik jammer vind, maar ook wel oké. Op deze manier kan ik aan het idee 'wennen' dat ik mogelijk weer in behandeling ga. 

Weer om hulp vragen kan als falen voelen, maar weet dat het niet zo is. Het is juist goed om hulp te vragen: dat vergt moed en kracht. Niet alles kun je alleen oplossen en soms heb je mensen nodig om je bij te staan in het proces. Uiteindelijk ga je er, hoe dan ook, sterker uitkomen.

Wat ga je doen tijdens de wachttijd? Dat denk je misschien, en eigenlijk is mijn plan om de wachttijd door te komen heel simpel (in theorie, in de praktijk misschien iets minder), namelijk: zo lief mogelijk voor mezelf zijn. Ik merk namelijk dat ik momenteel veel last heb van vermoeidheid (hoogstwaarschijnlijk door overprikkeling) en dat ik vaak over mijn eigen grenzen heen ga, maar ze daardoor wel steeds beter leer kennen. Dit gaat met vallen en opstaan. Zo had ik afgelopen weekend een mental breakdown omdat ik zoveel hoofdpijn had en zo moe was door alles, dat ik ineens in huilen uitbarstte. Elk geluid, elke prikkel, voelde als te veel.

Op dat soort momenten baal ik, maar nu erop terugkijkend was het ook een enorme les voor me: door constant te doen wat (je denkt dat) anderen van je verwachten en jezelf te negeren, ga je over je grenzen heen, waar je later zelf de prijs voor moet betalen. Nu ik dit weet, kan ik hier beter rekening mee houden.

Tuurlijk, het zal niet gelijk goed gaan, maar het is een proces van vallen en opstaan. Net zoals eetstoornisherstel, is jezelf leren kennen ook een ingewikkelde en langdurige weg, maar absoluut niet onmogelijk.

Ik snak naar handvatten, begrip voor mezelf en de wereld. Maar in plaats van wachten tot ik de intake heb, kan ik zelf nu ook al dingen uitproberen, ervaren en informatie opzoeken. Vragen stellen als: wat vind ik prettig? Wat vind ik fijn? Hoe wil ik mijn leven vormgeven? Deze vragen kunnen als heel groot en overweldigend aanvoelen of overkomen en dat is oké. In dat geval: begin klein, begin in het nu.

Wat heb jij hierbij nodig?