Al weken maak ik me druk over het kerstdiner op school. Hoe moet ik dit ooit voor elkaar krijgen?! In mijn hoofd heb ik al duizend planningen gemaakt, maar ik vind nergens echt zekerheid of rust in. Ik overweeg mezelf maar ziek te melden. En oh, die verjaardagen, moet dat allemaal in dezelfde maand? Hoe doen mensen dat toch? Intussen hebben diezelfde vriendinnen het nu allemaal gezellig, terwijl ik niet naar buiten durf omdat ik een eetbui heb gehad. Als ik niet naar die verjaardag ga, moeten ze me vast niet meer. Ik ben er immers nooit bij en als ik er ben, ben ik vaak ook niet zo gezellig... Een eetstoornis komt niet alleen met fysieke en mentale gevolgen, maar ook op sociaal gebied kan het je leven behoorlijk in de weg zitten.

Spontaniteit wordt lastiger door je rigide eetplanning

De dag van tevoren had ik al uitgerekend hoe ik het allemaal ging doen met eten. Elke calorie was ingecalculeerd en als ik gewoon dat lijstje zou volgen zou het allemaal goed komen. Maar plots nodigt iemand me uit om te komen eten, om een biertje te drinken in de stad of een ijsje te halen bij het strand. Wat nu? Als een gek begin ik opnieuw te rekenen, maar ik kom er niet uit. Dit schopt mijn hele planning in de war. Zal ik maar vriendelijk bedanken?

Eerder naar huis (om een eetbui te hebben) 

De keren dat ik eerder weg ben gegaan van school, feestje of gezellig samenzijn om thuis een eetbui te hebben, zijn niet meer op twee handen te tellen. Zelfs niet als je m'n tien tenen er ook bij zou halen. Plotseling bekroop het nare gevoel me: eetbuidrang. Kon de activiteit of het gezelschap me dan niet afleiden? Soms, maar vaak ook niet. Ik móest naar huis om die drang te stillen. "Sorry jongens... Ik ga. Ja, gewoon moe. Drukke dag morgen! Was gezellig. Veel plezier nog!"

Je leeft een dubbelleven 

Dat ik moe was of een drukke dag had, was een leugen. En zo loog ik een heel eind af in de tijd dat ik een eetstoornis had. Daar voelde ik me totaal niet goed bij, maar ik zag vaak geen andere mogelijkheid. Ik schaamde me voor wie ik was, durfde niet te vertellen wat er in me omging of waar ik mee worstelde. En soms wilde ik ook gewoon graag toegeven aan de eetstoornis, om de onrust in mij eventjes te sussen. Dat dubbelleven zorgde gevoelsmatig voor een grote afstand tussen mij en mijn omgeving. Daardoor kon ik me erg eenzaam voelen. 

Niet lekker meekomen op school of werk 

In de tijd dat ik een eetstoornis had, was ik erg onzeker en ingetogen. Ik had weinig energie en mijn hoofd zat vaak vol met gedachtes. Ik had stiekem eetbuien op school of ging daarvoor naar huis waardoor ik lessen miste of mijn huiswerk niet goed deed. Ik was erg bang dat mensen me niet aardig zouden vinden en borrels met wijn en chips durfde ik niet zo goed aan. Daarom dat ik vaak thuis was, terwijl anderen aan het socializen waren. Hierdoor kwam ik op school niet zo lekker mee met mijn studiegenoten, maar ook niet met de lesstof. Achteraf vind ik dit erg jammer en had ik meer uit mijn studie willen halen. Niet alleen op sociaal vlak, maar ook in wat ik had kunnen leren en opbouwen. Ik kan er niets meer aan doen, dus ik probeer dat te accepteren. Gelukkig waren er ook echt wel leuke dingen en ben ik uiteindelijk prima terecht gekomen! 

Niet kunnen genieten van feestdagen

"Wat ga jij koken? En wat neem jij dan mee? Oh ik heb echt een lekker gerecht gevonden laatst. Ik trek dit ene leuke jurkje aan? Welke schoenen staan hier mooi bij?" De plannen voor het kerstdiner (of welke andere feestdag dan ook) werden met enorm enthousiasme gemaakt, maar de feestdagen riepen bij mij vooral spanning op. Ik zie er vast dik uit in dit jurkje. Ik zal wel weer buiten de toon vallen met de outfit waarin ik me wel oké voel. Kan ik wel een wijntje drinken zonder eetbui te krijgen? En wat moet ik de rest van de dag eten? Zouden ze echt verwachten dat ik alle gangen meedoe? Met een voorzichtig lachje probeerde ik aansluiting te vinden bij de groep, maar ik voelde me vooral een vreemde eend in bijt. 

Je hebt er gewoon geen tijd en energie voor

Een eetstoornis kost enorm veel tijd en energie. Omdat je veel van je lichaam vraagt, maar ook alle gedachten en handelingen die erbij komen kijken. Eetbuien, compenseren, sporten, piekeren, plannen. Evan als de dagen dat ik me liever verstopte in huis of de avonden dat ik vroeg naar bed ging omdat ik wilde dat de dag voorbij was en geen energie meer had. Dan blijf er niet veel tijd en ruimte meer over om ook sociale contacten te onderhouden. 

Prikkelbaar, angstig en altijd op je hoede

Ik voelde me nooit echt op mijn gemak en keek schichtig uit mijn ogen naar de wereld om me heen. Gaat er iets gebeuren met eten? Denken ze iets over me? Zien ze iets aan me? Ik was altijd op mijn hoede, bang dat iemand mijn eetgestoorde plannen in de weg zou komen te staan, bang dat mensen vragen zouden stellen of van me af konden lezen dat ik eetbuien had. Ook zat ik totaal niet lekker in mijn vel en had ik veel last van zelfhaat en onzekerheid. Dit maakte mij heel prikkelbaar, waardoor ik me aan iedereen stoorde en veel uitviel naar de mensen om mij heen. Ik maakte veel ruzie met mijn gezin over eten, maar ook kon ik mijn andere frustraties afreageren op mijn omgeving. Dat wilde ik niet, maar het gebeurde gewoon. Ik had mezelf niet in de hand. Dit maakte me niet echt een fijner mens. Niet voor anderen, maar zeker ook niet voor mezelf. 

Eenzaamheid omdat je je schaamt voor wie je bent

Ik haatte mijzelf, mijn lijf, mijn voorkomen, alles. Niet elke dag was dit gevoel even sterk, maar op veel dagen voelde ik dit wel zo. Ik schaamde voor mijn lichaam, voor wie ik was. Ik dacht dat ik dom was en niet gezellig of interessant. Hierdoor sloot ik me af van mijn omgeving. Soms letterlijk, maar soms ook door stil te vallen binnen een gezelschap en door me niet echt open te kunnen stellen. Dit is over het algemeen al heel vervelend, maar ook vond ik het hierdoor heel lastig om hulp te vragen en te vertellen wat er in me omging. Terwijl ik daar juist heel veel behoefte aan had. Al zit je dan met honderd mensen in een kamer, toch kan je je dan ontzettend eenzaam voelen. 

Een motivatie om te herstellen 

Ik kan me goed voorstellen dat het lezen van deze blog behoorlijk confronterend en verdrietig kan zijn. Een eetstoornis komt niet zonder gevolgen en neemt helaas een hoop van je af. Lange tijd heb ik gezocht naar manieren om de gevolgen te vermijden. Waarom kan het niet én én? Wel die controle, de functie van de eetstoornis behouden, maar dan zonder de narigheid. Of kan ík het gewoon niet? Beter m'n best doen, steeds dieper vallen. Mijn eetstoornis loste niks op, het verdoofde voor een moment en maakt het daarna alleen maar erger. 

Uiteindelijk is dit dan ook een grote motivatie geweest om te herstellen. Ik wist nog niet hoe, maar ik wilde mijn leven terug. Dit is een hele zoektocht geweest met vallen en opstaan. Therapie in, therapie uit, toch weer therapie in. Achterliggende problematiek behandelen, opnieuw zelfvertrouwen ontwikkelen en mijn lichaamsbeeld verbeteren. Kwetsbaar mogen zijn en mijn krachten leren kennen en ontwikkelen. Herstellen heeft tijd nodig en dat is mega frustrerend, want het liefst ben je er gisteren al vanaf. Maar gun jezelf die tijd, ruimte en zorg, want er is nog zo veel mogelijk. Je verdient zo veel meer!

fotografie: John Diez

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.