Herstellen doe je niet zomaar. In therapie gaan vraagt en kost nogal wat, zowel letterlijk als figuurlijk. Het neemt -als het goed is tijdelijk- een deel van je leven in beslag.  De prijs van herstel kan je daarom ook op verschillende manieren interpreteren. In deze blog zal ik vertellen wat herstel mij heeft gekost.

Ik ken niemand die zegt dat herstellen vanzelf is gegaan en dat het geen enkele moeite heeft gekost. De meeste mensen gaan in therapie om van de eetstoornis af te komen en dat kan nogal een impact hebben op je leven. Opeens word je ergens wekelijks verwacht en moet je je houden aan bepaalde afspraken.Als ik kijk naar de tijd dat ik in therapie zat en dat vergelijk met mijn leven daarna, dan zie ik wel hoe zwaar die tijd is geweest. Therapie heeft veel met mijn leven gedaan. Ik heb er weliswaar uiteindelijk een hoop voor teruggekregen, namelijk een eetstoornisvrij leven, maar het heeft me ook behoorlijk wat dingen gekost.

Ik heb vanwege mijn eetstoornis en vanwege therapie een hoop school gemist. Ik ben een tijd lang minder naar school gegaan, omdat ik op die dagen therapie had. Ik heb lessen gemist. Het ging al niet goed met me waardoor ik het lastig vond om me te concentreren op school, maar door ook nog eens lessen te missen, ging het op school nog minder goed. Op 3 vwo bleef ik dan ook zitten. School gaf mij toen de keuze om dat jaar nog eens over te doen, maar als ik dat niet wilde, dan mocht ik ook nog over naar 4 havo. Over beide keuzes was ik niet heel enthousiast. Het zou bij allebei namelijk betekenen dat ik niet meer met vriendinnen in de klas zou komen te zitten. Op de havo en uit het jaar onder mij kende ik niemand. Uiteindelijk heb ik voor de havo gekozen, maar hierdoor veranderde ik al wel mijn toekomst. Met de havo kan je bijvoorbeeld niet zomaar naar de universiteit. Met vwo had dat wel gekund.

Door mijn overgang van vwo naar de havo veranderde er ook het een en ander qua vriendschappen. Ik zou een jaar eerder eindexamen doen dan mijn vriendinnen. Alles had ik dus eerder dan dat zij hadden en ik voelde me daar soms best eenzaam bij. Ze konden niet met mij meepraten over die dingen en leken daardoor minder stil te staan bij hoe dingen voor mij voelden. Ik vond het dan ook irritant dat ik wel met hen mee moest leven toen zij eindexamen deden en ik al begonnen was aan een vervolgopleiding. Als ik door therapie niet zoveel school had gemist, dan had ik hetzelfde pad gevolgd als mijn vriendinnen en was er minder een afstand tussen ons geweest.

Therapie kost dus tijd. In die tijd werk je aan je problemen en dat is super intensief, maar daardoor blijf je op sommige punten wel achter. De puberteit is de periode waarin je ontdekt wie je bent, wat je kan en wat je wilt. Als ik mezelf vergelijk met mijn vriendinnen, dan zie ik dat zij wel echt pubergedrag hebben vertoond en ik niet. Mijn vriendinnen gingen stiekem roken en waren met jongens en kleding bezig. Dat hoort er allemaal bij op die leeftijd, maar ik was bezig met mijn eigen problemen en het verwerken daarvan. Ik bleef dus achter.

Therapie heeft me ook een hoop tranen gekost en verdriet gedaan. Dat is natuurlijk logisch, omdat je in therapie keihard met jezelf geconfronteerd wordt en je aan de slag moet. Leuk is het echter niet. De dagen voor therapie was ik altijd erg gespannen. Als ik therapie had gehad, dan voelde ik me daarna rot en dat duurde dan soms best een paar dagen voordat ik me weer een beetje oké voelde. Hierdoor heb je dus jammer genoeg een paar dagen die niet zo leuk zijn.

Zorg kost geld. Ik moet eerlijk bekennen dat ik tijdens mijn eetstoornis daar nooit zo bij stil heb gestaan. Ik was onwijs jong toen ik hulp kreeg dus ik dacht daar ook helemaal niet over na. Mijn ouders regelden het. Bovendien wordt de zorg vaak vergoed door de zorgverzekering. Om die reden is het besef dat zorg veel geld kost denk ik ook lager. Het lijkt me een ander verhaal als kosten niet worden vergoed en je er zelf voor moet betalen. Dan pas besef je de waarde van zorg. Ik denk dat je er dan ook nog wel even drie keer over nadenkt of je de zorg wil manipuleren met je eetstoornis of dat je het juist dankbaar met beide handen aangrijpt.

Ik heb zelf af en toe flink mijn best gedaan om de therapie tegen te werken. Ik wilde het wel, maar toch ook weer niet. Ik koos te vaak voor de eetstoornis waardoor ik de boel eigenlijk belazerde. Toch kwam op een gegeven moment het besef wat er zou gebeuren als ik zo door zou gaan. Door de eetstoornis en therapie ontnam ik mezelf al een aantal dingen, maar wat zou er gebeuren als ik nog langer in therapie zou blijven? Wat zou er gebeuren als ik door therapie en opnames nog meer school zou moeten missen? Zou ik überhaupt mijn school wel af kunnen maken dan?

Ik ben therapie door dat besef een stuk serieuzer gaan nemen. Eerst luisterde ik wel, maar deed ik er nooit zo heel veel mee. Vanaf die tijd luisterde ik beter en nam ik de stof serieus in overweging om toe te passen in mijn leven. Het herstel ging toen veel sneller. Ik ben blij dat ik tot dat besef ben gekomen. Herstel heeft me een hoop gekost, maar nu heeft het me ook een hoop opgeleverd en ik zou dit allemaal voor geen goud willen missen.

Fotografie: André Köster