De blik van een ander kan boekdelen spreken. Boekdelen die helaas vaak ingevuld worden door onze eigen interpretatie. Vanuit angst, onzekerheden, vanuit de manier waarop we naar onszelf en de wereld kijken. Zie je wel? Zij zien het ook… Hoe kan een ander namelijk niet hetzelfde zien als wat ik zie in een spiegel?

Ik zat een keer in de bus toen een kindje achter mij een opmerking maakte over hoe een ander eruit zag. Geheel onschuldig, maar het zette me wel aan het denken. Zou diegene het gehoord hebben? Ik hoop dat ze het niet persoonlijk opvatte. Maar tegelijkertijd zou ik dat ook lastig hebben gevonden als iemand dat zei over mij. Vooral toen ik zo worstelde met mezelf en niet kon relativeren dat een kind dit verre van negatief bedoelde. De onschuld van een ander voelde voorheen verre van onschuldig. Het kon veel losmaken. Zie je wel? Ik kan mezelf beter niet vertonen… 

Een spiegel van onzekerheid 

Harde woorden. Woorden als messteken die open wonden achterlaten. Blikken die je als schijnwerpers achtervolgen. Vroeger was ik bang voor al deze woorden en blikken van zowel bekenden als onbekenden. Oordelen over mijn uiterlijk, mijn afkomst, mijn verschijning. Het was mijn eigen onzekerheid en dit werd gezien. Als een spiegel waar ik recht in keek. Overal voelde ik de blikken als ik ergens liep. Met elke stap werd ik onzekerder. Volwassenen die even opkeken, maar ook kinderen die me nastaarden. Het hield me vaak tegen om de deur uit te gaan of de kleding te kiezen die ik eigenlijk leuk vond. Uit angst om op te vallen, om gezien te worden. In plaats van buiten te spelen, af te spreken, leuke dingen te doen, bleef ik vaak binnen. Wachtend. Op een rustig moment - zodat ik toch buiten kon zijn - of op zoek naar een rustige plek. Veilig en ver weg van anderen. 

Achteraf besef ik dat de keren waarop ik hier daadwerkelijk mee geconfronteerd werd, misschien minder heftig waren dan zoals ik me op dat moment voelde. Achteraf kan ik blikken of woorden misschien ook beter relativeren. Misschien bedoelden ze niet dat ik dik werd toen ze vroegen of ik aangekomen was. Misschien wilden ze juist zeggen dat ik er beter uitzag dan voorheen. Misschien bedoelden ze niet dat ik teveel at toen ze vroegen of ik al genoeg had gegeten, maar waren ze juist verbaasd omdat het zo weinig was. Misschien keken ze niet afkeurend naar me, maar maakten ze zich zorgen om me. 

De enige mening die telt, is van mij

Hoewel de opmerkingen en blikken een groot onderdeel waren van hoe het allemaal begon, merkte ik aan het einde van die periode dat ze steeds minder waarde kregen. Ik begon namelijk meer waarde te hechten aan mezelf. Aan mijn gezondheid, aan mijn toekomst. Maar ook kregen de blikken en opmerkingen van de mensen die om me gaven juist meer waarde. Blikken van bezorgdheid, blikken van verdriet en pijn. Dit was niet hoe ik wilde leven. Voor mezelf niet, maar ook niet voor een ander.

Ik zeg niet dat ik immuun werd voor de blikken en opmerkingen van vreemden, want ook nu kunnen opmerkingen soms nog een pijnlijk snaartje raken. Ik vermijd ze ook niet. Dat kan ook haast niet. Op een gegeven moment zag ik die blikken alleen minder vaak en hoorde ik de opmerkingen minder hard. Ze waren er nog wel, maar ik kon ze beter afweren. Ik vond namelijk meer kracht in mijn eigen zijn. Hoe ik me voelde, hing niet meer af van hoe ik eruitzag. Hoe ik me voelde, hing niet af van mijn kledingkeuze. Of ik dik of dun was. Of ik een bepaalde kledingmaat paste of niet. Hoe ik me voelde hing af van hoe ik me voelde.

Acceptatie is iets waar ik jarenlang aan heb gewerkt en iets waar ik voor altijd aan zal blijven werken. Door de jaren heen verander je nu eenmaal, maak je dingen mee waardoor je als mens blijft veranderen. Ik kan soms nog zwaar tillen aan de mening van anderen, maar het hoeft niet de goedkeuring meer te zijn van de hele wereld. De enige mening die uiteindelijk telt, is namelijk de mijne. Ik heb geleerd dat ik de enige ben die met mezelf moet leren leven. Natuurlijk heb ik anderen nodig, maar ik kan mezelf niet blijven aanpassen voor iedereen die mijn leven binnenloopt en mogelijk ook weer verlaat. Ik kan namelijk maar één 'ik' zijn. Ik ben de enige die voor altijd blijft. Ergens vond ik het egoïstisch van mezelf om zoveel waarde te hechten aan hetgeen wat ík vind. Maar als het over mij gaat, waarom zou ik niet over mezelf mogen beslissen en hetgeen te doen waar ik me goed bij voel? 

Eerlijkheid van een kind

Als moeder van twee jonge kinderen ben ik wel bewuster geworden van hetgeen mijn kinderen kunnen zeggen. Woorden die onbedoeld pijn en verdriet kunnen oorzaken. Toen mijn oudste een tijd terug begon over dikke buiken moest ik even slikken. Hoe komt mijn kind er nu al bij dat zij, of iemand anders of ik, een dikke buik zou hebben? Kinderen pikken overal dingen op terwijl ze er nog weinig waarde aan hechten. Zij vond ‘dik’ niet per se iets negatiefs, terwijl het bij mij toch wel iets opriep. 

Mijn lichaam is nu eenmaal veranderd. Ik vind het oké. Althans, nu. Het heeft me tijd gekost om mijn lichaam te accepteren zoals het nu is. Toen het onder de loep werd genomen door mijn dochter, voelde ik me plots erg kwetsbaar. Is het wel echt oké? Wat als ze het lelijk vindt? Terwijl ik nu denk: wat voor een waarde het zou moeten hebben dat een kind van toen twee jaar zoiets opvalt... Hetgeen dat ik mijn kinderen wil leren, is dat anders ook mooi kan zijn. We zijn immers allemaal anders.  

Toen het kind in de bus iets zei over de medereiziger, schrok in eerste instantie van haar uitspraak. Dat veranderde snel in bewondering voor de moeder van het kind. Ze zei dat het heel kwetsend kan zijn als je zoiets zegt, omdat deze vrouw waarschijnlijk wel haar best had gedaan voor haar uitstraling. Dat diegene het mooi vindt en dat het mag. Dat iedereen een keuze heeft, en iedereen uniek is. Dat iedereen mooi is op zijn eigen manier, ook al heeft diegene iets dat jij zelf misschien niet per se mooi vindt. Met een glimlach op mijn gezicht reden we verder. Dit neem ik mee, dacht ik nog bij mezelf. Iedereen is mooi, zonder oordeel van een ander of van jezelf. 

♥