Het moment dat de intelligente lockdown werd aangekondigd, voelde het even alsof alles een klein beetje instortte. Het voelde eng, onzeker en ik had geen idee hoe mijn eerder zo vertrouwde leven eruit zou gaan zien. Inmiddels vindt iedereen op zijn of haar manier een weg in deze coronacrisis en merk ik bij mezelf iets nieuws. Ik mis mijn oude leven en wil alles terug zoals het was, máár ik betrap mezelf soms ook op het gevoel deze periode te gaan missen. Het was alles wat ik niet wilde, het is een maatschappelijk crisis, en tóch moet ik wennen aan het idee dat straks alles weer normaal wordt. Alles stond even op pauze voor mijn gevoel en het voelt een beetje overweldigend als iemand straks weer op play drukt. 

Alles went

Het kan denk ik ook best naast elkaar bestaan. Ook als er een rampscenario op je af wordt gegooid, ga je je daar toch op een manier naar schikken. Je verwerkt het, past je aan en probeert het te accepteren. Iets is eigenlijk maar voor heel even nieuw. Iets wordt normaal en ook de grootste, meest ingrijpende veranderingen kunnen gaan wennen.

Zelf vond ik het ook wel prettig om te merken dat ik mijn dagen steeds normaler vond, ook op de nieuwe manier. Het was nog steeds gek en anders, maar lang niet meer zo heftig als in het begin. Het geeft toch aan hoe we in staat zijn ons aan te passen en ons leven in te vullen op een nieuwe manier. Het feit dat iets gaat wennen, betekent ook dat je weer even moet ontwennen als dat weer verandert. Ik heb totaal niet de behoefte dat mijn hele leven er zo uit blijft zien, maar toch schakel ik ook niet zo snel meer terug. Ik voel er soms zelfs een beetje weerstand bij.

Ik ben niet naar de kapper gerend en heb ook niet voor de deur gestaan toen mijn favoriete restaurants weer opengingen. Waarom eigenlijk niet? Ik wil stiekem nog een beetje op de rem staan. Enerzijds omdat dat natuurlijk veilig is en ik mijn gezondheid en dat van mijn omgeving te alle tijden in acht wil nemen. Anderzijds omdat het goed voelt nog even in een soort coconnetje te zitten.

Collectief lijden

Ik probeer al een tijdje woorden te vinden voor het gevoel dat deze coronacrisis voor mij meebrengt. Het geeft me namelijk ook iets geruststellends. Het verbindt en het verzacht. Gedeelde smart is niet voor niets halve smart. Het is namelijk echt een crisis, die op heel veel vlakken heel veel vraagt van de mensen, maar persoonlijk heb ik me nog nooit zo verbonden gevoeld met vrijwel alle Nederlanders. Nooit eerder hebben we - in de tijd dat ik leef - zo collectief geleden en zo ontzettend in hetzelfde schuitje gezeten. Ik gun ons allen beter dan dit, maar het gevoel dat de persoon naast jou in de supermarkt door ongeveer hetzelfde heen gaat als ik, vind ik op een vreemde manier heel verbroederend. 

Natuurlijk maakt iedereen zijn eigen persoonlijke drama's mee en wordt er door de stress nogal eens naar elkaar geschreeuwd en gescholden. Maar iedereen worstelt met hetzelfde thema; iedereen is ongeveer met hetzelfde bezig. Daar waar je je normaal - door je eigen psychische problematiek - vaak anders en afgesloten kunt voelen, voelt het nu meer verbonden. Voor mij althans. Door een crisis waar we met z'n allen mee moeten dealen. Normaal ben je vooral je eigen team, tegen je eigen vijanden. Maar op dit moment hoef je anderen niet veel uit te leggen en is het voor iedereen die 'gekke en vreemde tijd'. 

Meer rust en ruimte

Ik was gewend van hot naar her te rennen en ik wist ook eigenlijk niet beter. Ik genoot van terrasjes, restaurantjes en de festivals in de zomer. Begrijp me niet verkeerd; ik kijk er ook enorm naar uit om me daar weer volledig in te storten. Maar dat er even niets kon, dat ik even geen enkele keuze had, gaf ook rust. Omdat er altijd zo veel mogelijk was, waren er ook veel keuzemomenten op een dag. Iets wat heel leuk en luxe is, maar ook onrust mee kan brengen. Het was soms ook best een gedoe en een gehaast en dat had ik zelf eigenlijk niet makkelijk kunnen veranderen. Ik had het zelf eigenlijk niet zo goed kunnen zien, zoals ik dat door deze situatie nu wel kan. Het gaf me plezier, maar maakte het leven ook best druk. Het maakte mijn dagplanning druk en rekening houden met die planning maakte mijn hoofd ook weer druk. Dat alle keuzes wegvielen, voelde ongelofelijk leeg. En nog steeds vind ik dat soms stoeien, maar er kwam ook een rust over mij heen die ik eerder niet kende.

Daarnaast kan deze periode ook andere positieve aspecten met zich mee brengen. Dingen die eveneens zijn gaan wennen en die iedereen persoonlijk misschien tot nadenken heeft aangezet. Tijdens een crisissituatie leer je je zelf kennen op een andere manier; je wordt gedwongen naar jezelf en je leven te kijken. Je wordt gedwongen pas op de plaats te maken, of misschien voelde het wel alsof je de afgelopen tijd moest overleven. Daarin kom je jezelf tegen en leer je jezelf beter kennen, iets wat ervoor zorgt dat je automatisch ook niet meer 'de oude' bent. Niet meer de oude en niet meer in je oude leven. Wat je nu hebt geleerd, kun je niet ongedaan maken. Dat gooi je niet allemaal overboord als het leven straks weer de oude vormen aanneemt, dat zou zelfs zonde zijn denk ik. Misschien voelt je oude leven als een soort oude jas die je een beetje ontgroeid bent. Wat ook weer moet gaan wennen, om lekker te kunnen gaan zitten straks. Of die je een beetje kun laten vermaken, zodat het bij jouw nieuwe inzichten en behoeftes past.

Verwachtingen

Dat oude leven kwam vaak ook met verwachtingen, die je nu misschien een stuk minder voelt. Je wist niet beter, maar nu wel. Je weet nu ook hoe het is zonder en ook als het niet de ideale situatie is, kan het even bevrijdend geweest zijn. Heel logisch en heel menselijk. Ik voel me al weken opgesloten en bevrijd tegelijk. Dus ook begrijpelijk dat het je een beetje tegen kan staan om straks weer op sneltrein te gaan stappen.

Op grote of kleine schaal is het denk ik ook wel zo dat er straks weer meer van je wordt verwacht. Van mij ook. En we hebben het bewijs dat we dat kunnen, want eerder deden we niet anders. Maar opnieuw kan er, bij mij althans, wat faalangst om te hoek komen kijken. Kan ik dat wel aan? Ga ik dat wel trekken? Na een dag thuis zijn, ben ik soms al moe. Wat zeg ik? Compleet afgepeigerd! Ik ben dit nu gewend, heb mijn weg gevonden, en het kan me laten twijfelen of ik strakjes nog wel mee kan komen. En: wíl ik nog wel meekomen op de manier waarop ik dat deed?

Vergeet niet dat dat oude leventje ook niet in één dag is ontstaan. Je hoeft niet op stel en sprong weer mee te doen, dat mag stapje voor stapje. Net zoals dat je jaren hebt gedaan over het creëren van je leventje, mag je denk ik opnieuw voelen hoe dat groeit. Je mag opnieuw wennen, net zoals toen deze lockdown over je heen viel. Het gewone leven kan ook weer over je heenvallen, zonder dat dat altijd te zwaar zal aanvoelen. Ook dat zul je overleven, terwijl je mag zoeken naar de beste manier voor jou.

Wat wil je meenemen?

Moet je terug naar het oude, als de oude? Volgens mij kan en hoeft dat helemaal niet. Je groeit door dit soort nieuwe situaties. Dus kan het zijn dat je je nieuwe, oude leven ook anders in wilt richten met de opgedane kennis van nu. Wat deed je verrassend goed in deze periode? Waar werd je toe gedwongen en wat heeft je doen groeien? Wat bracht het je in positieve zin? Kun je dat meenemen in je dagelijks leven als er straks steeds meer kan en mag?

Wat wil jij meenemen naar je nieuwe, oude leven? 

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.