Het is nu ongeveer een week geleden dat ik ben verhuisd. Ik woon nu op mezelf, wel met mijn kat, maar toch: ik woon zelfstandig. Het is fijn, maar ook heel erg wennen. Ik ben volledig verantwoordelijk voor mezelf, voor het huishouden, voor mijn eigen financiën. Het is spannend, maar tegelijkertijd ook een verademing. 

De afgelopen week was lastiger dan ik had verwacht: een nieuwe omgeving, een nieuwe routine zien te vinden, andere taken en vooral op mezelf aangewezen zijn. Het is een enorme valkuil om nu terug te vallen in destructieve copings in de hoop rust te vinden, maar ik weet dat dat me niet gaat helpen en het alleen maar lastiger gaat maken. In plaats daarvan handel ik tegenovergesteld: wel dat ijsje eten, wel die chips nemen, niet mezelf beschadigen, niet gaan wandelen maar een serie kijken op de bank.

Abel is sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Hij blogt onder andere over de LHBTQ+ community, zijn transitie, mantelzorger zijn en zijn eetstoornis. Wil je meer lezen van Abel? Dat kan via de tag 'Abel blogt'. Wil je zijn voorstelblog (nogmaals) lezen? Die vind je hier.

Bron foto

Ook allerlei dingen waar ik nooit eerder zo bewust over nagedacht heb: boodschappen doen, wat is er in de aanbieding? Hoe laat moet de wasmachine aan? Kan ik de was buiten hangen? Wanneer moet ik weer stofzuigen? 

En nog veel meer. Op sommige momenten had ik gewild dat er een soort handleiding was voor op jezelf wonen, met een stappenplan: volg de stappen, dan komt het goed. Maar helaas werkt het niet zo.

Als ik eerlijk ben, is het zwaarder dan ik had gedacht. Ik had het onderschat. Wel ben ik heel blij en vind ik het fijn dat ik mijn eigen plekje heb en gelukkig heb ik hier goede begeleiding.

Langzamerhand begin ik te wennen, ik heb een nieuwe routine gevonden waar ik me prettig bij voel en ben meer aan het ondernemen: zo schrijf ik nu bijvoorbeeld deze blog, na een tijd niks geschreven te hebben door de verhuizing.

Oh ja, dat was ook nog een ding: verhuizen.

Ik ben nog nooit verhuisd, dus wist niet goed wat ik moest verwachten. Maar jeetje: wat een gedoe en wat een gestress. Telkens loop je tegen nieuwe dingen aan en soms denk je dat er geen einde aan komt. Ook het uitzoeken van spullen, oude spullen tegenkomen, kan lastig zijn. Het kan nare herinneringen oproepen waar je vervolgens ook weer mee moet dealen.

Verder vond ik het zelf lastig om mijn ouders gedag te zeggen. Verlating en de angst daarvoor is een groot thema voor me, en om op dat moment letterlijk verlaten te worden, was zwaar.

Toen mijn ouders wegreden en ik alleen met mijn kat achterbleef, voelde ik me eenzaam, alleen en heel klein. De laatste keer dat ik alleen was, was toen ik in het ziekenhuis lag. Ik voelde me net als toen; oude trauma’s kwamen boven en ik voelde me verdrietig.

Ondanks dat het zwaar en lastig is, is het ook heel fijn: ik hoef geen rekening meer te houden met huisgenootjes, ik kan doen en laten wat ik doe, heb mijn eigen fijne plekje gecreëerd en sta, letterlijk en figuurlijk, op eigen benen. 

Nu ik dit schrijf, voel ik een gevoel van trots: ik heb dit wel gewoon gedaan. Ondanks dat het veel weerstand opriep, sta ik hier toch. Nog geen jaar geleden zat ik in het diepste gat waar ik ooit in had gezeten en zag ik het niet meer zitten, terwijl ik nu gewoon mijn eigen fucking paleisje heb. Dat ik voor mezelf kan zorgen, verantwoordelijkheid kan nemen voor mijn eigen acties en kan zorgen voor mijn kleine kattenkind.

Ondanks dat het soms onmogelijk voelt: weet dat het niet zo is. Als ik het kan, kan jij het ook. Alles hoeft niet in één keer goed of perfect te gaan: elk stapje is weer een stapje.