Herstellen van mijn eetstoornis was niet makkelijk en er was zeker geen keerpunt waarna alles ineens omsloeg en vanzelf ging. Het was geen grote knop die in één keer omsloeg, maar een heleboel kleine knopjes die telkens zelf om moest draaien. Alle kleine stapjes leidde langzaam tot meer inzicht en meer vertrouwen. Vooral door veel te vallen leerde ik steeds meer en werd ik gedwongen steeds meer te oefenen. Hoewel het dus geen grote knop was, hebben een aantal dingen mij wel wezenlijk geholpen. In deze blog wil ik graag de 5 geheimen van mijn herstel met jullie delen.

♥ Ik kan altijd nog terug
In het begin van mijn herstel vond ik het heel eng om mijn eetstoornis los te laten. Ik wilde wel graag een nieuw leven, maar ik durfde niet zonder mijn oude, vertrouwde eetstoornis-gewoontes. Gewoontes die er al die tijd toch voor mij waren geweest en door de jaren heen echt een deel van mij waren geworden. Mijn psycholoog zei ooit: “Je hebt dit nu jarenlang zo gedaan en je bent hier super goed in. Je bent niet gelukkig, maar je leeft nog steeds. Als je dat herstel niets vind, kun je toch altijd nog terugvallen?” 

Hoe vreemd ik dit toen der tijd ook vond klinken, ineens begreep ik dat ik zelf over alles kon beslissen. Ik kon besluiten om voor herstel te gaan, maar ik kon ook besluiten om in mijn eetstoornis te blijven. Hoe slecht die laatste optie ook was en hoe erg dat ook in ging tegen al die jaren therapie die ik er al op had zitten, het was nog steeds een optie. Gek genoeg gaf mij dit de rust die nodig had. Ik had ineens niets meer te verliezen. Ik hoefde mijn eetstoornis uiteindelijk niet los te laten, dus was er nu genoeg ruimte om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Het creëerde een vangnet in mijn hoofd en het zorgde ervoor dat ik niet meer het gevoel had dat alles in één keer moest lukken. 

Doordat ik nu nieuwe uitdagingen aan durfde te gaan en nieuwe stappen durfde te maken, verdween de angst voor herstel. Ik mocht tenslotte best eerst alles proberen voor ik kon besluiten om terug te vallen. Dat lossere, mildere leven, beviel mij ondertussen steeds beter en langzaam verdween de behoefte om nog terug te willen. Die nieuwe uitdagingen hadden mij al zoveel meer gebracht dan mijn eetstoornis in al die tijd ervoor. Ik werd alleen maar meer nieuwsgierig naar wat er mogelijk was als ik nog meer zou herstellen.

♥ Huilen om een boterham
Ik stond in de keuken en hing huilend boven mijn boterham. Het beleg dat ik altijd nam was er niet en alle andere opties vond ik te vet, te veel en niet goed. De spanning liep altijd hoog op als mijn eten voor die dag niet liep zoals ik het gepland had of als ik onverwachts een andere beslissing moest maken. Dit was in mijn hoofd op dat moment wel een kleine doorbraak. Ik dacht: ‘Ik ben aan het huilen om een boterham. Ik wil misschien nog wel carrière maken, veel van de wereld zien en misschien wil ik ook wel kinderen.. dan kan ik toch niet blijven huilen om een boterham!?’ Ik wist nog niet hoe en wanneer, maar ik wist zeker dat ik over een paar jaar niet tegen dezelfde dilemma’s op het gebied van eten wilde aanlopen. 

Ineens kon ik het een beetje in perspectief plaatsen. Hierna had ik het nog heel vaak moeilijk met eten, maar ik kon deze gedachte vaak wel weer terughalen als ik nieuwe motivatie nodig had. Wil ik dit over een paar jaar nog steeds? Of wil ik dan met hele andere dingen bezig zijn? Deze vragen hielpen mij meestal om alle aandacht bij mijn herstel te houden, want ik wilde ook nog andere dingen doen met mijn leven.

♥ Schrijven, schrijven, schrijven
Met mijn gevoelens en gedachtes omgaan vond ik misschien wel het allermoeilijkste. Ik had heel vaak het gevoel ik al die emotie gewoon niet kwijt kon en het voelde veel te groot en te heftig om aan te kunnen. Toen ik klein was, was ik altijd bezig met verhaaltjes te schrijven over mensen die ik had bedacht. Pas toen ik erachter kwam dat schrijven ook een middel kon zijn om mijn emoties een plekje te geven, ging er stiekem een wereld voor mij open. Eerst had ik geen idee wat ik met die chaos in mijn hoofd aanmoest, maar toen ik eenmaal een manier vond om het te beschrijven kon ik er veel beter van een afstand naar kijken. Die ruimte had ik soms gewoon nodig om niet gek te worden van mijn eigen gedachtes. 

Al schrijvende leerde ik mijzelf eigenlijk steeds beter kennen. Ik merkte dat ik telkens over dezelfde thema’s schreef en dat ik vaak tegen dezelfde onzekerheden aanliep. Doordat ik mijzelf dwong iets te doen met die gedachtes, kon ik er op den duur steeds constructiever naar kijken. Ik had bladzijdes vol met alles wat zich in mijn hoofd afspeelde en ik wist dat ik de enige was die er iets mee kon. Ik heb twee lades in mijn kast die niet meer open of dicht kunnen omdat ik alle schriftjes daar in gepropt heb. 

♥ Mijn spiegelbeeld niet meer vertrouwen
Ik was ervan overtuigd dat ik dik en lelijk was. Telkens als ik in de spiegel keek kon ik hier ook genoeg bewijs voor vinden en die momenten maakte mij doodongelukkig. Ik zat heel erg vast in het beeld wat ik over mijn lichaam had en ik kreeg dat, ook tijdens therapie, niet veranderd. 

Op een gegeven moment had ik wel door dat mijn omgeving niet hetzelfde beeld van mij had. Ik merkte dat niemand die opvattingen over mijn lichaam met mij deelde en ik kreeg ook wel complimentjes. Ik had er voor mijn gevoel alleen niets aan. Wat had ik aan die complimentjes als ik dat zelf toch niet zag? Ik wilde het zelf voelen en zelf zien, maar dat gebeurde nooit.

Ik kon mij ook niet voorstellen dat mensen er belang bij zouden hebben om tegen mij te liegen. Toen ik doorhad dat ik mijn eigen beeld misschien niet zo snel kon veranderen, kon ik het in ieder geval proberen los te laten. Ik hoefde niet te zien dat ik mooi was, maar ik kon blijkbaar ook niet vertrouwen op mijn spiegelbeeld. Ik had er dan even geen ander beeld voor in de plaats, maar hoe erg zou dat zijn? Telkens als ik in de spiegel keek sprak ik mijzelf toe dat ik dit beeld niet kon vertrouwen. Niet mocht vertrouwen zelfs. Ik vond mijzelf toch al lelijk dus ik had niet zo veel te verliezen. Ik kon net zo goed proberen om heen eens door de ogen van anderen te bekijken, misschien leverde het mij wat op. 

♥ Chocola
Mijn grote liefde op voedselgebied is chocola, al zo lang als ik mij kan herinneren. Tijdens mijn eetstoornis mocht ik hier echt niet aan toe geven, terwijl ik wist hoe lekker ik het vond. Ik had altijd een lange lijst van verboden producten, waar ik door de jaren heen gewend aan was geraakt. Al die producten mocht ik niet eten, tenzij het er weer uit kon. 

Eigenlijk staat chocola voor mij centraal bij heel veel fijne momenten. De chocoladeletters in mijn schoen tijdens Sinterklaas. Met mijn moeder een chocoladereep halen bij de benzinepomp en allebei kreunend van genot een hap nemen. Met mijn beste vriendin samen uit de bak chocolade ijs eten en met de lepels in onze hand druk door kletsen. Warme chocolademelk in de winter na het schaatsen. Ik wilde die geluksmomentjes gewoon in mijn leven. 

Ik wilde weer kunnen genieten van wat ik het allerlekkerste vond. Ik volgde in die tijd ook al blogs van mensen die mij inspireerde en die zag ik vaak ook de lekkerste dingen eten. Het feit dat mensen waar ik tegenop keek ook konden eten wat ze lekker vonden, maakte het voor mij makkelijker om dat na te streven. Daar wilde ik ook zijn.

Ik denk niet dat er één duidelijk geheim is op de weg naar herstel. Het kan hem in hele kleine dingen zitten, die toch een groot verschil kunnen maken of je anders naar de situatie kunnen laten kijken. Ook jij kunt bij jezelf dit soort geheimpjes vinden. Ga daar vooral naar opzoek en ik hoop dat je daar kracht en motivatie uit kunt halen.

Liefs,

Daphne