Verdriet; een emotie die ik goed ken. Zeker vroeger - toen ik worstelde met mezelf en mijn eetstoornis - was ik vaak verdrietig. Soms was het duidelijk waar ik verdrietig om was, dan was er een directe aanleiding waar ik niet omheen kon. Iets dat in mijn hoofd bleef zweven als een zwarte donderwolk. Maar soms was die donderwolk eerder een soort mist en wist ik niet zo goed wat er speelde. Ja, ik voelde me verdrietig, maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Terugkijkend op die tijd heb ik daar een beter beeld bij. Misschien herken jij je wel in de volgende punten en is dat ook waarom jij nu verdrietig bent.

Je denkt negatief over jezelf

Vroeger dacht ik ontzettend negatief over mezelf. Ik vond mezelf lelijk en stom. Stom haar, lelijk figuur, slome kop, niet grappig, niet slim, geen talent, onaardig, onzeker en ga zo nog maar even door. Stel je voor dat iemand dat de hele dag tegen jou zou zeggen. Dan is het toch logisch dat dat je verdrietig maakt? Echter deed ik dit zo automatisch, dat ik het ook heel onbewust deed. Ik stond niet stil bij hoe ik over mezelf dacht. Sta jij weleens stil bij hoe je over jezelf nadenkt? Kloppen die gedachten wel? Denken anderen ook zo over jou? En wat heb je eraan om zo te denken? Wat vind je eigenlijk wél leuk aan jezelf? Wanneer kreeg jij voor het laatst een compliment? Mag dat dan even zwaar wegen?

Je bent te streng voor jezelf

Nog geniepiger dan het negatief denken, vond ik het streng zijn voor mezelf. Daar kreeg ik heel moeilijk grip op. Negatief denken was duidelijk negatief, maar streng zijn voor mezelf was iets subtieler. Dan kon ik al met al best vinden dat dingen fijn, leuk en goed waren, maar het was nooit fijn, leuk en goed genóég. Ging er iets goed of was ik ergens trots op, dan was dat gevoel vaak van korte duur. Al snel kon ik iets ontdekken wat toch niet goed was, of zag ik iemand anders het beter doen. Ik kon nooit lang stilstaan bij waar ik me goed bij voelde. Mijn leven raasde door en ik hobbelde daar achteraan. Het hielp mij om vaker en bewuster stil te staan bij wat er wél goed ging en waar ik trots op was. Waarom zou dat ineens niet meer goed genoeg zijn? Waarom moet het altijd beter? Is goed niet gewoon goed genoeg? En bovenal: welke manier van denken werkt voor mij?

Je voelt je eenzaam

Eenzaamheid is een ontzettend naar gevoel en veel mensen hebben er last van. Ook ik heb me vaak eenzaam gevoeld en het gevoel wil me nog steeds weleens overvallen. Eenzaamheid is iets dat ik kan voelen als ik geen aansluiting voel met de mensen om mij heen. Dit is dus niet hetzelfde als alleen zijn. Alleen zijn vind ik juist wel fijn. Toch heb ik behoefte aan een bepaalde mate van sociaal contact en een bepaalde verbintenis met de mensen om mij heen. Van 'hallo' zeggen tegen de buurvrouw tot afspreken met een groep vrienden. En van samen lachen tot samen huilen. Het is allemaal belangrijk en draagt bij aan je leven. Helaas is het niet voor iedereen zo vanzelfsprekend en bevinden we ons allemaal in andere situaties. In de blog 'De oplossing voor eenzaamheid' schrijf ik over hoe ik de bal vaak bij anderen liet liggen en snel mijn conclusies trok. Zie je wel, ze moeten mij niet. Het is natuurlijk ook jammer als niemand contact met jou zoekt, maar zoek jij wel contact met de ander? Wellicht voelt de ander zich wel net zo eenzaam of denkt diegene dat jij altijd druk bezet bent. Wees niet bang om een eerste stap te zetten.

Je mist een sociaal vangnet

Er is een periode geweest dat ik geen hulp had en ik mijn eetstoornis geheim hield. Ik dacht het wel onder controle te hebben, toch ging het keer op keer weer mis met eetbuien en uiteindelijk ook met compenseren. Omdat niemand het wist, kon ik voor m'n gevoel bij niemand terecht. Het missen van een sociaal vangnet kan ook erg eenzaam voelen. Toch vind ik dat er wel een verschil is met het kopje hierboven. Waar 'eenzaamheid' meer over 'verbintenis' gaat, gaat een 'sociaal vangnet' meer over 'hulp en steun'. Denk hierbij aan je directe omgeving, bij wie je steun kan zoeken als het even niet meer gaat. Maar denk ook aan de hulpverlening of een website als Proud2Bme. Hoe zit het met jouw sociale vangnet? Hoe kan je die uitbreiden, als dat nodig is?

Je kan jezelf niet zijn

Wat mij erg verdrietig maakte was als ik nergens een plek had waar ik mijzelf kon zijn. Bijvoorbeeld omdat ik mijn gevoelens niet durfde te uiten. Me niet op m'n gemak voelde als ik alleen met mezelf was. Mezelf telkens inhield bij andere mensen, omdat ik bang was dat ze me stom zouden vinden. Of omdat mijn eetstoornis een groot stuk van mijn identiteit over leek te nemen. Nu is het niet zo dat ik vandaag de dag wél altijd overal helemaal op m'n gemak ben, maar ik voel me wel een stuk zekerder over mezelf. Ook heb ik een klein aantal mensen om mij heen, bij wie ik écht alles kwijt kan. Ik kan ook goed dealen met mijn eigen emoties; ze een plekje geven. Of dat nou emoties van puur geluk of intens verdriet zijn. Dit is voor mij zo ontzettend belangrijk. 

Je hebt pijn

Pijn in de breedste zin van het woord. Misschien wel om één van bovengenoemde redenen, misschien wel om iets dat ik nog niet heb genoemd. Het verlies van een dierbare, een traumatische ervaring, een oneerlijke behandeling of pech waar je niets aan kon doen. Het kan iedereen overkomen en het kan iedereen pijn doen. Hoewel je misschien zou denken dat deze dingen wel makkelijk te herkennen en aan te wijzen zijn, valt dat in werkelijkheid nog wel eens tegen. Negatieve gebeurtenissen maken we liever niet mee en drukken we soms weg. Maar wie een deksel stevig op een pan kokend water duwt, zorgt er niet voor dat het water stopt met koken. Sterker nog, de hitte verzamelt zich tot de druk te hoog wordt en de pan overkookt. Dit vind ik een mooie metafoor voor het wegdrukken van gevoelens. De enige manier om de druk van de ketel te halen, is om het deksel van de pan op te tillen en wat stoom te laten ontsnappen. Laat het zijn en laat het dan los.

Waarom ben jij verdrietig?

Aanstaande maandag - 3 februari - is er om 19:00 een themachat 'Omgaan met verdriet'. Je bent welkom! Kijk ook eens in onze agenda naar onze andere (thema)chats.