Wat is dat toch dat mensen met een eetstoornis triggers ervaren en met elkaar concurreren? Heel droog zou je als leek denken dat je niet beter in een ziekte dan een ander zou willen zijn. Dat dat gek is, gestoord en levensgevaarlijk. Waarom voelen mensen met een eetstoornis dan onderling en ook met mensen in hun directe omgeving zo'n druk om de dunste te zijn, het strengste te lijnen en ‘ernstig te zijn'? In dit blog zal ik het hebben over concurrentie tussen mensen die een eetstoornis hebben en hoe ik dit zelf ervaren heb tijdens mijn anorexia en NAO.

Toen ik een eetstoornis had, al vanaf het begin, voelde ik de drang om de beste en dunste te zijn. Ik weet niet precies waarom, maar het leek gewoon een vereiste. Ik kreeg er complimenten over en vond het zelf heel erg goed als ik minder had gegeten dan een ander. Het gaf me een gevoel van controle, kracht en misschien zelfs wat zelfvertrouwen dat ik op andere gebieden in mijn leven miste op dat moment. 

Ik weet nog goed dat een meisje uit mijn klas vertelde welke broekmaat ze had. Het was kleiner dan mijn broekmaat en dat gaf me het idee dat ik minder goed was en minder sterk was in mezelf onder controle houden. Ik was dik en moest ook die maat hebben. De kledingmaat die zij had, bleef weken lang een rol spelen in mijn hoofd en eetgedrag. Ik voelde me mislukt.

Tijdens mijn behandelingen heb ik ook veel van de concurrentie tussen verschillende meiden met eetstoornissen ervaren. Sowieso was er veel jaloezie tussen anorexia en boulimia, die in mijn groep samen behandeling volgden. Er werd fel gereageerd door meiden die eetbuien had, op meiden die juist last hadden van anorexia.

Een meisje uit mijn groep heeft na een heftige reactie op mij eens uitgelegd dat ze zo reageerde vanuit haar eetstoornis. Ze wilde liever anorexia, zei ze. Schokkend om te horen, omdat ik daar op dat moment met ondergewicht en compleet kapot behandeling volgde om van mijn anorexia af te komen. Ik wilde misschien zelfs liever boulimia, omdat ik dan tenminste nog iets weg kreeg. Al wist ik heel goed dat de twee eetstoornissen beiden even ernstig zijn.

Controle is iets waar door alle eetstoornissen naar opgekeken wordt. Je hebt, met welke eetstoornis dan ook, het gevoel dat je geen grip hebt op je leven, emoties, eetgedrag of omgeving. Je grijpt iets aan om wel grip te hebben, maar verliest het keer op keer en uiteindelijk verlies je het aan de eetstoornis zelf. Het is iets wat je kracht lijkt te geven. Als je af kunt vallen, als je geen eetbuien kunt hebben, als je niet doorslaat, als je heel mager wordt en streng kunt lijnen, dan...

Wanneer je merkt dat een ander iets kan wat jij graag wilt, is het niet gek dat je een beetje jaloezie voelt. Jaloezie is naar mijn idee niet altijd een fout gevoel. Je mag best af en toe wensen dat jij ook iets kon wat een ander kan, maar het moet je leven of je dag niet beheersen. Je moet ook nog kunnen zien wat jij zelf wél kunt en daar van kunnen genieten. Vaak is dat in het geval van jaloezie bij eetstoornissen geen gezonde jaloezie.

De concurrentiedrang die je voelt als je een eetstoornis hebt, laat je gekke dingen doen en denken. Het is geen gezonde manier van ‘o, dat zou ik ook wel willen zeg'. Het is meer ‘Ik wil wat zij kan, koste wat kost, want anders ben ik mislukt'. Sterk zijn in lijnen en het hebben van een eetstoornis gaat een obsessieve rol spelen in je leven. Een rol die je hele leven beheerst. Concurrentiedrang of triggers kunnen je gekke dingen laten doen. Maar toch ben jij sterker.

Ik kan je moeilijk specifieke tips geven om met de concurrentie om te gaan, maar heb mezelf er wel zoveel mogelijk voor proberen te beschermen. Als ik het in therapie merkte, sprak ik het uit. Als ik zelf een wedstrijdje maakte van iets dat niet contructief was, schreef ik er over in mijn dagboek en besprak ik het met mijn behandelaar of de groep.

Als je beter wilt worden, moet je stoppen met wedstrijdjes proberen te winnen. Misschien is het zelfs goed om een wedstrijdje bewust te verliezen. Ik was op een gegeven moment niet meer de dunste in de groep en ook niet de dunste van mijn vriendinnen. Ik voelde me dik, ja. Zeker weten. Maar ik ben er wel doorheen gegaan. Ik kan je geen magische tips geven als antwoord op de vraag; Hoe deed je dat dan? Ik kan je alleen maar zeggen dat je het moet doen.

Stop met wedstrtijdjes maken van dingen die je enkel langer in een ongelukkige periode in je leven vast zullen houden. En ja, je gaat je misschien rot voelen als je stopt met concurreren. Dat is tijdelijk, daarna zul je merken dat je trots leert zijn op dingen die het waard zijn om trots op te zijn. Dingen die belangrijk zijn in het leven, in plaats van eetgestoorde, suffe en ongezonde dingen. Het leven is mooier, meer en beter zonder eetstoornis.

Heb jij wel eens het gevoel dat je wilt concurreren?