In onze 'Chatten met...' blogs maak je kennis met onze ervaringsdeskundige redactieleden. Hierdoor weet je met welke onderwerpen zij ervaring hebben, mocht je met ze willen praten tijdens hun ervaringsdeskundigen-chat.

Ik weet nog heel goed hoe ik worstelde met mijzelf. De chat van Proud2Bme heb ik één keer durven openen en volgens mij is er behalve een bange ‘hallo allemaal’ niet veel uitgekomen die keer. Wat vond ik het spannend om te delen, maar hoewel niemand dit gemerkt heeft, deed hij mij al zo veel dat hier allemaal mensen waren die mij begrepen. Die mij niet veroordeelden en er waren met één reden: mij helpen en steunen in mijn gevecht tegen de eetstoornis.

Afvallen was de oplossing, ik wist het zeker. Ik zat niet goed in mijn vel en we zouden ook nog eens met de hele school naar Spanje gaan. Elke dag in bikini lopen, te warm voor lange kleding en met dit lijf was dat echt geen optie. Het afvallen werd mijn doel en dit doel heiligde alle middelen. Elke dag was ik ermee bezig, tot mijn omgeving merkte dat het veel verder ging dan gewoon een ‘beetje opletten’ of ‘gezond leven.’

Toch gaf ik niet thuis; het ging immers prima. Ik viel af, kreeg complimenten, sportte veel, school ging goed, waar maakte iedereen zich druk om!?

Een tijd later maakte het strenge regime plaats voor een nieuwe eetstoornis. De anorexia sloeg om naar boulimia. Wat voelde ik mij zwak. Niet omdat ik een eetstoornis had, maar omdat het boulimia was geworden. Anorexia was sterk, boulimia vond ik vies. Pas tijdens mijn behandeling bij PsyQ kwam ik erachter dat een eetstoornis altijd erg is en dat geen enkele eetstoornis, in welke vorm of maat dan ook, gelukkig maakt.

De behandeling zag ik echt als een soort opleiding. Aan de ene kant dus een plek om veel te leren en fouten te mogen maken in een veilige omgeving, aan de andere kant ook een plek om je te verzetten. Mijn motivatie kwam en ging met vlagen en ik vond het een hele zoektocht om dat telkens opnieuw terug te vinden. In het begin van mijn herstel vond ik namelijk niet meteen de rust en het geluk dat ik voor ogen had.

Tijdens mijn behandeling kreeg ik ook individuele therapie, waar ik de diagnose Borderline Persoonlijkheidsstoornis kreeg. Wat vond ik dit eng, maar wat viel er ook een hoop op z’n plek. Ik was niet gek, want het had een naam. Tegelijkertijd was ik dus wel degelijk knettergek, ik was een borderliner!?

Therapie, veel vallen en veel mogen leren hebben mij hier echt bij geholpen. Ik heb heel erg veel gehad aan het praten met anderen, met mensen om mij heen en ook mensen die precies hetzelfde hadden gevoeld als ik. Open zijn, juist over die pijnlijke en schaamtevolle dingen die je liever voor jezelf houdt. Zo kwam ik erachter dat ik helemaal niet zo gek was en dat je overal mee kunt leren omgaan. Dat zelfs complexe diagnoses, lang niet altijd als een last hoeven te voelen en problematisch hoeven te blijven.

Ik kreeg geen nieuw hoofd na de behandeling, maar wel alle tools en kennis om een gezond, eetstoornis-vrij leven op te bouwen. Een leven waarin ik nu elke dag kan genieten en tegelijkertijd huilbuien mag hebben wanneer ik dat zo voel.

Het enige dat ik nu heb is mijn ervaring, ik heb hier niet voor gestudeerd maar binnen mijn leventje heb ik er inmiddels wel een studie van gemaakt om het zo leuk en gezond mogelijk voor mijzelf te kunnen maken. In de agenda kun je zien op welke dagen je mij kunt vinden en voel je vrij om gebruik te maken van mijn ervaring. Er bestaan geen domme vragen, zegt mijn moeder altijd..

♥

Bekijk onze agenda om te zien wanneer onze redactieleden chatten.