Eindelijk was het zo ver. Ik vond het ontzettend spannend dat ik mocht beginnen aan mijn behandeling bij PsyQ en het ging sneller dan verwacht. De intake was geweest en niet lang daarna mocht ik beginnen aan mijn eerste dag. Ik weet nog dat ik het aanvankelijk op een schoolrooster vond lijken. Vier dagen in de week van 10.00 tot 16.00 en elke dag was verdeeld in verschillende vakken. Ik ging eigenlijk gewoon beginnen aan een opleiding, maar dan anders.

Deze gedachte heeft mij in het begin heel erg geholpen. In eerste instantie hielp het om niet het gevoel te hebben stil te staan met mijn leven. Iedereen was aan het studeren en was hier elke dag mee bezig, nu had ik ook iets belangrijks waar ik elke dag mee bezig was. Iets belangrijks voor mijn herstel en voor mijn leven, waar ook verschillende vakken voor nodig waren. Wat in ieder geval een soort bewijs was voor mijzelf, dat ik zeker niet stil zat. 

Gedurende mijn behandeling zag ik steeds meer gelijkenissen tussen de opleidingen die ik had gevolgd en de behandeling waar ik nu mee bezig was. Natuurlijk was het totaal anders en vroeg op persoonlijk vlak veel meer van mij, het was namelijk confronterender dan alles wat ik tot nu toe had gedaan. Maar ondanks dat zag ik toch dingen die hetzelfde waren en het hielp mij om sommige aspecten ook hetzelfde te benaderen. Om het soms net iets anders te bekijken, zodat ik het de ene keer wat luchtiger kon zien en de andere keer juist serieuzer aan kon pakken.

Je komt om te leren

Een grote gelijkenis tussen een opleiding en behandeling is dat je er komt om iets te leren. Je komt iets leren, wat je zelf nog niet kan en wat je zelf nog niet weet. Dat geeft ook helemaal niet, want daarom ben je daar. Het besef dat je komt om te leren geeft misschien ook wat rust en gaf mij in ieder geval wat ruimte. Ik hoefde nog niet alles goed te doen, ik hoefde nog niet alles te weten.

Het liep niet goed in mijn leventje en zelf wist ik niet meer wat ik daaraan moest doen. Dat was vreselijk, om dat toe te geven, maar toen ik dat eenmaal kon kreeg ik er een heel groot gebouw voor terug waar ik mocht leren. Ik hoefde er alleen maar heen, met mijn goede wil en motivatie, om daar te leren hoe ik het beter kon doen. Deze gedachte hielp mij ook een beetje om mijn oude, eetgestoorde gewoontes los te laten. Van die gewoontes werd ik niet gelukkig, dat wist ik nu, maar ik had er ook nog geen betere voor in de plaats. Dat mocht ik hier leren. Dat was eng, maar ook geruststellend.

Ik zag de behandelaren als een soort leraren. Mensen die mij konden helpen en kennis konden overbrengen. Er waren dagen bij dat ik alleen maar hoefde te luisteren en alles zo goed mogelijk in mij op kon nemen, zoals ik dat eerder bij colleges had gedaan. Het waren ook maar gewoon mensen die elke ochtend naar hetzelfde gebouw kwamen, om ons te helpen. Net zoals dat ik voorheen mijn leraren blind kon vertrouwen op hun kennis, mocht ik dat nu ook doen. Net als mijn docenten hadden ook mijn behandelaren hiervoor gestudeerd, ik mocht hier al mijn vragen stellen en alle informatie rustig op mij in laten werken. 

Je kan het niet fout doen

Wat eigenlijk onlosmakelijk verbonden is met leren, is het maken van fouten. Fouten maken hoort bij het leven en hoort er zeker bij als je nieuwe dingen gaat aanleren. Het feit dat het er zo bij hoort, betekent eigenlijk dat je het niet fout kan doen. Je komt er voor jezelf en het is een investering in jouw toekomst. Er is geen goed of fout in jouw weg naar herstel. Fouten maken is zelfs noodzakelijk voor het proces. Het kan nooit perfect en wie fouten durft te maken, komt tot een beter resultaat. Fouten maken is dus niet fout, maar juist goed. Daar kun je van leren en dat is nou net waar je hier voor bent gekomen.

Herstellen betekent het loslaten van je eetstoornis en steeds opnieuw leren aanvoelen wat daarin de beste keuzes zijn voor jou, dat is het doel. Daarin wordt je niet beoordeeld, het enige wat telt is hoe jij uit die behandeling komt. Natuurlijk is het niet altijd makkelijk om het echt zo te voelen, daar mag je jezelf echt de tijd voor geven. Het kan helpen om het op die manier iets meer van bovenaf te bekijken. Je bent in een veilige omgeving om die fouten te maken, het hoeft nog niet perfect. Je mag hier oefenen en experimenteren. Je bent hier namelijk voor jezelf en niet om het voor anderen goed te doen.

Je kunt niet elke dag op je best zijn

Net zoals dat je tijdens je studie gewoon een off-day kan hebben, waarbij je geen zin hebt om iets leuks aan te trekken en gewoon even niets in je op kan nemen, zal dat tijdens je behandeling niet anders zijn. Je doet elke dag je best en het kost nou eenmaal veel energie. Het is simpelweg onmogelijk om elke ochtend met dezelfde motivatie voor de deur te staan. Dat zegt niets over de stappen die je al hebt gezet of waar jij je nu bevind op jouw weg naar herstel. Het zegt alleen maar dat jij een mens bent en dat het niet altijd even goed kan gaan. Dat hoort erbij en dan is er eigenlijk niets aan de hand, dat zal namelijk ook wel eens gebeuren als je straks klaar bent met je behandeling.

Wees extra lief voor jezelf op deze dagen en weet dat je soms ook best een beetje op de achtergrond mag blijven. Soms mag je ook gewoon aanwezig zijn, zonder extra sprankeling of uitstraling, dat komt een andere dag wel weer. Dat is geen voorwaarde dat jij niet mee mag doen of dat je minder waard bent op die dag. Je mag er zijn, ook als dat even niet zo voelt. 

Het is niet altijd leuk, maar ook niet altijd stom

Als je ergens elke dag bent ga je je er vanzelf een beetje thuis voelen. Zoals je op school soms goede en gezellige dagen kunt hebben, zal dat ook gebeuren tijdens je behandeling. Ik vond het op een gegeven moment echt gezellig, omdat ik zo intensief contact had met groepsgenootjes. Het voelde soms ook alsof we ‘s ochtends op de gang aan het wachten waren tot de les ging beginnen. Heb jij je huiswerk gemaakt? Nee shit, ik heb mijn eetdagboekje niet zo goed bijhouden.. Die gezelligheid en luchtigheid is iets wat ik heel prettig vond tijdens mijn behandeling. Je bent daar elke dag, dus je zult er samen iets van moeten maken. Het is niet altijd even lastig en even zwaar.

Tegelijkertijd is het natuurlijk best een heftige en confronterende tijd. Anders dan bij een studie, waarbij je een vak leert, leer je hier over jezelf. Dat is vaak veel moeilijker en vraagt, op een andere manier, veel meer van je. Het kan dus ook niet altijd leuk zijn en er zullen zware dagen tussen zitten. Dagen waarbij je geen zin hebt om met anderen te praten of alleen maar moet huilen. Dagen waarbij je het gevoel hebt niet verder te kunnen. Die dagen horen erbij en zijn eigenlijk een signaal van hoe hard je bezig bent, hoe goed je op weg bent zelfs. Het fijne is, dat ook niet elke dag zo zal zijn. Ook de zware dagen zullen over gaan en je zult ineens weer het gevoel hebben dat je het wat meer aankan. Simpelweg omdat je aan het oefenen bent en oefening vaart kunst. 

♥