Liefdesverdriet; ik vind dit één van de pijnlijkste gevoelens die ik ooit heb gevoeld. Een groot gemis, maar bovenal een enorm gevoel van (zelf)afwijzing. Ik was niet goed genoeg, maakte ik eruit op. Gelukkig heb ik er al een hele tijd niet meer mee te maken gehad, maar die ene keer dat mijn hart uit mijn borstkas gerukt leek te worden, herinner ik me nog heel goed. Extra lastig aan die tijd was dat ik middenin mijn eetstoornis (boulimia) zat. Deze twee situaties hadden een hoop effect op elkaar. In deze blog vertel ik meer over hoe dat voor mij was.

Boulimia, maar geen hap door je keel

De momenten zijn een beetje door elkaar gaan lopen met de tijd, maar ik herinner me nog ontzettend goed hoe ik op bed lag en de plek waar mijn hart zat als één groot, zwart, gapend gat voelde. Ik voelde me leeggezogen, kon alleen maar op bed liggen en huilen. Een brok in mijn keel. Een knoop in mijn maag. Ik kreeg geen hap door mijn keel. En hoe rot ik mij ook voelde, het stemmetje van mijn eetstoornis fluisterde door de tranen heen: dit is goed, dit is je kans.

Ik zal eens flink afvallen om te laten zien wat jij nu mist

Dit was mijn kans om af te vallen. Misschien zelfs de kans om weer anorexia te krijgen - iets wat ik in de tijd dat ik boulimia had vaak wenste, hoe krom dat ook is. Afvallen, niet eten, anorexia; dát voelde sterk, terwijl de eetbuien voelden als controleverlies. De wens om anorexia te krijgen verloor ik pas toen ik herstelde van boulimia en een beter zelf- en lichaamsbeeld ontwikkelde, maar in die tijd was dat nog niet. Nee, ik zou eens flink afvallen. Dan zou hij wel zien wat hij miste. Wat een goed en sterk persoon ik was.

Een eetstoornis maakt alles kapot, ook als het sterk voelt

Het lukte me om af te vallen. Dat voelde zo sterk. Een schril contrast met het hartverscheurende gemis en gevoel van afwijzing dan ineens weer de kop om kwam steken. Maar het was niet vol te houden. De eetbuien kwamen een aantal weken later weer genadeloos terug. Ik kwam weer aan. Ongezond met een gezond gewicht. Was het opgelost geweest als ik bleef afvallen? Als het ik het wel vol had gehouden? Als ik weer anorexia had gekregen? Ik had me vast voor even sterk gevoeld, maar uiteindelijk vind je in een holle eetstoornis geen liefde voor jezelf. Het is een illusie, met grote gevolgen.

Staat je mooi die paar extra kilo

Een paar maanden later kwam ik mijn ex weer eens tegen. Over dat moment schreef ik één van mijn eerste blogs: 'Staat je mooi, die paar extra kilo'. Ik wist niet wat ik hoorde. Mijn hoofd sloeg meteen op tilt. Het voelde als een trap na. Zie je wel, nu vindt 'ie me ook nog dik. Knap hoe een eetstoornis die goed bedoelde woorden zo wist te verdraaien. En natuurlijk wist hij donders goed wat gewicht voor mij betekende, maar achteraf denk ik dat hij het juist daarom zei. Net als "Wat zie je er goed uit"; woorden die vaak op een lijst komen te staan met dingen die je níet moet zeggen tegen iemand met een eetstoornis. Toch kijk ik daar achteraf heel anders op terug en hebben die woorden heel veel voor me betekend toen het me lukte ze in een realistischer daglicht te zien. Het stond me ook goed, die paar extra kilo; ik was geen meisje meer, maar een vrouw.

Je gewicht maakt je geen minder of beter mens

En toch schreef ik later ook de blog 'Mijn gewicht is niet goed'. Over hoe gemakkelijk er een opmerking gemaakt wordt over gewicht, zonder door te vragen. Want mijn gewicht was misschien gezonder toen mijn ex die opmerking maakte, maar die paar kilo extra waren het gevolg van eetbuien. Met mij ging het eigenlijk helemaal niet goed. Gaat het goed als je aankomt of afvalt als gevolg van een eetstoornis? Maakt dat je gelukkiger? Beter? Al met al gaat het dus ook helemaal niet over het gewicht dat je hebt. Het kan een factor spelen in je mentale- en fysieke gezondheid, maar het zegt echt niet alles. Dat bewijst denk ik ook maar weer hoe veel meer je bent dan je gewicht. Wat je voelt, wat je meemaakt, wat je leuk vindt, wie je liefhebt... Het telt allemaal mee in wie jij bent. Sta jij daar wel eens bij stil?

Omgaan met liefdesverdriet

Geen hap door je keel krijgen of juist veel te veel eten omdat je liefdesverdriet hebt. Ik ken het allebei. Veel mensen herkennen dit denk ik wel, maar met een eetstoornis kan het toch een nog heftigere impact hebben omdat er zoveel oordelen en gedachten bij komen kijken. Omgaan met liefdesverdriet is zwaar. Dat hoef je niet ineens makkelijk te vinden. Dat niet mogen voelen, levert vooral veel strijd op met jezelf. Maar je wilt er ook niet in wegzinken. Mij heeft het destijds veel geholpen om steun te zoeken bij mijn vrienden en familie. Om afleiding te zoeken, maar ook ruimte te maken om over gevoelens te praten. Ook had ik echt wel behoefte om alleen te zijn, veel te tekenen en te schrijven, maar ook te werken aan zelfliefde en waardering voor de persoon die ik zelf was. Want hoewel het verdrietig is om iemand te moeten missen, hoef je niet jezelf daarover af te wijzen. Dat is denk ik een groot verschil! 

Ik heb een aantal blogs opgezocht die je hier misschien een beetje bij kunnen helpen, als je er middenin zit. Bijvoorbeeld 'Eten met liefdesverdriet' voor als je merkt dat hoe je je voelt veel invloed heeft op je eetpatroon, zonder dat je dit wilt. Ook de blog 'Eetstoornis en liefdesverdriet' is een mooie, algemene blog over het thema dat ik hier bespreek. In de blog 'Toen ik er weer alleen voor stond' schrijft oud-redactielid Nouska hoe zij hier destijds mee om is gegaan. En in 'Loskomen van mijn ex' schrijft Daphne een aantal tips die je kunnen helpen weer verder te gaan na het beëindigen van een relatie. Tot slot de blog 'Voor als je gelukkig wilt zijn', over geluk en zelfliefde. Want dat kan je in zo'n woelige tijd - en misschien sowieso wel als je met een eetstoornis en een laag zelfbeeld worstelt - goed gebruiken. 

♥

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.