Bewijzen dat je ernstig bent
Ik heb altijd het idee gehad dat ik moest bewijzen dat ik ernstig was. Dat mijn problemen echt iets voorstelden en ik me niet aanstelde. Ik moest dit voor mijn gevoel niet alleen naar mijn omgeving bewijzen, maar misschien nog wel meer naar mezelf toe. Mijn problemen moesten wel wat voorstellen wilde ik hulp mogen vragen en ontvangen. Alleen mensen die er echt ernstig aan toe zijn, verdienen immers hulp. En omdat ik regelmatig twijfelde of mijn problemen wel erg genoeg waren, wilde ik hiervan bewijzen zien.
Zeker als je lijdt aan een eetstoornis maar gezond gewicht hebt kan het lastig zijn om je problemen serieus te nemen.
Je bent bang dat je je aanstelt, dat je problemen wel meevallen en dat de hulpverlening je niet ernstig genoeg zal vinden. 'Ja ze zien me aankomen bij een intakegesprek, ze sturen me vast direct weer naar huis omdat ik me gewoon aanstel'. Je vergelijkt je voortdurend met mensen die er in jouw ogen ernstiger aan toe zijn en zou hier soms het liefst op lijken.
Ik zag soms meisjes lopen die echt vel over been waren. Eigenlijk was het helemaal niet mooi meer, maar toch voelde ik een soort van jaloezie. Was ik maar zo, dan was mijn eetstoornis tenminste ernstig. Dan zou niet alleen ik maar ook mijn omgeving moeten erkennen dat ik er ernstig aan toe ben en dan mag ik hulp vragen en ontvangen van mezelf. Ik had in die tijd een gewoon slank figuur. Ik was nooit dik geweest en ook nooit eng mager. Ik had het idee dat de gevolgen van mijn eetstoornis zichtbaar moesten zijn om het te kunnen bestempelen als ernstig.
Soms wilde ik daarom ook dat ik bijvoorbeeld eens flauw zou vallen. Dan zou mijn lichaam tenminste aangeven dat mijn eetstoornis ernstig is. Maar ik viel nooit flauw. Ik ben mijn hele leven nog nooit flauwgevallen. Heel af en toe werd mijn bloed wel eens getest, maar hoe gek en ongezond en weinig ik ook at, mijn bloed was altijd prima in orde. Voor mij was dit in die tijd geen geruststelling, maar een bevestiging dat mijn problemen niet ernstig waren. Zie je wel, mijn lichaam heeft ook nergens last van.
Ik vond dat je aan mijn lichaam en mijn gezicht moest kunnen zien dat het niet goed met me ging. Zolang je geen botten zag, viel het allemaal wel mee. Zolang ik er in mijn gezicht niet ongezond uit zag, ging het blijkbaar nog goed genoeg met me. Ik mocht pas hulp van mezelf vragen als ik er wel ernstig aan toe was. Ik moest daarom dus eerst harder mijn best doen om er slechter aan toe te zijn.
Eigenlijk best idioot, want als je een gekneusde enkel hebt dan ga je ook niet hard je best doen om te zorgen dat je enkel breekt. Dan wil je gewoon zo snel mogelijk van die gekneusde enkel af en doe je er alles aan om dit zo snel mogelijk te laten genezen. Bij een eetstoornis is dat anders, omdat je naast de negatieve kanten van de eetstoornis er ook positieve dingen voor terug hoopt te krijgen. Misschien is de eetstoornis bijvoorbeeld wel jouw enige manier om aan te geven dat het niet goed met je gaat.
Ik vond altijd dat ik nog net even wat meer moest afvallen alvorens ik hulp mocht vragen. Achteraf gezien hield ik mezelf hiermee voor de gek. Het probleem zat hem namelijk niet bij dat ik niet ernstig genoeg was, maar dat mijn zelfbeeld zo slecht was dat ik mezelf nooit serieus kon nemen. Het maakte geen bal uit hoeveel kilo ik af zou vallen, ik zou mezelf namelijk nooit ernstig genoeg vinden. Ik zou mezelf altijd blijven vergelijken met mensen die nog net wat ernstiger waren.
En dat klopte. Want toen ik eenmaal ondergewicht had, vond ik niet dat ik hulp nodig had. Ik vond dat ik er helemaal niet zo mager en ongezond uitzag als andere meiden. Ik vond het wel gewoon mooi dun. Bovendien had ik helemaal geen last van lichamelijke klachten. Het viel dus nog steeds allemaal wel mee. Ik had geen eetstoornis en zeker geen anorexia.
Toen ik eenmaal in een groep therapie had vond ik dit alles soms nog lastiger worden. Ik hoorde de verhalen van anderen aan en vond dat bijna iedereen er ernstiger aan toe was dan ik. Ik had het gevoel hier met te weinig reden in therapie te zijn en had voortdurend weer het idee mijn ernstigheid te moeten bewijzen. In mijn hoofd somde ik soms alles op waar ik last van had om zo voor mezelf bewijsmateriaal te verzamelen. Ik was blij als ik hoorde dat iemand anders meer at dan ik of zichzelf niet beschadigde. Oh, dat is bij mij gelukkiger ernstiger.
Door de maanden heen werd me wel steeds duidelijker dat dit vergelijken nergens op sloeg en dat mijn problemen echt wel ernstig genoeg waren om in therapie te zijn. Het mezelf niet serieus nemen had veel meer te maken met mijn negatieve zelfbeeld en met het vluchten voor nare gevoelens. Pas wanneer ik mezelf serieus zou nemen, kon ik aan mezelf gaan werken. Pas als ik erkende dat het eigenlijk helemaal niet goed met me ging, kon ik hulp aanvaarden en me kwetsbaar opstellen. Dit alles heeft veel tijd gekost maar het is me uiteindelijk wel gelukt.
Als jouw problemen je leven negatief beïnvloeden dan zijn ze ernstig genoeg om er hulp voor te vragen. Ga niet proberen te bewijzen dat je ernstig genoeg bent, want daar ligt het probleem niet. Dat zal er alleen voor zorgen dat herstel langer duurt en een gelukkig leven nog meer wordt uitgesteld.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Mooi dat je ook beschrijft waar die gedachte vandaan kan komen.
Mensen DENKEN vaak dat je een eetstoornis altijd ziet aan de buitenkant, maar je ziet niet hoe erg je er mee zit in je hoofd, hoe erg je er last van hebt. Maar als je dan toch zo'n opmerking krijgt, dan voel je toch een soort steek. Heel raar, want eigenlijk wil je ook niet dat mensen het zien?! Maar dan voel je je toch niet ernstig genoeg om hulp te krijgen ofzo.
ik mag geen hulp..
Xx
Dit is zo herkenbaar! Ik snap nog steeds niet waarom ik hier blij van word. Het is eigenlijk zo raar!
Liever een gebroken enkel, dan een gekneusde....liever een ernstige eetstoornis dan een milde. Hmmmmm, ontzettend tegenstrijdig.
Mijn interpretatie is dan :De maatschappij vindt dat, kennelijk, zodat jij gaat denken dat je het idd. aan je lichaam moet kunnen zien, als het niet zo zou zijn, zou je die gedachte niet eens hebben..denk ik.
Nu is het misschien niet meer zo maar in 'mijn tijd' nog helemaal.
'Weet je, met jou is helemaal niets aan de hand!" Is mij tot 2x toe gezegd, door een psycholoog en door een alternatief geneeskundige.
Mijn uitkering werd stopgezet, na een mislukte behandeling en toen moest ik dus maar gewoon verder. En nu na 17 jaar ploeteren is het overduidelijk dat het functioneren werk, privé met dezelfde klachten het nog steeds niet lukt, zie ik er onderhand echt uit als een wrak en zijn 'ze' overtuigd en kom ik nb. in de wia, terwijl het liefste wat ik wilde was iemand zijn zoals 'iedereen' en ook meedraaien in de maatschappij.
Sommige mensen hebben moeite met leven. Ik denk dat daar een groot taboe op heerst(e), en ook dat men niet weet/wist hoe deze mensen nou te helpen en het onder de tafel schuiven/schoven met van, als je maar doorzet lukt het wel. Dat is nu gelukkig veel minder.
Ik vind nog steeds dat het totaal niet ernstig was bij mij ook al had ik ernstig ondergewicht
:/
Dit is zoo pijnlijk herkenbaar... Zowel over dat wel eens flauw willen vallen -ik voelde me ten slotte altijd super slap, dan kon mijn lichaam toch ook wel eens aangeven dat het echt niet meer ging?- als bloedwaardes die altijd normaal waren.Het voelde als falen. Zie je wel, er is niets aan de hand. Mijn problemen zijn fake.
Van die bloedwaardes vind ik nog steeds wel eens lastig, maar dan meer vanwege mijn omgeving. Ben op het moment vaak moe vanwege somberheid en spanning, en krijg steeds van vriendinnen te horen: 'Moet je niet eens langs de dokter? Misschien heb je wel pfeifer ofzo!'. Maar ik heb geen pfeifer, en dat weet ik. En ja, soms denk ik dan wel eens 'had ik dat maar', dan zou ik het tenminste uit kunnen leggen en zou iedereen het gewoon snappen en accepteren...
Ik val soms wel flauw, maar meestal gelukkig niet met anderen. Soms denk ik wel van 'O, ik ben niet ernstig genoeg voor hulp. Want ik heb geen ondergewicht, anorexia, ben niet vel over been, heb geen slechte bloedwaardes...' en ga zo maar door. Terwijl anderen wel zien dat mijn situatie uit de hand is gelopen. Soms zie ik dat ook wel, maar dan is het altijd 'Net niet erg genoeg.' En gek genoeg baal ik er dan ontzettend van, dat ik niet met een crisis toestand in het ziekenhuis opgenomen moet worden bijvoorbeeld. Dan baal ik ervan dat ik niet erg genoeg ben om geholpen te worden. Dat ik eigenlijk een fake-eetstoornis heb, en eerst maar eens moet bewijzen dat het slecht met me gaat. Zieke gedachtes, dat zijn het zeggen anderen. En niemand hier begrijpt het. Ook al weet ik zelf ook wel dat zulke gedachtes ook echt gestoord zijn :(
Heel erg herkenbaar!!