Iedereen die ik spreek en die een eetstoornis heeft, zegt hetzelfde. Allemaal zeggen ze geen hulp te zoeken of het uit te stellen omdat het allemaal wel meevalt. Ze vinden zichzelf niet ernstig of dun genoeg. Maar wat is ''ernstig genoeg'' zijn eigenlijk? Wanneer ben je dat dan wel en waarom neem je jezelf niet serieus?

Ik heb me ook heel lang voorgehouden dat het wel meeviel. Dat vond ik ook en als ik er naar terugkijk viel het inderdaad toen nog wel mee in vergelijking met een tijd daarna. Maar toch had ik toen al aan de bel moeten trekken, want ook tijdens het begin van mijn eetstoornis was er al een groot probleem dat ik had met mezelf.

Waarom nemen mensen met eetstoornissen zichzelf niet serieus? Is het omdat ze hun eetstoornis niet kwijt willen en daarom blijven ontkennen dat er een probleem is? Of ontkennen ze het omdat ze zich schamen of niet tot last willen zijn? Misschien hebben ze zo'n laag zelfbeeld hebben, dat ze gewoon vinden dat ze er slecht in zijn of geen aandacht mogen vragen. Of is het de angst om een echt probleem te hebben en willen ze dat ontwijken?

Het jezelf serieus nemen is op de een of andere manier ontzettend moeilijk als je een eetstoornis hebt. Ik voelde mezelf zelfs een aansteller of oplichter toen ik de diagnose Anorexia kreeg. Want ook op het punt dat ik werkelijk ondergewicht had, was er weinig veranderd aan die gedachte. Ik vond nog steeds dat het bij mij wel meeviel en dat ik gewoon deed alsof ik een eetstoornis had.

Waarom die twijfel aan jezelf of het ontwijken zo hardnekkig is weet ik niet, maar het kan je herstel en behandeling behoorlijk in de weg staan. Zo erg dat je het misschien wel jaren of maanden uitstelt voor je hulp zoekt of het aan iemand vertelt. Ondertussen wordt je eetstoornis alleen maar groter, want die gaat niet zomaar weg zonder hulp.

En toch vind ook jij het misschien wel meevallen. Eigenlijk weet ik bijna zeker dat wie dan ook dit blog leest die een eetstoornis heeft, dit denkt. En misschien, nu je dit leest denk je ‘'Ja, maar bij mij valt het ook echt wel mee''. En ook dan kan ik alleen maar zeggen: hou jezelf niet zo voor de gek.

Wat voor problemen met eten en gewicht of zelfbeeld jij ook hebt en hoe groot of klein deze ook zijn, ze zijn rot! Neem dat serieus. Een kleine eetstoornis kan net zo groot worden als een langdurige of ernstige eetstoornis. Ga daar niet op zitten wachten en wacht ook niet tot iemand het aan je kan zien. Dan ben je namelijk al lang een stuk van jezelf kwijt.

Heb je problemen met zelfbeeld, eten en gewicht, praat hier dan over en hou op met zeggen dat het wel meevalt. Het enige dat je doet door je problemen te bagatelliseren, is uitstellen en wachten tot het erger wordt. En wil je daar nu echt op wachten?

Ook tijdens je behandeling kan het belemmerend zijn als jij nog steeds ontkent of niet in wilt zien hoe het echt met je gaat. Als je om de hete brei heen blijft draaien, ga je er nooit los van komen en je weer gelukkig voelen. Ook niet als je nu heel overtuigend denkt van wel.

Ik kan je dus alleen maar meegeven jezelf serieus te nemen, wat je problemen ook zijn. Zeg tegen iemand hoe jij je voelt, trek ergens aan de bel. En hoort iemand je niet of begrijpen ze je niet, zoek dan verder. Er is altijd wel iemand of een instelling die jou wil en kan helpen!

Stop met bagatelliseren van de ernst.
Een eetstoornis is ernstig, in welke vorm dan ook.

Bron foto 1