Deze blog is voor jou. Ik weet dat je het moeilijk hebt. Het leven lijkt je tegen te zitten. Je zit al jaren niet lekker in je vel. Je voelt je depressief en bent diepongelukkig. Ik weet dat je dacht dat je nooit een eetstoornis zou krijgen, maar het tegendeel heeft zich bewezen. Je bent ziek. Aan de ene kant zou je niets liever willen dan het monster in je hoofd loslaten. Je wilt weer vrij leven en kunnen genieten zonder eetstoornis. Aan de andere kant trekt het monster aan je. Je wilt ziek blijven en je doet er alles aan om het monster in je hoofd niet los te hoeven laten. Maar is dat het echte leven?
Eigenlijk maak je elke dag weer de keuze: je gaat voor het leven en vecht voor je herstel of je gaat – heel hard – voor de dood. Aan eetstoornissen kan je gewoon doodgaan. Ik weet dat je denkt dat het bij jou niet zover zal komen, maar niets is minder waar. Het kan iedereen overkomen. Kiezen voor de eetstoornis is kiezen voor een uiteindelijke dood. Het is een langzame manier om zelfmoord te plegen.
Kiezen voor de eetstoornis is makkelijk, omdat het veilig is. Je bent het gewend, het geeft je een vorm van controle en het biedt daarom veiligheid. Je denkt dat de eetstoornis iets is om trots op te zijn. Maar hoe zal jouw leven eruit komen te zien als de eetstoornis in je leven blijft? Denk je dat het haalbaar is om dan nog een ‘normaal’ leven te leiden?
Stel eens voor dat je op de middelbare school zit. Je begint op het vwo, omdat je een goede Citoscore had. Toch ben je uiteindelijk genoodzaakt om naar de havo te gaan, want je kan je gewoon niet goed concentreren. Op de basisschool ging het makkeijk, maar op de middelbare school lijkt het je nu toch wat moeilijker af te gaan. Je zou je eigenlijk bezig moeten houden met geschiedenis, taal en wiskunde, maar in plaats daarvan ben je aan het bedenken hoe je ongemerkt je lunch straks weg kan gooien. Ook kan je je thuis niet bezighouden met het huiswerk, omdat je dan bezig bent met het houden van een eetbui.
Je merkt dat de interesses van jouw vriendinnen beginnen te veranderen. Opeens houden zij zich bezig met jongens, make-up en met uitgaan. Je vindt dit moeilijk en snapt niet waarom zij zich daar druk om kunnen maken en ze gewoon niet lijken te zitten met het feit dat ze gister naar de McDonald’s zijn geweest. Je vriendinnen ervaren hun eerste kus, gaan voor het eerst op stap en zijn voor het eerst dronken. Allemaal dingen die je op deze leeftijd ontdekt, maar jij niet. Jij bent druk bezig met ontdekken wat het met je lichaam doet als je laxeerpillen slikt.
Na de middelbare school is het de bedoeling om een vervolgstudie te gaan doen. Je begint dapper aan een studie en gaat op kamers. Tegelijkertijd weet je dat je die vrijheid van op kamers gaan eigenlijk niet aan kan. De eetstoornis zou dan al helemaal alle ruimte krijgen. En ja hoor, dat gebeurde er ook. Je hebt verschillende studies geprobeerd te volgen, maar deze mislukten telkens. Door je slechte gezondheid was je niet in staat om het studeren vol te houden en moest je telkens stoppen. Het studentenleven zou eigenlijk de mooiste tijd uit je leven moeten zijn, maar voor jou gold dat helaas niet.
Waar al jouw vrienden regelmatig de gezelligheid bij elkaar opzochten, met elkaar op stap gingen en mooie momenten beleefden, bleef jij in je eentje thuis zitten. Je was te bang. Bang voor onverwachts eten. Bang voor de calorieën in een biertje. Bang om er te zijn, want wat als iemand je stom zou vinden? In plaats van onder de mensen te zijn, zonderde je je steeds meer af. Je had er ook gewoon de energie niet meer voor. Maar hé, je was in ieder geval sterk, want je hebt het eten overgeslagen! Of je hebt in ieder geval troost gevonden in een eetbui. Klinkt fijn toch, of niet?
Nu is niet iedereen echt opzoek, maar de meeste van jouw vrienden zullen een relatie krijgen. Relaties zijn spannend, maar ook heel erg leuk. Vaak is het zo dat mensen eerst met een paar mensen afspreken die ze niet leuk vinden totdat ze iemand tegenkomen die ze wél leuk vinden. Maar goed, ze hebben dan in ieder geval een paar leuke dateavondjes gehad en dat alleen al is ook heel leuk. Waarschijnlijk ben jij niet zo bezig met relaties als je nog een eetstoornis hebt. Je denkt toch dat niemand je leuk of knap zal vinden dus waarom zal je er moeite voor doen? Het bespaart je alleen maar ellende.
Toch doet het je diep vanbinnen waarschijnlijk wel een beetje pijn als je ziet hoe gelukkig je vriendinnen zijn in hun relatie. Langzaam maar zeker gaan de meeste van hen samenwonen en starten ze aan weer een nieuwe fase in hun leven. Moet je je eens voorstellen hoe fijn het is om met de liefde van je leven onder één dak te wonen. Moet je je eens voorstellen hoe fijn het is om je steun en toeverlaat altijd om je heen te hebben. Waarschijnlijk kan jij je dat niet voorstellen, omdat je niemand echt toe durft te laten. Door de eetstoornis ben je alleen maar bezig met eten en sta je gewoon niet open voor relaties.
De mensen om jou heen gaan dus samenwonen, ronden hun studie af, vinden werk, gaan opeens trouwen en maken plannen voor de toekomst. Welke reizen willen zij nog maken? Hoeveel kinderen willen ze? Terwijl zij bezig zijn met zulke grote toekomstplannen, maak jij je druk over dat ene stukje chocola van gister. Zou je daar niet een kilo van aangekomen zijn? Misschien is het beter als je vandaag voor de zekerheid maar het ontbijt even overslaat om op die manier dat chocolaatje te compenseren. Het is makkelijker om daaraan te denken dan aan hetgeen wat jij allemaal mis bent gelopen door zo slecht voor jezelf gezorgd te hebben de afgelopen paar jaar. Stiekem doet het je namelijk enorm veel verdriet dat jij nooit kinderen zal krijgen, omdat je jezelf zo ernstig verwaarloosd hebt…
Iedereen krijgt nieuwe verantwoordelijkheden in zijn of haar leven. Mensen vinden hun droombaan, dragen de zorg over hun kinderen of zijn met andere grote zaken bezig. Jouw dagen zijn gevuld met eetbuien, afspraken bij de diëtist, psychiater en psycholoog. Je gaat van kliniek naar kliniek. Ondertussen wordt de kloof tussen jou en jouw leeftijdsgenoten groter en groter.
Jouw leven staat al jaren stil terwijl het leven van iedereen om jou heen door is gegaan. Je beseft je steeds meer wat je jezelf hebt aangedaan. Alle verloren jaren zal je nooit meer terugkrijgen. De strijd in je hoofd wordt hierdoor nog sterker, want je weet dat je nooit meer het leven van jouw leeftijdsgenoten zal krijgen. Het is hierdoor heel verleidelijk om dan maar in de eetstoornis te blijven, want jouw leven zal nooit meer hetzelfde worden. Tot het moment daar is dat écht te laat is…
Is dit wat je zou willen? Zie jij zo je toekomst voor je? Een eetstoornis kies je niet, maar je kiest er dus wel elke dag weer voor om te gaan voor herstel. Het leven vliegt voorbij en voor je het weet is het te laat. Een leven met een eetstoornis is gewoon geen leven. Get busy living or get busy dying. Ik hoop dat je dat nu een klein beetje inziet. Kies daarom voor herstel en ga voor het leven. Doe wat jou blij maakt. Je bent het zo waard. Het leven is het zo waard.
Geef een reactie