Als je voor de eetstoornis blijft kiezen

 

Deze blog is voor jou. Ik weet dat je het moeilijk hebt. Het leven lijkt je tegen te zitten. Je zit al jaren niet lekker in je vel. Je voelt je depressief en bent diepongelukkig. Ik weet dat je dacht dat je nooit een eetstoornis zou krijgen, maar het tegendeel heeft zich bewezen. Je bent ziek. Aan de ene kant zou je niets liever willen dan het monster in je hoofd loslaten. Je wilt weer vrij leven en kunnen genieten zonder eetstoornis. Aan de andere kant trekt het monster aan je. Je wilt ziek blijven en je doet er alles aan om het monster in je hoofd niet los te hoeven laten. Maar is dat het echte leven?

Eigenlijk maak je elke dag weer de keuze: je gaat voor het leven en vecht voor je herstel of je gaat – heel hard – voor de dood. Aan eetstoornissen kan je gewoon doodgaan. Ik weet dat je denkt dat het bij jou niet zover zal komen, maar niets is minder waar. Het kan iedereen overkomen. Kiezen voor de eetstoornis is kiezen voor een uiteindelijke dood. Het is een langzame manier om zelfmoord te plegen.

eetstoornis kiezen

Kiezen voor de eetstoornis is makkelijk, omdat het veilig is. Je bent het gewend, het geeft je een vorm van controle en het biedt daarom veiligheid. Je denkt dat de eetstoornis iets is om trots op te zijn. Maar hoe zal jouw leven eruit komen te zien als de eetstoornis in je leven blijft? Denk je dat het haalbaar is om dan nog een ‘normaal’ leven te leiden?

Stel eens voor dat je op de middelbare school zit. Je begint op het vwo, omdat je een goede Citoscore had. Toch ben je uiteindelijk genoodzaakt om naar de havo te gaan, want je kan je gewoon niet goed concentreren. Op de basisschool ging het makkeijk, maar op de middelbare school lijkt het je nu toch wat moeilijker af te gaan. Je zou je eigenlijk bezig moeten houden met geschiedenis, taal en wiskunde, maar in plaats daarvan ben je aan het bedenken hoe je ongemerkt je lunch straks weg kan gooien. Ook kan je je thuis niet bezighouden met het huiswerk, omdat je dan bezig bent met het houden van een eetbui.

Je merkt dat de interesses van jouw vriendinnen beginnen te veranderen. Opeens houden zij zich bezig met jongens, make-up en met uitgaan. Je vindt dit moeilijk en snapt niet waarom zij zich daar druk om kunnen maken en ze gewoon niet lijken te zitten met het feit dat ze gister naar de McDonald’s zijn geweest. Je vriendinnen ervaren hun eerste kus, gaan voor het eerst op stap en zijn voor het eerst dronken. Allemaal dingen die je op deze leeftijd ontdekt, maar jij niet. Jij bent druk bezig met ontdekken wat het met je lichaam doet als je laxeerpillen slikt.

Na de middelbare school is het de bedoeling om een vervolgstudie te gaan doen. Je begint dapper aan een studie en gaat op kamers. Tegelijkertijd weet je dat je die vrijheid van op kamers gaan eigenlijk niet aan kan. De eetstoornis zou dan al helemaal alle ruimte krijgen. En ja hoor, dat gebeurde er ook. Je hebt verschillende studies geprobeerd te volgen, maar deze mislukten telkens. Door je slechte gezondheid was je niet in staat om het studeren vol te houden en moest je telkens stoppen. Het studentenleven zou eigenlijk de mooiste tijd uit je leven moeten zijn, maar voor jou gold dat helaas niet.

Waar al jouw vrienden regelmatig de gezelligheid bij elkaar opzochten, met elkaar op stap gingen en mooie momenten beleefden, bleef jij in je eentje thuis zitten. Je was te bang. Bang voor onverwachts eten. Bang voor de calorieën in een biertje. Bang om er te zijn, want wat als iemand je stom zou vinden? In plaats van onder de mensen te zijn, zonderde je je steeds meer af. Je had er ook gewoon de energie niet meer voor. Maar hé, je was in ieder geval sterk, want je hebt het eten overgeslagen! Of je hebt in ieder geval troost gevonden in een eetbui. Klinkt fijn toch, of niet?

eetstoornis kiezen

Nu is niet iedereen echt opzoek, maar de meeste van jouw vrienden zullen een relatie krijgen. Relaties zijn spannend, maar ook heel erg leuk. Vaak is het zo dat mensen eerst met een paar mensen afspreken die ze niet leuk vinden totdat ze iemand tegenkomen die ze wél leuk vinden. Maar goed, ze hebben dan in ieder geval een paar leuke dateavondjes gehad en dat alleen al is ook heel leuk. Waarschijnlijk ben jij niet zo bezig met relaties als je nog een eetstoornis hebt. Je denkt toch dat niemand je leuk of knap zal vinden dus waarom zal je er moeite voor doen? Het bespaart je alleen maar ellende.

Toch doet het je diep vanbinnen waarschijnlijk wel een beetje pijn als je ziet hoe gelukkig je vriendinnen zijn in hun relatie. Langzaam maar zeker gaan de meeste van hen samenwonen en starten ze aan weer een nieuwe fase in hun leven. Moet je je eens voorstellen hoe fijn het is om met de liefde van je leven onder één dak te wonen. Moet je je eens voorstellen hoe fijn het is om je steun en toeverlaat altijd om je heen te hebben. Waarschijnlijk kan jij je dat niet voorstellen, omdat je niemand echt toe durft te laten. Door de eetstoornis ben je alleen maar bezig met eten en sta je gewoon niet open voor relaties.

De mensen om jou heen gaan dus samenwonen, ronden hun studie af, vinden werk, gaan opeens trouwen en maken plannen voor de toekomst. Welke reizen willen zij nog maken? Hoeveel kinderen willen ze? Terwijl zij bezig zijn met zulke grote toekomstplannen, maak jij je druk over dat ene stukje chocola van gister. Zou je daar niet een kilo van aangekomen zijn? Misschien is het beter als je vandaag voor de zekerheid maar het ontbijt even overslaat om op die manier dat chocolaatje te compenseren. Het is makkelijker om daaraan te denken dan aan hetgeen wat jij allemaal mis bent gelopen door zo slecht voor jezelf gezorgd te hebben de afgelopen paar jaar. Stiekem doet het je namelijk enorm veel verdriet dat jij nooit kinderen zal krijgen, omdat je jezelf zo ernstig verwaarloosd hebt…

Iedereen krijgt nieuwe verantwoordelijkheden in zijn of haar leven. Mensen vinden hun droombaan, dragen de zorg over hun kinderen of zijn met andere grote zaken bezig. Jouw dagen zijn gevuld met eetbuien, afspraken bij de diëtist, psychiater en psycholoog. Je gaat van kliniek naar kliniek. Ondertussen wordt de kloof tussen jou en jouw leeftijdsgenoten groter en groter.

kiezen eetstoornis

Jouw leven staat al jaren stil terwijl het leven van iedereen om jou heen door is gegaan. Je beseft je steeds meer wat je jezelf hebt aangedaan. Alle verloren jaren zal je nooit meer terugkrijgen. De strijd in je hoofd wordt hierdoor nog sterker, want je weet dat je nooit meer het leven van jouw leeftijdsgenoten zal krijgen. Het is hierdoor heel verleidelijk om dan maar in de eetstoornis te blijven, want jouw leven zal nooit meer hetzelfde worden. Tot het moment daar is dat écht te laat is…

Is dit wat je zou willen? Zie jij zo je toekomst voor je? Een eetstoornis kies je niet, maar je kiest er dus wel elke dag weer voor om te gaan voor herstel. Het leven vliegt voorbij en voor je het weet is het te laat. Een leven met een eetstoornis is gewoon geen leven. Get busy living or get busy dying. Ik hoop dat je dat nu een klein beetje inziet. Kies daarom voor herstel en ga voor het leven. Doe wat jou blij maakt. Je bent het zo waard. Het leven is het zo waard.

Fotografie: Send me adrift

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Inezke - Vrijdag 18 augustus 2017 19:11
Mooi maar hard om te lezen en jammer genoeg heel heel pijnlijk herkenbaar
Ccmx - Vrijdag 18 augustus 2017 19:15
Wauw...
B - Vrijdag 18 augustus 2017 19:20
Heel mooi!
Chanel - Vrijdag 18 augustus 2017 19:22
wauw.. Tranen in mijn ogen en kippenvel. Enorm mooi geschreven en (helaas) ontzettend herkenbaar. Bedankt, voor deze blog!
britneyangel - Vrijdag 18 augustus 2017 19:27
zo die komt hard aan zeg!
Bordercollie - Vrijdag 18 augustus 2017 19:43
Wauw! Wat een goede blog. Het is hard en confronterend maar de waarheid. Maar ik heb de keuze voor herstel al gedaan en ik vecht er hard voor met de hulp van mijn therapeut en nog iemand die mij dierbaar is.
L. - Vrijdag 18 augustus 2017 19:55
Pff.. Ontzettend confronterend, tranen springen in mijn ogen. Dankjewel voor deze goede blog Danique.
B - Vrijdag 18 augustus 2017 20:05
Mooi en ik betrap mezelf erop dat ik tijdens het lezen van de blog dacht "oh dat gebuert bij mij niet, als ik klaar ben met de middelbare school ben ik ook wel klaar met mijn eetstoornis". Maar zo werkt het niet. Als je niet gaat voor herstel ga je voor de dood. Punt.
Hester - Vrijdag 18 augustus 2017 20:18
37 inmiddels en idd zó'n ander leven dan de meeste anderen van mijn leeftijd, oud-klasgenoten, broertje etc. Terwijl ik niet 'ernstig eetgestoord' meer ben, ergens wel bang ook voor het 'normale' leven, dus het trekt af en toe nog wel, terwijl ik op een gegeven moment dan ook wel weer doorheb dat ik er absoluut niet blijer van wordt en weer gezondere keuzes ga maken......keeping on struggling!!
Lost girl - Vrijdag 18 augustus 2017 20:48
Ik heb niet alleen een eetstoornis en daardoor leidt ik een heel ander leven dan mijn leeftijdsgenootjes. Ik ben inmiddels alweer 30 maar sociaalemotioneel een jaar of tien. Ik weet niet of het ook zo was gelopen als ik alleen een eetstoornis had gehad, maar ik denk dat ik weel achter zou lopen omdat naast 24/7 aan eten denken niet veel tijd over is voor je ontwikkeling. Goeie blog.
marleen - Vrijdag 18 augustus 2017 21:49
Pff...
ben nu 35, heb 20 jaar een eetstoornis gehad en ik moet zeggen, deze blog komt op mij heel erg 'verwijtend' over. 'Is dit wat jij zou willen'? Nee natuurlijk niet, maar je kiest er niet voor om ziek te zijn. Natuurlijk wil je liever een rijkelijk gevuld leven met andere dingen en mensen die je belangrijk vindt, maar soms is een leven dat bestaat uit afspraken bij de huisarts en de psycholoog en af en toe een opname gewoon nodig om dit in de toekomst te bereiken.
Zoals deze blog op mij overkomt, is het precies alsof je zomaar kan beslissen op basis van het harde leven met een eetstoornis, om ze dan maar van de ene dag op de andere te laten varen; Maar zo werkt het niet.
Daarnaast vind ik deze blog ook niet zo fijn om te lezen omdat het er vanuit lijkt te gaan dat iedereen graag dronken wil worden, uit wil gaan, dat een relatie een 'must' is, ...
beetje teleurgesteld in deze blog dus, maar ja dat is natuurlijk ook maar vanwege mijn eigen ervaringen.
Stephanie - Vrijdag 18 augustus 2017 22:14
Deze blog is vanuit een bepaald oogpunt geschreven wat vele mensen zal raken of op vele punten kan raken.
Ook ben ik wel deels met Marleen eens, ook al zou je willen dat je op een bepaald punt bent in je leven je kiest er niet altijd voor om een eetstoornis te hebben.
Het punt is wel hoe ga je er mee om?

Ik heb inmiddels ruim 18 jaar een eetstoornis en ja ik zit er nog steeds vol in máár ik heb een goede relatie al 7 jaar en woon al 6,5 jaar samen dus een eetstoornis en relatie kunnen wel degelijk samengaan, het is absoluut niet makkelijk en het zou beter zijn als het soms wat makkelijk was.
Ik ga iedere dag voor herstel maar soms is het wat het is en sta ik nu eenmaal waar ik sta diep in de eetstoornis hard aan het werk met een team behandelaren om me heen, die me soms ook even in deze positie laten zwemmen.
Ik kna niet terugdraaien wat is geweest, dat is namelijk geweest en het hoort bij mij! Het is een stuk van mij! Ik ben van school “getrapt” (mbo) door psychische priblemen omdat ze dachten dat ik dan wel opgenomen zou worden maar nee helaas niet. Maar ook dat is een stuk van mij, ik kan niet veranderen dat ik toen van school af ben gemoeten kan alleen kijken naar de toekomst. Had er namelijk geen invloed op dat hun dat wilde gaan doen. Kon nog zoveel willen zeggen,smeken afspraken maken had geen zin. Hun waren op dat moment onbekwaam om met mensen met een rugzakje om te gaan. Nu is dat inkiddels echt drastisch veranderd gelukkig. Daar ben ik blij om dat door die situatie er wel daarna overleggen zijn geweest.
Maar daar had een eetstoornis niets mee te maken .

Het beinvloed niet of ik nu destructief gedrag ga inzetten dat ik extra hard mijn diploma ga krijgen of niet.
Jelle - Vrijdag 18 augustus 2017 22:36
Het is geen keuze, Danique. Dat jij het geluk hebt gehad dat je hersteld bent, wil biet zeggen dat het voor iedereen geldt. Soms vecht je zo hard, maar zak je steeds dieper weg in het drijfzand. Of heb je een enorme terugval. Het is geen keuze.
Sheila - Zaterdag 19 augustus 2017 23:21
Hier sluit ik me toch wel bij aan..
Cindy - Maandag 6 november 2017 19:17
Ja hoe hard dit ook klinkt maar het is wel een keuze!!!!! Het overkomt je en toch kunn je kiezen!!!!!!!!
Laura V - Vrijdag 18 augustus 2017 22:51
Deze blog is hard maar zo onzettend goed Danique! Exact wat ik nodig had om me even wakker te schudden en niet op te geven.....
Anonieme A - Zaterdag 19 augustus 2017 00:56
Ik herken dit eigenlijk niet op de manier waarop het geschreven is.. misschien omdat ik mét eetstoornis nog altijd m'n uiterste best heb gedaan gewoon mee te draaien met de samenleving.. en misschien kan ik ook nu nog niet inzien dat het zonde is geweest om er zo erg mee bezig te zijn.. dat eten, al jaren.. oké alleen voor de boulimia dan, maar toen ervaarde ik totaal geen controle... en in het boulimia opzicht zou ik echt kunnen stellen dat dat geen keuze is. Als ik eraan terugdenk hoe hopeloos ik me al die jaren heb gevoeld.. er totaal niet uit kunnen komen hoe graag je ook wil.. (uiteindelijk ben ik via een angststoornis in de anorexia gekomen dus ben er ook daadwerkelijk nooit echt uitgekomen).
Lin - Zaterdag 19 augustus 2017 10:32
Ik denk dat deze blog geschreven is om mensen tot nadenken te bewegen. Misschien komt het zwart/wit over maar het maakt duidelijk wat los. Om die reden vind ik het een erg krachtige blog.
LeRose - Zaterdag 19 augustus 2017 10:50
Ik snap het doel van deze blog alleen niet iedereen met een eetstoornis zit zo zwaar in een dieptepunt. Natuurlijk heb ik dit moment ook gehad, maar dit heb ik allang niet meer. En als ik nu voor een periode met niemand iets afspreek dan is eigenlijk meer mijn depressie dan mijn eetstoornis.

Ik heb gewoon mijn studie behaald, (KUT) relaties gehad dus een relatie is niet mijn prioriteit met/zonder eetstoornis vriendschap en dieren wel. Ik ben wel gewoon uitgeweest met mijn eetstoornis en nu ga ik wel eens uit op de how i met your mother manier dat is veel chiller dan de hele avond dansen. Ook dan drink ik gerust 1, 2 ,3 wijntjes.
Ingrid - Zaterdag 19 augustus 2017 16:55
43 jaar en al een eetstoornis sinds mijn 15e. Overleven, doorgaan, therapie, kliniek in en uit, medicijnen etc.etc.Moe van het vechten en niet vooruit durven kijken omdat ik dan bang wordt.
Ik probeer van dag tot dag te leven en te genieten van de kleine dingen en acceptatie. Maar ook ik, wilde niets liever dan van de eetstoornis af, ik weet ook niet waar de sleutel ligt. Dank voor de blog, erg confronterend dat wel, kippevel......
Floor - Zaterdag 19 augustus 2017 17:09
Ik vind dit totaal geen fijne blog om te lezen. Alsof het leven zonder eetstoornis wel perfect verloopt. En ik wil helemaal nooit dronken worden, of op jonge leeftijd al mijn eerste vriendje hebben. Niet iedereen krijgt het voor elkaar om de studie af te ronden die hij / zij graag zou willen. En ook echt niet iedereen vind zijn droombaan, was het maar zo'n feest! Deze blog komt niet motiverend over, eerder zo van "Het wordt nooit meer wat met je". Jammer Danique, want jouw blogs vind ik meestal echt super goed!
Sheila - Zaterdag 19 augustus 2017 23:17
"Terwijl zij bezig zijn met zulke grote toekomstplannen, maak jij je druk over dat ene stukje chocola van gister."

Rakend.
M. - Zaterdag 19 augustus 2017 23:53
Met de kritische reacties ben ik het ook eens. Alsof alles maakbaar is. Ik heb altijd hard gewerkt, volle inzet en toewijding. Maar sommige zaken (o.a. de droombaan of relatie) zijn ook afhankelijk van andere factoren die buiten jezelf liggen. Vind de blog daarom ook verwijtend/straffend overkomen. Misschien helpend voor sommigen, voor mij helaas niet.
Mel - Zondag 20 augustus 2017 16:20
Ik vind het prachtig gescheven, je doet het super!
Cindy - Maandag 6 november 2017 19:19
Krachtige blog en heel erg waar! Je hebt wel een keuze!!!!! En het is aan jou of je blijft vechten of opgeeft!
Nicole - Woensdag 29 november 2017 17:16
Grootste gedeelte hiervan is volslagen onzin.

1. niemand kiest voor een eetstoornis, en als je alleen al denkt dat je dat wel doet ben je nog zieker dan je dacht, want dat zegt je brein alleen als het heel slecht met je gaat

2. veel mensen met een eetstoornis maken deze dingen niet mee, voorbeeld ik heb me altijd met goede cijfers door m'n vwo geslagen, ondanks het feit dat mijn eetstoornis op de basisschool al begon en ik doe nu niet 1 maar 2 universitaire studies waar ik voor de volle 110% voor ga, dat had ik niet gekund zonder eetstoornis, gek he dat sommige mensen daar juist heel productief van worden

3. niet iedereen gaat van behandeling naar behandeling, zat mensen kiezen ervoor om niet in behandeling te gaan en andere mensen kunnen niet eens in behandeling omdat ze het geld niet hebben of omdat hun vrienden en familie niet mogen weten dat er iets aan de hand is

4. doorgaan met een eetstoornis is niet synoniem met tot de dood, niet iedere eetstoornis is dodelijk, meiden met anorexia en extreem laag gewicht kunnen overleven, mensen met boulimia met elektrolyten die helemaal uit balans zijn kunnen een sterk hart hebben en sommige mensen hebben ondanks hun eetstoornis geen symptomen van een lichaam dat het op wil geven, soms gaat je lichaam gewoon door, omdat het niet altijd zo erg hoeft te zijn, maar 1 op de 10 mensen met anorexia gaan dood, dat is de meest dodelijke van alle eetstoornissen, stel je voor hoe weinig mensen met andere eetstoornissen ook echt dood gaan

graag de volgende keer een beter geinformeerde blog schrijven, voelt misschien wat minder als persoonlijke kritiek op je lezers