Iemand verliezen. Voor velen het ergste wat er is. Nooit meer in iemands ogen kunnen kijken, nooit meer met elkaar kunnen praten, nooit meer fysiek contact, nooit meer hebben wat je had. Ik ben altijd bang om iemand aan de dood te verliezen. Elke seconde van de dag. Zelfs erover schrijven is lastig. Het onderwerp voelt beladen, maar ik ga het aan ...

Toen ik zeven jaar was, werd ik voor het eerst met verlies geconfronteerd. Ik kan het me nog goed herinneren. Mijn zus had een beste vriendin. Ik noem haar S. Ze zaten bij elkaar in de klas en S woonde bij ons in de straat. Ze kwam vaak bij ons thuis en samen met mijn zus, ging ik vaak naar haar toe. We speelden. We hadden lol. Ik vond S een stoer meisje en ik keek tegen haar op. Ze was mijn voorbeeld. Ze durfde zoveel meer dan ik, en ze kon fietsen op een fiets met één wiel. Wat bewonderde ik dat! Ik vond haar geweldig!

bron foto

Helaas volgde die ene dag waarop het noodlot kwam. De school was net uit. Mijn zus en ik gingen naar buiten. Daar kregen we de schrik van ons leven. Er was zonet een ongeluk gebeurd in de straat voor de school. Een meisje was overreden door een vrachtwagen, en dat meisje was S ... Het werd druk in de straat. Veel mensen keken toe, waaronder mijn moeder, mijn zus en ik. Een ambulance en meerdere politiewagens kwamen. Het voelde alsof ik in een film was beland, een heftige film, maar het was de harde realiteit ...

In de avond kwamen er politieagenten aan de deur. Ze hadden slecht nieuws. S was overleden. Ze heeft maar tien jaar geleefd. Altijd als ik eraan terugdenk, word ik verdrietig en krijg ik een naar gevoel. Destijds was ik er dagen stil van. Ik kon amper bevatten dat S er niet meer was. Het voelde alsof ze elk moment voor de deur kon staan, maar dat gebeurde niet. Ik werd somber. Mijn kijk op het leven veranderde voorgoed. Het had me een kant laten zien die ik niet eerder had gezien. Een zwarte, ongenadige kant. Ik had de dood ontmoet.

Het is niet bij deze ene ervaring gebleven. Zo is er bijvoorbeeld een nichtje op negentienjarige leeftijd overleden aan de gevolgen van een longontsteking, dit jaar is mijn oma overleden en ook de dood van artiesten die veel voor mij betekenden, heeft mij erg aangegrepen. Daarnaast kan ik enorm meeleven als er mensen zijn overleden die ik niet kende. Het doet iets met me. Het raakt. Het ontroert. Ik weet dat verlies een onderdeel van het leven is, dat het niet te voorkomen valt, maar soms zou ik mensen graag hun hartslag terug willen geven...

bron foto

Het doet zoveel pijn, dat onomkeerbare eind, dat noodgedwongen afscheid, maar de mensen en dieren die ik heb verloren, zijn toch nog een beetje bij mij. Ik zal ze nooit vergeten. Ik draag ze mee in mijn hart en in mijn hoofd. In gedachten en in herinneringen. Soms kan ik ze zelfs horen. Ik kan S nog steeds zien fietsen op haar fiets met één wiel, en nog steeds kan ik het bewonderen,
omdat ik dat zelf niet kon. Zij fietst voor altijd door...

Je mag erdoor van slag zijn als je iemand verliest. Dat is oké. Het valt te begrijpen. Laat het verdriet er maar zijn. Huil maar, schreeuw het uit, schrijf erover, praat erover, of wees maar even stil als je dat liever wilt. Geef jezelf vooral de tijd om te rouwen en het te verwerken, voor zover dat mogelijk is, want iemand verliezen is niet niets. Het blijft een gemis ...

Hoe ga jij om met verlies?