Gedachten schieten door mijn hoofd en bij elke gedachte die voorbij komt voel ik een steek. Een golf van verdriet en pijn. Ik slik de golven weg en wacht op de volgende. Soms wil ik weg, ver weg. Ik wil rennen en alleen zijn. De pijn en het verdriet ontlopen, maar ik kan het niet. Hoe hard ik ook mijn best doe, hoe graag ik ook wil, het lukt me niet het gevoel te onderdrukken. Het blijft omhoogkomen als brandend maagzuur. Hardnekkig, pijnlijk en niet te ontkennen. Onvermijdelijk aanwezig, altijd aanwezig.

De confrontaties zijn er dagelijks, maar toch raak ik er maar niet aan gewend. Ik wil het accepteren en in gedachte doe ik dat ook maar in de realiteit niet. Ik hoef mijzelf maar in de ogen te kijken en de veroordeling begint. Niet goed genoeg, niet mooi genoeg, niet lief genoeg, niet aardig en attent genoeg. Nooit genoeg… Ik zoek naar afleiding, ik vermijd. Ik wil niet weten dat ik een hekel heb aan mijzelf. Wat heeft het voor zin? Ik kan het niet veranderen en het zit me alleen maar in de weg. Gevoel uit, dat is mijn oplossing. Er niet over praten, er niet aan denken. Ik blijf uit de buurt van spiegels, vermijd mijn reflectie in een winkelruit. Ik wil het niet zien. Ik eet niet, maak mijzelf klein en demp het gevoel.

Je zegt dat je van me houdt. Je kijkt me aan en ziet mij. Dan ben ik weer groot en aanwezig en dat wil ik niet, dat durf ik niet. Ik probeer een afstand te creëer, houd mijn mond als ik het moeilijk heb en laat je niet te dichtbij. Een uitdrukkingsloos gezicht, een onverschillige toon in mijn stem. Ik wil je alles vertellen maar ik kan het niet, ik sla op slot en praten lukt niet meer. Ik wil hier weg, uit deze benauwde situatie. Paniek slaat toe en de pijn die ik zorgvuldig had weggestopt komt omhoog. Ik probeer mijn tranen in te houden en knijp hard en lang met mijn nagels in het vel van mijn hand. Het gevoel moet terug, de paniek moet weg. Even vergeet ik dat jij er ook nog bent tot je me vraagt wat er aan de hand is. Ik knijp nog wat harder. Mijn hoofd is leeg en meer dan een ‘weet ik niet’, krijg ik niet over mijn lippen. Het begin van een kinderachtig wellis niettus spelletje.

Ik wil je alles vertellen, ik wil praten en eerlijk zijn, maar het lukt me niet. Soms lijkt de afstand te groot om nog een brug te bouwen. Met elke hap die ik neem en elke ons die ik aankom worden de golven van verdriet en pijn sterker. Het is alsof er een vergrootglas wordt gelegd op datgeen wat er niet mag zijn. Al mijn fouten, gebreken en gedachten worden zichtbaar. Ik word zichtbaar. Waar ik me eerder kon verschuilen achter een muur van gevoelloosheid, ongenaakbaarheid en een gebrek aan eetlust, vorm ik nu een groot doelwit voor kritiek en falen. Elke opmerking, gedachte of aanwijzing wordt omgevormd tot een minachtend ‘zie je wel’ en een bevestiging van mijn lage zelfbeeld. Zie je wel dat je het niet kan, dat je niet goed genoeg bent. Zie je wel dat mensen je niet mogen. Zie je wel dat je faalt.

Ik wil zo ontzettend graag ontkennen en doen alsof, maar het kan niet meer. De enige manier die ik ken om dit nare gevoel en deze gedachtestroom stop te zetten is door te stoppen met eten, mijzelf weer klein en onzichtbaar te maken en de muur weer op te bouwen. Toch voelt dat niet meer als een optie. Ik weet te veel om nog onverschillig terug de eetstoornis in te duiken. Ik weet dat ik mijzelf en mijn omgeving de afgelopen jaren heel veel pijn en verdriet heb bezorgd. Ik weet dat ik de jaren die ik aan de eetstoornis heb verspild nooit meer terug kan krijgen.

Ik weet dat ik zoveel dingen wil doen die ik afschrijf als ik voor de eetstoornis kies. En boven alles, weet ik donders goed dat ik nooit met dit gevoel om zal leren gaan als ik het weg blijf maken. Er is geen geluk zonder pijn en verdriet. Er is geen leven zonder gevoel. Het wordt een zware strijd, maar ik heb besloten hem aan te gaan. Er staat te veel op het spel om te verliezen.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl