Gelukkig hebben wij de weg naar herstel gevonden, maar er zijn genoeg momenten geweest waarin ook wij niet geloofden dat volledig herstel mogelijk was. Het is een gevecht dat je niet in één keer wint en ook wij zijn soms teruggevallen. Vaak genoeg hebben we gedacht dat dit misschien wel het hoogst haalbare was, dat dit ons leven zou zijn. We hadden andere keuzes kunnen maken, minder hulp kunnen krijgen of minder mogelijkheden kunnen hebben.

Hoe had onze toekomst er dan uitgezien? In deze blog vertellen we hoe wij denken dat een toekomst mét eetstoornis er voor ons uit had gezien.

Het leven van Daphne...

Wat zou mijn leven nu en in de toekomst er totaal anders uitzien met een eetstoornis. Er bekruipt mij een beetje een benauwd gevoel, omdat ik meteen denk aan alles wat ik zou missen. De spontaniteit zoals ik die nu ken, zou ik niet in mijn dagelijks leven terugvinden. Ik zou er zelfs heel bang van kunnen worden. Plotselinge veranderingen in mijn dag of in mijn week zou ik proberen te vermijden, uit angst om de controle over mijn eetpatroon te verliezen. Omdat ik deze sociale situaties zou proberen te omzeilen, zeg ik afspraken en uitjes meestal af en onderneem ik veel minder. Niet alleen omdat ik dat lastig vind, ook omdat ik merk dat de chaos van mijn eetstoornis bijna al mijn tijd in beslag neemt. 

Ik ben overal het blije meisje waar niet zo goed hoogte van te krijgen is. Er is zoveel met mij aan de hand, dat ik het gevoel heb geen ruimte te hebben voor diepere contacten. Omdat ik mijn eigen gedachtes en gevoelens nog altijd moeilijk snap, blijf ik altijd vaag en loopt ondertussen alles veel te hoog op in mijn hoofd. Het contact met mijn ouders en familie zou nog steeds bestaan uit de zorgen die ze hebben om mij en het lukt mij nog steeds niet om makkelijke en open over alles te communiceren. De vakanties zouden enkel een nieuwe omgeving zijn waar ik mijn problemen mee naar toe kan nemen. Eten, en niet eten, zou ik nog steeds hoofdzakelijk inzetten als middel om met mijn emoties om te gaan. 

De toekomst zou voor mij bestaan uit het opnieuw zoeken van hulp. Omdat ik na al die jaren echt weet hoe veel dat mij op kan leveren. Wel zou ik het misschien moeilijker vinden om die stap te zetten. Ik heb dit traject immers al eens doorlopen, wat gaan ze mij nog leren wat ik niet al weet? Tegelijkertijd weet ik dat mijn omgeving mij zou steunen en aan zal sporen om toch voor herstel te blijven gaan. Dat het leven er voor mij op dit moment zo uitziet, sluit niet uit dat het niet beter kan worden, hoe lang daar ook voor nodig is. Ik had als lid van Proud, net zoals vroeger, weer regelmatig de site bezocht. Op zoek naar hulp, hoop en herkenning. Dat betekent wel dat de rest van mijn leven weer even stopgezet moet worden. Ik was nooit meer aan een hbo-cursus begonnen en ook op het gebied van werk had ik niet verder gezocht, simpelweg omdat ik daar de energie, motivatie en zelfvertrouwen niet voor had gehad. 

Ik denk dat ik geen vaste relatie zou hebben gehad als ik nog een eetstoornis had gehad. Dat is natuurlijk moeilijk om te zeggen, maar ik denk niet dat het een stabiele relatie zou zijn die stand zou houden. In de tijd dat ik midden in mijn eetstoornis zat was ik erg ver verwijderd van mijzelf en van mijn gevoel. Als je daar zelf al niet dichtbij mag komen, is het bijna onmogelijk om iemand anders daar wel deel van uit te laten maken. Ik zou dat heel lastig vinden om dat op een gezonde manier te kunnen. 

Als ik dit allemaal zo opnoem en hier rustig over nadenk, word ik mij ineens bewust van hoe gelukkig ik ben met mijn leven zoals het er nu uitziet. Heel veel mooie, fijne en voor mij essentiële dingen had ik mét eetstoornis niet gehad.

Het leven van Lotte...

Als ik niet hersteld zou zijn van mijn eetstoornis zou ik nu nog erg ongelukkig zijn. Eten, eetbuien en wegen zouden nog steeds mijn stemming negatief beïnvloeden, elke dag weer. Ik zou me constant onrustig voelen en alleen maar kunnen denken aan eten en niet eten. Voor echt genieten van het leven, zou geen ruimte zijn in mijn hoofd.

Als ik nu nog een eetstoornis zou hebben, zou studeren of werken niet goed lukken. Het oppakken van mijn studie zou ik telkens met een zwaar gevoel voor me uitschuiven en misschien zou ik het zelfs wel helemaal opgeven. Ik zou me afvragen hoe ik ooit nog een baan zou moeten vinden. Ik zou in ieder geval niet bij Proud hebben gewerkt nu.

Een relatie en een toekomst met mijn vriend zou er voor mij misschien niet ingezeten hebben als ik nog diep in mijn eetstoornis zat. Sociale gelegenheden zou ik nog steeds heel moeilijk vinden. Ik zou het gevoel hebben ‘altijd leuk te moeten zijn’ en constant mijn grenzen overgaan om het iedereen naar de zin te maken. Dat zou veel energie vreten en me helemaal niet gelukkig maken.

Als ik me inbeeld hoe het zou zijn om nu nog een eetstoornis te hebben krijg ik een ontzettend naar gevoel. Het verdriet, de eenzaamheid, de gevoelens van hopeloosheid: Daar wil ik voor geen goud meer naar terug. Een eetstoornis brengt niets dan ongeluk. Ik ben gelukkig genezen, het was het gevecht dubbel en dwars waard.

Het leven van Scarlet...

Als ik zo'n tien jaar geleden niet hersteld was van mijn eetstoornis had Proud2Bme niet bestaan. Dan had ik waarschijnlijk nu veel moeite gehad om te werken en had ik geen vriendin en eigen huis gehad. Samen met het herstel van mijn eetstoornis kwamen namelijk ook de stappen vooruit het leven in. Daten, een studie volgen en een baan zoeken ging samen met mijn herstel. Ik had die zaken nooit allemaal zo stevig kunnen oppakken als ik nog vol in een eetstoornis zat.

Ik had samen met mijn vriendin nooit Ik Vrouw van Jou kunnen oprichten en twee banen naast elkaar kunnen volhouden. Liefde geven en ontvangen was nauwelijks een optie geweest en van genieten tijdens vakanties op Curaçao was dan geen sprake geweest. Ik had geen mensen kunnen helpen en zou door weinig mensen als volwaardige, volwassen vrouw worden gezien. Ik zou me constant minderwaardig en eenzaam voelen. Mijn wereld zou na jaren nog steeds draaien om eten, gewicht, controle en bewegen. Tenslotte zou ik niet hebben kunnen ervaren hoe sterk ik ben en dat een eetstoornis wel degelijk te overwinnen is.

Het leven van Irene...

Wanneer je me vraagt hoe mijn leven eruit zou zien als ik nu nog een eetstoornis had vind ik het lastig om voor te stellen. Ik denk eigenlijk als eerste aan de lichamelijke gevolgen van mijn eetstoornis, dat is namelijk iets waar ik me altijd erg druk om heb gemaakt. Hoe zouden mijn tanden eruit gezien hebben? Zou ik veel pijn hebben gehad aan mijn borst? Zullen die geïrriteerde slokdarm en dat ruisje op m'n hartfilmpje al uitgegroeid zijn tot iets ergers? Zou roller derby nog gaan? Zou ik er nog plezier aan beleven? Of heb ik mijn lichaam uitgeput en raak ik keer op keer gefrustreerd door de hoge eisen die ik stel en onmogelijk kan behalen?

Bovenaan staat dat mijn leven er heel anders uit had gezien. Ik had namelijk niet bij Proud2Bme gewerkt. Ik had mijn studie waarschijnlijk niet afgemaakt, gezien ik die pas weer oppakte op het moment dat het wat beter ging. Misschien had ik mezelf keer op keer naar het zoveelste 'stomme bijbaantje' gesleept tot het niet meer ging. Ik durf met zekerheid te zeggen dat ik mezelf dan zou laten opnemen. Als ik er ondanks dat alles echt nu nog in zou zitten, zou ik ten einde raad geweest zijn en met elk verstreken jaar gedacht hebben dat het nooit meer goed zou komen. Het was immers al zo lang zo.

Misschien zou ik m'n huis wel niet meer kunnen betalen, omdat ik niet genoeg geld verdiende en alles verder opging aan eetbuien. Misschien zou ik weer bij m'n vader moeten wonen. Ik kan goed met mijn vader opschieten, maar mijn eetstoornis kon hij nooit begrijpen. Misschien zou ik dan bij m'n moeder gaan wonen... Aan de andere kant van het land? Nee, zo ver weg van huis. Bovendien zou ik mijn ouders hier niet nog langer mee lastig willen vallen. Als het even kon had ik dit als een heel groot geheim gehouden, maar waarom lukt werk zoeken dan niet? Waarom was mijn studie dan niet gelukt? Ik zou uitgekomen zijn in een web van leugens en me doodongelukkig en eenzaam voelen. Het maakt me droevig als ik er aan denk.

Waarschijnlijk zou ik wel hulp blijven zoeken, wat moest ik anders? Ergens genoot ik namelijk ook wel van die hulp. Dat was het enige lichtpuntje in donkere tijden, maar ik zou ook zien hoe iedereen uit vorige therapiegroepen verder was gegaan met hun leven. Mensen komen en mensen gaan, maar ik zou me nergens kunnen binden. Nee, een toekomst met een eetstoornis kan en wil ik me niet voorstellen. Natuurlijk ga ik nu uit van het ergste geval en zou de eetstoornis ook in een minder heftige vorm aanwezig kunnen blijven, maar ik weet zeker dat het me niet gelukkig zou maken. Een eetstoornis komt in alle vormen en maten en elk soort dient serieus genomen te worden. Elk soort maakt je ongelukkig. Elk soort mag iets aan gedaan worden. Elk soort mag je hulp voor vragen.

Ik zou de schijn hooggehouden hebben en altijd met de grootste lach rondlopen. Ik zou 100 x meer facebookberichtjes plaatsen om te laten zien hoe goed het met me gaat, maar ik zou tevens degene zijn die eerder weg gaat bij een verjaardag, omdat ze stiekem thuis een eetbui wilde hebben. Ik zou niet lekker kunnen dansen, omdat ik dan te bewust zou worden van mijn lichaam. Ik zou niet op reis kunnen gaan, omdat je je eetstoornis altijd meeneemt. Ik zou niet mezelf kunnen zijn, omdat de eetstoornis alles overwoekerd. Maar ik zal er elke dag, met ups en downs, alles aan doen om deze eetstoornis te overwinnen. Al val ik nog 100 keer terug, elke dag zonder eetstoornis is er weer eentje en elke dag met een eetstoornis is er één teveel.

En jij? Hoe ziet jouw leven er over 5 jaar uit?