Iedereen verandert door de jaren heen. Door alles wat je leert, meemaakt en simpelweg door het ouder worden. Daarmee verandert natuurlijk hoe je naar jezelf kijkt, naar de wereld om je heen kijkt, maar ook hoe je over de dingen nadenkt. Er zijn veel dingen die ik nu totaal anders zie dan vroeger en die ik soms wel eens naar mijn jongere ik zou willen schreeuwen. Problemen die ik vroeger zag, lijken nu totaal onbelangrijk. En andersom.

Tijdens mijn leven op school ontwikkelde ik een aantal regels die ik ontzettend belangrijk vond. Regels die waarschijnlijk voor iedereen op school gelden, omdat je denkt dat je je er op die manier beter doorheen slaat of beter geaccepteerd wordt. Begrijpelijk natuurlijk, maar hoe ouder je wordt hoe gekker die regels eigenlijk zijn. Hoe ouder je wordt je meer je die overtuigingen los kunt laten en hoe meer het allemaal totaal anders in elkaar blijkt te zitten. 

♦ Als ik populair wordt hoef ik mij nergens zorgen over te maken.
Na de basisschool, waar ik niet zo populair was en ik het soms best lastig vond, had ik bedacht dat ik maar beter populair kon worden. Als ik vanaf de eerste dag op de middelbare meteen met de populaire mensen om zou gaan, zou alles goed zou komen. Daar moest ik meteen vrienden mee worden en dan zat ik voor de rest van mijn schooltijd gebakken. Uiteindelijk kwam ik er in de eerste week al achter dat ik de populaire mensen helemaal niet leuk of aardig vond en dat ik dat waarschijnlijk toch niet zo lang ging volhouden. 

Veel belangrijker bleek het om echt dicht bij mijzelf te blijven. Om mijzelf de tijd te geven om iedereen te leren kennen en dan te kijken met wie het klikt. Hoe iemand er ook uitziet, hoe ongemakkelijk iemand misschien ook kan doen in een groep, dat zegt niets over de klik die je met iemand kunt hebben. Het gaat erom dat jij je fijn voelt bij iemand en dat jij helemaal jezelf mag zijn. De persoon waar jij in je pyjama, met knuffel in je hand, aan mag kloppen midden in de nacht, dat is een fijn persoon om mee om te gaan en die persoon is al jouw tijd en energie waard. Misschien is dat niet de stoerste, maar wel de meest waardevolle persoon. 

Ik schetste vroeger ook een soort ideaalbeeld van populaire mensen. In mijn hoofd hadden zij geen zorgen, geen angsten en geen onzerkerheden. Nu weet ik wel beter, want dat is natuurlijk onzin. Elk mens heeft onzekerheden en die gaan niet weggenomen worden als je bij een bepaald clubje hoort. Nu denk ik eerder dat je goed met die onzerheden kunt leren omgaan als je juist dichtbij jezelf blijft en fijne mensen om je heen verzamelt. 

Het is heel erg logisch dat je misschien bij bepaalde mensen wilt horen, maar daarbij vergeet je vaak jezelf. Het gaat er eigenlijk niet om of jij bij anderen past, het gaat erom wie er bij jou past. Wie vult jou goed aan en wie maakt jouw dagen leuker? Dat zijn de leukste mensen!

♦ Als ik er maar goed uitzie.
Er was een periode dat ik de hele schooldag op hoge hakken liep. Hoe goed mijn dag was, hing af van hoe ik eruit zag. Ik zette mijn wekker uren van te voren om mij uitgebreid op te maken en mijn haren perfect te doen. Natuurlijk is het fijn om jezelf goed te verzorgen en werkt dat ook door naar hoe je je van binnen voelt, maar ik dacht echt dat ik mij hierdoor gelukkiger kon voelen. Als ik er maar goed uitzag, dan zou ik mij vanzelf beter voelen over mijzelf. Uiterlijk was tenslotte het belangrijkste. 

Zo werkte het helaas niet, want hoe meer ik mij op mijn uiterlijk focuste, hoe meer er mis mee was. Natuurlijk is het fijn om er leuk uit te zien en daar mag je best iets voor doen, maar op een gegeven moment is het wel tijd om weer om je heen te kijken. Mooie herinneringen en fijne dagen zitten niet in je uiterlijk, maar in het leven zelf. De fijnste dagen die mij bij gebleven zijn, zijn niet de dagen waarbij ik nog weet hoe goed ik eruit zag. Het is fijn om er verzorgd uit te zien, maar als je denkt dat je daar dagelijks je geluk uit kunt halen, kom je van een koude kermis thuis. 

♦ Ik kan beter niets zeggen of vragen, dan kan ik ook niets doms zeggen.
Dit is vast voor velen herkenbaar. De angst om in een groep iets verkeerds te zeggen of een domme vraag te stellen. Als ik iets niet snapte of juist dacht het antwoord wél te weten, hoopte ik meestal dat iemand anders iets zou roepen. Zodat ik niet op een stomme manier in de belangstelling zou staan, dat voelde veel veiliger. Heel erg begrijpelijk natuurlijk, maar gelukkig is ook dat iets wat achteraf totaal onnodig blijkt te zijn. We horen ook al vanaf de kleuterschool ‘wie vraagt wordt overgeslagen.’ Iets wat in het volwassen leven eigenlijk totaal andersom is. Sterker nog, ik heb het idee dat dit het eerste is wat we af moeten leren. 

Door te vragen, te communiceren en open te zijn komen we veel verder. Wanneer we dingen zelf gaan invullen of denken ‘het komt wel’ doen we eigenlijk onszelf te kort. ‘Er bestaan geen domme vragen, alleen domme antwoorden’, zei mijn moeder altijd. Wie durft te vragen weet en krijgt vaak meer. Wie open is krijgt vaak veel meer openheid terug van anderen en zo kun je ook ervaren dat je het in eerste instantie misschien wel bij het rechte eind had. Samen kom je verder en dat kan alleen als je blijft communiceren. Door dus juist je mond open te trekken. Vragen staat vrij.

♦ Elke beslissing die ik nu maak heeft definitieve gevolgen voor later.
Natuurlijk zijn er veel belangrijke beslissingen in je leven. Profielkeuze, tentamens, examens, studiekeuze, stage.. Bij elk belangrijk moment had ik echt het gevoel dat alles daarvan afhing. Als iets zou mislukken zou mijn leven instorten en zou mijn leven er totaal anders uit komen te zien. Veel momenten zijn natuurlijk ook belangrijk en verdienen alle tijd en aandacht, maar zo doorslaggevend als ik ze ervoer zijn ze eigenlijk nooit geweest.

Vroeger wilde ik alles perfect doen en het liefst alles in één keer halen. Alles wat niet meteen lukte schoof ik aan de kant, want ik had het gevoel dat ik niet de tijd had om daar langer over te doen. Als ik nu terugkijk had ik best wat meer mijn tijd mogen nemen en is eigenlijk geen één beslissing echt doorslaggevend geweest. Natuurlijk hebben al die stapjes bij elkaar een groot effect en stippel je zo langzaam je weg uit, maar daartussen is nog zo veel mogelijk. Je zet niet in die eerste 20 jaar je hele leven vast, daarna is ook nog alle ruimte voor ontwikkeling en nieuwe keuzes. Dat gevoel van vrijheid en het besef dat alle mogelijkheden altijd open staan, had ik misschien wel iets eerder willen hebben. 

♦ Ik moet haast maken en ik moet nu de tijd van mijn leven hebben.
Ik denk dat ik niet de enige ben die in mijn tienerjaren dacht dat mijn leven halverwege de twintig al bijna over zou zijn. Daarvoor moest en zou ik de tijd van mijn leven hebben. Voor die tijd moest ik alles gedaan en meegemaakt hebben, want daarna kon het echt niet meer. Haast dus!

Als dat waar zou zijn zou mijn jonge leven nu inmiddels wel voorbij zijn en zou er vanaf nu geen plaats meer zijn voor leuke, nieuwe dingen. Daar bleek helemaal niets van waar, want dat is juist nu nog volop aan de gang. Op een totaal andere manier dan vroeger natuurlijk, maar ik heb nog steeds het idee dat ik net zo veel kan aanpakken als toen. Ik heb niet het idee dat ik mijn beste tijd al gehad heb en dat ik alles al op een rijtje moet hebben. Juist alle opgedane kennis kan ik nu in nieuwe ervaringen stoppen. Logisch dat je dat gevoel nog niet hebt als je op school zit, maar acheraf had ik best wat meer mijn tijd mogen nemen soms. 

♦ Ik moet iets bereiken omdat het de bedoeling is.
Het eeuwige gevoel succesvol te moeten zijn en snel iets te moeten bereiken. Waarom? Dat weet je misschien niet eens, maar toch voel je constant die druk. Het is denk ik heel gezond om je gestimuleerd te voelen en de drive te hebben iets van je leven te maken, maar dat hoeft natuurlijk niet ten koste van alles en het is ook niet zaligmakend naar mijn idee. Het begrip succelvol is ook zo vaag eigenlijk, wanneer ben je nou succesvol? Als je een goede carriere hebt? Of als je gewoon gelukkig en tevreden bent? Of moet het allebei?

Ik denk dat alles het beste werkt als je iets doet vanuit jezelf. Niet omdat je iets moet bereiken of een bepaald pad moet volgen, maar omdat je iets leuk vind om te doen en daar honderd procent achter staat. Dat mag alles zijn, daar zijn geen regels voor. Als jij je er maar goed bij voelt. 

Zijn er bepaalde overtuigingen die jij vroegr had, waar je ook op teruggekomen bent?

Fotografie: postiglioni