De voorbereidingen waren gedaan, de koffers gepakt en de tijd verstreken. Mijn reis, alleen naar Uganda, kon beginnen. In deze blog wil ik jullie meenemen, ik focus niet op wat ik daar allemaal heb meegemaakt maar vooral op wat het voor mij als persoon heeft betekent om echt alleen op mijzelf aangewezen te zijn. Al een lange tijd keek ik ernaar uit, mijn grote reis. Ik wilde altijd al alleen op reis gaan en nu kon ik stage gaan lopen in een ziekenhuis in Uganda.

De reis begon zoals de meeste verre reizen beginnen met een lange vlucht. Dit keer niemand die tijdens de vlucht mijn hand vast kon houden bij erge turbulentie, die zei dat de oorpijn wel over zou gaan en waar ik tegenaan in slaap kon vallen.

Na een vlucht van bijna 11 uur met een onverwachte tussenlanding in Rwanda kwam ik aan op het vliegveld van Entebbe (Uganda). Daar werd ik gelukkig opgehaald door een jongen die mij naar het gastverblijf op het terrein van het ziekenhuisje kon brengen. We kwamen aan, hij gaf mij de sleutel en ik was alleen. Het was donker en in de wijde omgeving zag ik geen licht of mensen. Dit was het dus, alleen op reis.

Ik heb zelf veel gelezen over eenzaamheid en ik ken het gevoel van eenzaamheid wel van vroeger. Maar ik koppelde het gevoel altijd aan dat het niet goed met mij ging. Als het niet goed met mij ging voelde ik mij eenzaam, onbegrepen en anders. Terwijl ik juist op die momenten veel mensen om mij heen had die mij wilden begrijpen, die mij overtuigden van dat zij er voor mij waren en die mij het gevoel van veiligheid probeerden te geven. Nu was het juist precies omgekeerd, het ging goed met mij. Ik zat lekker in mijn vel maar nu was er niemand om mij heen, niemand om contact mee te maken en niemand om 's avonds mijn verhaal aan te kunnen vertellen.

Ik heb stagegelopen in een ziekenhuisje op het terrein van een groot bedrijf waar overdag 2.000 mensen aan het werk waren. Er waren geen andere stagiaires en ik was een van de enige die op het terrein van het bedrijf ook daadwerkelijk woonde. De mensen van mijn leeftijd op het bedrijf hadden allemaal al kinderen omdat ze die in Uganda veel eerder krijgen dan in Nederland. Na 18.00 uur moest ik binnen blijven vanwege de Malaria en het was te gevaarlijk om als vrouw alleen over straat te gaan. Onder de streep betekende dat, dat ik na 18.00 op mijzelf was aangewezen in een ruimte van 15 vierkante meter. In het begin voelde dat heel erg naar, ik wist niet wat ik met de tijd moest en met mijn gevoel. Vooral 's avonds miste ik thuis, Nederland, mijn vrienden en de wandelingen die ik graag maakte. Dit gevoel had ik overdag niet, ik het heel erg naar mijn zin maar als het donker begon te worden kwam het eenzame gevoel terug.

Naarmate de weken verstreken leerde ik omgaan met het gevoel van eenzaamheid. Gek genoeg kon ik de dingen toepassen die vroeger zo vaak tegen mij waren gezegd om om te gaan met een naar gevoel. Echter, vroeger wilde ik niet voelen en deed ik er alles aan dit te voorkomen. Ik deed de verkeerde dingen om niet te hoeven voelen. Nu paste ik de tips van vroeger toe en merkte ik dat het hielp. Ik zocht afleiding, en dat was echt even zoeken. Want ik had geen televisie, geen internet en mijn boeken waren gauw uit. Ik ben begonnen met het haken van een knuffel, ik kon helemaal niet haken dus het was een immens werk. Maar daarmee waren mijn avonden wel goed gevuld. Ook heb ik veel geschreven, geschreven over mijn dag alsof ik het aan een van mijn vrienden vertelde. Ik maakte veel mee op een dag in het ziekenhuis dus het was heerlijk om dat even van mij af te kunnen schrijven. Later, wanneer ik naar huis belde, kon ik dan ook terugpakken op datgene wat ik geschreven had zodat ik hen zoveel mogelijk kon vertellen. Na een tijdje merkte ik dat de lange avonden minder lang werden en dat ik er beter mee om kon gaan. De eenzaamheid wende en ik begon het zelfs fijn te vinden om mij even te kunnen terugtrekken.

Er zijn eigenlijk drie dingen die ik heb toegepast om met de eenzaamheid van de lange avonden om te gaan. Deze drie dingen zou ik jullie ook als tip mee willen geven wanneer jij je eenzaam voelt. Ongeacht of je daadwerkelijk fysiek eenzaam bent of dat je alleen de eenzaamheid voelt.

♥ Zoek afleiding
♥ Schrijf van je af
♥ Geef het de tijd

Een laatste tip is het contact leggen met anderen, wanneer dit mogelijk is. Vraag jezelf af wat jij nodig hebt, aan wie jij behoefte hebt en schroom niet dit contact te leggen. Op al deze manieren kun je ervaren dat het gevoel van eenzaamheid ook over kan gaan en dat het helemaal niet erg is je af en toe eenzaam te voelen.

In deze blog staat het gevoel van eenzaamheid dat ik op mijn reis alleen heb ervaren centraal. Dit neemt niet weg dat ik een onvergetelijke en mooie tijd heb gehad die met veel meer dan alleen het gevoel van eenzaamheid gepaard is gegaan. Ik heb genoten van alle nieuwe dingen die ik heb meegemaakt, mensen die ik heb ontmoet en natuur die ik heb gezien. Het was het dubbel en dwars waard!

Hoe ga jij om met eenzaamheid?