Afscheidsbrief aan mijn eetstoornis

 

Beste eetstoornis, dit is een afscheidsbrief aan jou. Jaren zijn wij samen geweest en we hebben een hoop meegemaakt. In eerste instantie vond ik dat we een sterk team waren, jij en ik. We streefden dezelfde doelen na en konden goed met elkaar overweg. Jij maakte mij blij en ik maakte jou blij. Zo leuk als dat het aan het begin was, is het allang niet meer. Jij maakt mij niet meer blij, maar diepongelukkig. Het wordt daarom tijd dat ik afscheid van jou ga nemen. 

Toen ik als onzeker meisje van 12 jaar naar de middelbare school ging, voelde dat voor mij als een grote verandering. Daarbij gebeurde er nog een aantal dingen in die tijd waardoor ik me heel alleen voelde. Onzeker was ik altijd al, maar door al deze omstandigheden zag jij je kans schoon. Je zag dat ik niet stabiel was en bedacht een mooi plan om daarmee om te gaan. Afvallen zou mij vast gaan helpen. Ik zou dan vast beter in mijn vel gaan zitten en mezelf mooier gaan voelen. En als ik me mooier zou voelen, dan zou ik zelfverzekerder worden en zou ik gelukkiger zijn.

afscheidsbrief eetstoornis

Aan het begin voelde ik me eigenlijk wel iets beter dankzij jou. Het afvallen ging goed, ik voelde me iets blijer en was trots op mezelf. Ik kon dit blijkbaar. Dit is echter maar van korte duur geweest. In een rap tempo werd jij sterker en mocht ik steeds minder dingen. Al gauw mocht ik bijna niks meer eten. Jij leerde mij hoe ik nog sneller van het eten af zou kunnen komen door over te geven.

Aan het begin was jij dus eigenlijk nog niet zo'n monster. Dat kwam later pas toen de regels strenger werden en jij steeds harder voor mij werd. Maar de echte hel begon pas toen ik eetbuien kreeg. Toen ik niet meer dat kleine beetje trots over mezelf ervaarde. Ik wilde heel graag afvallen zoals dat ik eerst deed, maar dat zat er niet meer in. Ik at echt alles wat los en vast zat. Ik voelde me een junk, opzoek naar voedsel. Om alles vervolgens weer uit te spugen, want aankomen mocht ik niet.

Wat heb jij mij ongelukkig laten voelen in die tijd. Je was zo hard voor mij. Jij vertelde mij dat ik een slappeling was die niks kon. Die geen controle had. Ik haatte mezelf en ik haatte het eten. Ik kotste mezelf uit. Maar alleen kotsen was niet genoeg. Laxeerpillen behoorden ook tot mijn dagelijkse ritueel en dat voelde als een regelrechte nachtmerrie. Wat haatte ik jou als ik weer eens huilend van de buikpijn op de wc zat. Waar had ik dat aan verdiend? Waarom moest het zo gaan?

Hoe beter het met jou ging, hoe slechter het met mij ging. Maar het ging volgens jou nooit slecht genoeg met mij. Zo vaak per dag overgeven was niet genoeg. Het kon altijd erger. Mijn gewicht was te veel. Het kon altijd lager. Mijn eetbuien waren niet ernstig genoeg. Andere mensen hadden er nog meer last van. Ik was volgens jou niet ziek genoeg voor hulp.

Mensen om mij heen hadden ook wel in de gaten dat jij steeds sterker werd. De vrolijke ik was er allang niet meer. Ineens was ik het stille meisje, maar in mijn hoofd voerde ik oorlog. In mijn hoofd was het druk, maar al die woorden kwamen er nooit uit. Ik was bang dat mensen boos op mij zouden worden als ze wisten van jou bestaan. Als ze wisten hoeveel invloed jij op mij had. Ook was ik bang dat ze me niet zouden geloven. Dat maakte jij mij dan weer wijs. Hierdoor hield ik wijselijk mijn mond.

Het voelde alsof ik jou steeds meer nodig had. Wie ik was, wist ik niet meer. Ik was jou geworden. Ik dacht niet meer na over wat goed voor mij was. Het belangrijkste was dat ik handelde naar wat goed voor jou was. Het was zo moeilijk om daar nog een onderscheid in te maken. Ik wist dat het niet goed was wat ik deed, maar het voelde soms wel goed. Omdat ik het deed voor jou. Jij bracht me blijkbaar ook een hoop. Waar niemand mij op de wereld begreep, begreep jij mij wel. Dit maakte het zo lastig om afscheid van jou te nemen.

Het heeft even geduurd, maar ik begon uiteindelijk steeds meer in te zien hoe naar jij was. Welke verschrikkelijke dingen jij mij bracht en dat het me geen steek verder zou helpen in de toekomst. Ik keek naar wat iedereen om mij heen deed en ik wilde dat ook. Ik wilde niet meer dagen thuiszitten en alleen maar aan het eten en overgeven zijn. Ik wilde niet meer altijd bezig zijn met eten en hierdoor nooit iets spontaans kunnen doen. Ik wilde niet meer nachten niet kunnen slapen omdat ik laxeerpillen had gebruikt. Ik wilde normaal zijn en alle leuke dingen doen die ieder ander van mijn leeftijd ook deed. Maarja, jij was mij geworden...

Hoe meer in inzag dat jij mij geen goeds zou brengen, hoe harder jij tegen mij begon te schreeuwen. Je wist dat ik jou kwijt wilde en mezelf weer wilde worden, maar dat stond jij niet toe. Jij probeerde me wijs te maken dat een leven zonder jou niks zou zijn. Een leven zonder jou zou leeg zijn en moeilijk zijn. Als jij er niet meer zou zijn, dan zou ik ook opeens voor mezelf moeten gaan zorgen. Niemand anders zou dat namelijk gaan doen. Dit voelde als een hele verantwoordelijkheid en die verantwoordelijkheid hoefde ik eigenlijk nog niet te nemen als jij bij mij zou blijven. Ik zou me achter jou kunnen verschuilen en in jouw veilige, maar oh zo destructieve wereld kunnen blijven.

De toekomst maakte me bang, maar een toekomst met jou maakte me nog veel banger. Ik zag in dat ik waarschijnlijk niks uit het leven zou gaan halen als jij bij mij zou blijven. Alle dingen die ik graag wilde doen, zouden door jou niet mogelijk zijn. Er ontstond een wil om te leven en die wil werd steeds sterker. Met behulp van therapie en mijn ouders leerde ik steeds beter hoe ik nee tegen jou kon zeggen. Ik heb veel moeten huilen in die tijd. Ik voelde me zo wanhopig en de strijd tegen jou was zwaar. Omdat jij mij was geworden, voelde de strijd tegen jou als een strijd tegen mezelf. Ik moest dus afscheid gaan nemen van een deel van mezelf. Een deel dat mij veel houvast heeft gegeven, maar ook een deel dat mij kapot wilde hebben.

afscheidsbrief eetstoornis

Ik werd sterker dus ik kon steeds meer weerstand tegen jou bieden. Uiteindelijk werd jij dus ook zwakker en zwakker, omdat je wist dat ik toch niet meer naar jou zou luisteren. Dus waarom al die moeite doen om in mijn hoofd te blijven? Jij wist dat ik jou ook niet meer nodig had. Ik leerde weer op een positieve manier naar mezelf te kijken en zag dat ik veel meer was en kon dan alleen luisteren naar jou. Ik leerde weer wie ik was en ik leerde weer te vertrouwen op mezelf.

Ik word verdrietig als ik denk aan de tijd dat jij nog zo dichtbij me was. Ik heb zoveel leuke dingen gemist en mezelf zo ontzettend tekort gedaan. Ik heb mezelf en mijn lichaam verwaarloosd. Gelukkig is dit nu anders. Jij hebt mij laten zien hoe ik het niet wil. Ik wil nu graag goed voor mezelf zorgen, omdat ik wil werken, reizen, trouwen, kinderen wil krijgen en oma wil worden. Ik wil 100 jaar worden en jij kan mij daar niet bij helpen. Daarom schrijf ik ook deze afscheidsbrief. Ik hoop dat je voor altijd wegblijft. Het leven is namelijk leuker zonder jou.

Fotografie: Martinak15

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Dinsdag 11 april 2017 13:25
Mooi!❤️
J. - Dinsdag 11 april 2017 14:05
Heel mooie woorden, omschrijven heel mooi wat er allemaal in mijn hoofd omgaat. Hoop dat ik op een dag ook afscheid kan nemen. X
Liza98 - Dinsdag 11 april 2017 14:08
Prachtig geschreven!
Kimberley Janssen - Dinsdag 11 april 2017 15:19
Danique, dank. En vooral nog meer dank voor de o zo herkenbare blogs die je online zet.
Odette - Dinsdag 11 april 2017 18:11
Wat een mooie, krachtige brief!
Annemarie - Dinsdag 11 april 2017 19:19
Wat een ontroerende maar ook krachtige brief. Geeft mij ook weer extra vechtlust. Het is zo waar wat je schrijft.
Sterre - Dinsdag 11 april 2017 20:00
Wauw zo mooi😭❤️
cynthia - Dinsdag 11 april 2017 20:34
Fantastisch en inspirerend!
Anna - Woensdag 12 april 2017 17:29
Mooi!!! ❤️🌷
Mitte - Vrijdag 14 april 2017 08:59
Ik ben ook bezig aan een afscheidsbrief, en er zijn zóveel overeenkomsten. Ik slaag er alleen niet in om een einde aan de brief te breien, ik denk uit angst om echt afscheid te nemen. Ik moest zo huilen om jouw brief, ik hoop dat het je verder helpt!