Afscheid van een eetstoornis doet pijn

 

Over de hele wereld wordt huilen verbonden aan verdriet. Sociaal psycholoog Sauter deed er onderzoek naar en zegt: "Er zijn geluidsfragmenten opgenomen van huilende mensen in Namibië en Engeland. Daarna lieten ze die fragmenten in beide landen horen en vroegen de onderzoekers: wat voelt deze persoon? Zowel de mensen uit Namibië als uit Engeland herkenden de overkoepelende emotie: verdriet." Ook deed Sauter onderzoek bij mensen die doof werden geboren. "Zij maken als ze verdrietig zijn hetzelfde soort geluid als mensen die kunnen horen." Dit betekent dat het het geluid 'huilen' is aangeboren.

"Eigenlijk is verdriet altijd extreem. Elk verlies ontregelt het leven. Elk verlies vraagt erom anders naar ons leven te kijken. Ook dwingt elk verlies ons om afscheid te nemen. En als we eerlijk zijn vinden we afscheid nemen niet leuk." Toen ik dit las, vroeg ik me af: waarom kon ik zo moeilijk afscheid nemen van mijn eetstoornis? Waarom had ik een eetstoornis zo belangrijk gemaakt in mijn leven? Waarom hield het mij in de greep? Waarom waren er momenten dat ik ervoor wegvluchtte, steeds opnieuw?

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier.


bron foto

Toen mij gevraagd werd waarom ik geen afscheid nam van de eetstoornis werd ik boos. Wat dachten ze wel niet? Dachten ze echt dat ik het prettig vond om aan een eetstoornis te lijden? Wisten ze niet dat het geen lolletje was om je hele leven met een eetstoornis opgezadeld te zitten? Menen ze nu echt dat je met een toverstafje een eetstoornis kan laten ophouden? 

"Heb je er weleens over nagedacht dat afscheid nemen van je eetstoornis pijn doet?" vroeg dezelfde persoon. Nee, ik had daar nooit over nagedacht. De vraag opende voor mij een ander perspectief. Ik kwam erachter dat stoppen met een eetstoornis pijn doet, een leeg gevoel geeft. Het was zo lang, veertig jaar, mijn metgezel geweest en nu moest ik die loslaten. Het klinkt misschien vreemd, maar het aspect van rouwen had ik nog niet onder ogen gezien. Enerzijds was het mijn vijand, maar anderzijds was het ook een maatje geworden. Praten over verlies en rouw is lastig. Maar ik ontdekte dat rouwen net zo normaal is als afwassen. Zoals we eten en drinken nodig hebben om te kunnen leven, is verdriet nodig om dóór te kunnen leven. Praten over verlies en rouw is lastig. Zo lastig dat ik het vaak liever uit de weg ging en bleef steken in de eetstoornis. Ik ontdekte ook dat door openlijk over de afbouw van mijn eetstoornis te praten en de rouw (het afscheid) die ermee samenhing, ik niet in mijn slachtofferschap bleef hangen.

Het leuke was dat ik er een spel van ging maken. Als de eetstoornis mijn leven binnen wilde sluipen, begon ik met de eetstoornis te praten. "Nee, je hebt lang genoeg in mijn leven meegelopen. Nu ga ik het zonder jou wagen. Het doet wel een beetje verdriet om 'nee' tegen je te zeggen. Nu ga ik een leven leiden zonder jou en jij zonder mij. Ik kan het! Ik doe het."

Het bijzondere was, dat ik in het begin huilde. Het voelde zo leeg. En toch toonde ik mijn kwetsbaarheid. Ik zette door en het huilen hield op den duur op. De kwetsbaarheid werd omgezet in kracht.

Rouwen en afscheid nemen is nodig. Afscheid is een gevoel dat je moet leren dragen. Rouwen is een verlengstuk van de liefde. Als je niet in staat bent het gemis van een eetstoornis te voelen, niet kan herinneren, dan kan je de liefde niet voelen. Wij die een eetstoornis overwinnen moeten ons verhaal vertellen. We hebben een samenleving nodig die accepteert dat mensen met een eetstoornis kunnen vertellen wat ze allemaal hebben meegemaakt. Verdriet mag niet weggestopt worden. Afscheid nemen moet benoemd worden en overwinnen moet gevierd worden. Je baan verliezen of een scheiding meemaken kan ingrijpend zijn. Ook daar wordt te weinig over gesproken. Verlies is moeilijk.

Daarom ben ik zo blij dat ik een bijdrage kan leveren aan Proud2Bme. We steunen elkaar, we vertellen elkaar de moeilijke verhalen, we luisteren naar elkaar.

Elisabeth


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Vrijdag 7 april 2023 14:51
Hoi Elisabeth, mooie blog heb je weer geschreven. Ik was vandaag mijn gedachtes en gevoel op papier aan het zetten van de afgelopen week en ik herken zo veel in je tekst. Moet afscheid nemen van werk, een dierbare loslaten die niet goed voor me is, wat een leegte veroorzaakt. Dat zijn de momenten dat mijn es zich meldt om de leegte op te vullen en verdriet en rouw niet te hoeven voelen. Weet dat dat niet de manier is, maar als ik deze ook loslaat, voelt het alsof er een leegte ontstaat die ik niet kan verdragen. Dapper dat het je lukte. Ik weet dat ik het ook zal kunnen, maar niet of dit het moment al is. Je bent een sterk mens. Liefs
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:12
Goedemorgen Anoniem, dankjewel voor je goede woorden. Ja, het is extra moeilijk als je een eetstoornis hebt om afscheid te nemen van je werk, van een dierbare, want juist dan meldt zich een eetstoornis. Ik ben niet zo dapper hoor, het heeft veel meer met 'vertrouwen' te maken. Vertrouwen wij onszelf dat we er ooit doorheen komen, dat we zonder een eetstoornis kunnen leven. Ik zei steeds tegen mezelf: Je kunt het, en als het niet lukt, blijf lief voor jezelf. Ach ja, het een lange weg, maar wel een mooie weg! Liefs Elisabeth
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:12
Goedemorgen Anoniem, dankjewel voor je goede woorden. Ja, het is extra moeilijk als je een eetstoornis hebt om afscheid te nemen van je werk, van een dierbare, want juist dan meldt zich een eetstoornis. Ik ben niet zo dapper hoor, het heeft veel meer met 'vertrouwen' te maken. Vertrouwen wij onszelf dat we er ooit doorheen komen, dat we zonder een eetstoornis kunnen leven. Ik zei steeds tegen mezelf: Je kunt het, en als het niet lukt, blijf lief voor jezelf. Ach ja, het een lange weg, maar wel een mooie weg! Liefs Elisabeth
Anoniem - Vrijdag 7 april 2023 15:03
De foto bij deze blog is precies wat ik nodig heb en zo mis en gemist heb ik mijn jongere leven. Heb met het kleine meisje/jongetje in ons te doen dat zich zo verdrietig, alleen, leeg voelt. Dat een es de oplossing lijkt.

Warmte, liefde en steun en troost is er nodig zodat we een leven zonder es kunnen leiden. Zorg voor lieve mensen en steun om jullie heen Proudies. ❤️ Jullie zijn het waard.
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:20
Lieve Anoniem, het is inderdaad een hele mooie foto. Je bent nog zo jong, De eenzaamheid voel jij diep en je zal naar verbinding met jezelf verlangen. Ik wens jou warmte en liefde toe. Liefs Elisabeth
Anoniem - Zaterdag 8 april 2023 12:32
Lieve Elisabeth, wat een onwijs warme en rake woorden die verbinding met mezelf is denk ik de sleutel. Ik neem het mee mijn dagen in. Liefs
Nicole1970 - Vrijdag 7 april 2023 16:10
Mooie blog, Ik merkte juist dat het afscheid nemen van mijn eetstoornis me alleen maar meer vrijheid gaf, ook al was het in het begin een echte strijd.
Ik moest mijn gevoelens toe gaan laten dat was doodeng, maar toen ik dat eenmaal onder de knie had merkte ik dat ik de eetbuien niet meer nodig heb.

Nu, nu voel ik alleen maar verdriet als ik weer eens een eetbui heb gehad en ik ziek en misselijk op de bank lig.

Liefs
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:26
Hallo Nicole, mooi dat jij jouw ervaring ernaast legt. Het geeft inderdaad ook een gevoel van vrijheid. Bedankt voor je aanvulling. Groet Elisabeth
Ienepien - Vrijdag 7 april 2023 18:50
Wat schrijf je toch altijd mooie en treffende blogs. Zo fijn om ze te lezen!
Bedankt daarvoor, ik heb er veel aan (zowel in de vorm van een stukje herkenning als tips/adviezen/bewustwording).
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:28
Goedemorgen Ienepien, wat een leuke naam trouwens. Bedankt voor je reactie. Heel fijn. Het geeft de moed om door te gaan. Bedankt en liefs voor jou. Elisabeth
Cindy - Vrijdag 7 april 2023 19:09
Weer een erg mooi omschreven blog waardevol bedankt!
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:30
Dankjewel Cindy! Tot de volgende keer. Elisabeth
Flower - Zaterdag 8 april 2023 01:29
Pff enerzijds heel mooi verwoord. Anderzijds vind ik het lastig. Ik wil zo graag afscheid nemen van m’n es terwijl het mij wel nog zoveel veiligheid en controle geeft. Toch wil ik er vanaf en ben ik aan het strijden, met vallen en opstaan. Toch blijf ik zoveel moeite hebben met m’n lichaam. Ipv altijd (ook als kind) ondergewicht te hebben ben ik nu reusachtig zwaar. Hoe kan ik nu dan nog m’n eetstoornis loslaten als ik op dit punt in herstel mij al kapot schaam voor hoe ik eruit zie?
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:34
Goedemorgen Flower, Ach wat zou ik graag veel tegen je willen zeggen. Allereerst je bent een sterke vrouw. Geloof dat. Met vallen en opstaan ben je met je proces bezig. Dat jouw lichaam zwaar voelt is lastig, maar tegelijkertijd zal jouw lichaam zelf het gewicht vinden wat bij jou past. Schaam je niet Flower, jij mag er ook helemaal zijn zoals je bent. Je bent vast een heel mooi mens. Liefs Elisabeth
Roos - Zaterdag 8 april 2023 09:42
Helemaal eens,helpend en zinvol weer wat je schrijft!!Is t mogelijk om n keer dieper op dit thema inner gaan en ook ervaringen van jullie als Proud team te delen.Zou ik erg fijn vinden!bijv een podcast over afscheid nemen v je ES en hoe verliep dit bij jullie,welke gedachten,angsten kwamen hierbij kijken en hoe zijn deze overwonnen en genormaliseerd?
Elisabeth Riphagen - Zaterdag 8 april 2023 11:36
Hallo Roos, Je oppert een prachtige suggestie. Dieper op dit thema ingaan. Er liggen veel mogelijkheden, zoals jij schrijft. Ik zal de komende tijd ook dieper op dit thema ingaan. Bedankt Roos.
Anoniem - Zondag 9 april 2023 01:13
Dit was zo goed om te lezen.
Ik denk altijd: dfe ES is een kwalijk iets, dat bestreden moet worden en dat het mij houvast en troost biedt is iets om mij voor te schamen.
Ik zou toch beter weten, kunnen, moeten..
En wanneer is mag toegeven dat het ook vedrietig is om het te missen lijkt er meer ruimte te komen om het los te laten...


Britneyangel - Maandag 10 april 2023 21:24
goei blog weer elisabeth!
schrijf je hier alleen blogs of heb of had je ook een dagboek op deze site?
had je me laatste bericht gezien bij je blog hoe zie ik mijn eetstoornis onder ogen en hoe kom ik van mij eetstoornis af?

ik heb me afscheid al gehad, nu een nieuw begin!