Het klinkt misschien raar, maar pas als je accepteert dat je een beperking of psychisch probleem hebt kun je hiermee aan de slag. Onder ogen komen wat je eigenlijk niet wilt zien, is een voorwaarde voor je herstel. Accepteren wat niet meer mogelijk is, makkelijker gezegd dan gedaan!

Het lijkt natuurlijk een hele dubbele boodschap: Accepteren dat je ‘ziek’ bent, helpt je om beter te worden. Het laatste wat ik wilde horen was dat er iets mis met mij was, er was namelijk niets met mij aan de hand. Ik wilde niet ziek zijn, en was er vooral op uit om mijn leven te verbeteren. Waarom zagen anderen dat toch niet?

Een zelfde vraag leefde waarschijnlijk bij mijn omgeving: Waarom ziet ze niet dat ze zichzelf zo kapot aan het maken is? Waarom doet ze dit zichzelf aan? Als ik op dat moment hierbij stil had gestaan was mijn leven volstrekt uitzichtloos geweest. Hoe kun je nou voor jezelf accepteren dat je jezelf zo aan het slopen bent? Dan moet er toch wel iets niet goed aan je zijn, is het wel? Vandaar dat ik dit voor mezelf ook ontkende. Ik wilde blijven geloven dat ik op de goede weg was, om maar niet alle hoop in mijn leven te verliezen.

Accepteren dat er iets mis is, is misschien wel het moeilijkste wat er is. Niet voor niets bestaat het grootste deel van de strijd die we in veel gevallen leveren hieruit. Ergens blijf je erop hopen dat problemen vanzelf weer overgaan, helaas is dit zelden het geval.

Om te kunnen accepteren moet het eigenlijk al wat beter met je gaan. Er is namelijk een hele hoop moed voor nodig, dus moet je sterk in je schoenen staan. Vaak is dit nog niet het geval als je nog wordt overspoeld door alle ellende waardoor je leven uitzichtloos lijkt. Dan kun je jezelf eenvoudigweg nog geen acceptatie permitteren. Eerst accepteren wat door je problemen niet meer mogelijk is, heb je nodig voordat je kunt zien wat nog wel mogelijk is.

Kortweg, accepteer je beperkingen en ontdek je mogelijkheden!

Kom zondagavond tussen 8 en 9 uur naar de themachat - Accepteren