Laat maar lopen, die tranen. Laat maar komen, dat verdriet. Al die tijd zat het er, opgekropt en in je buik gevouwen, maar nu mag het er eindelijk uit. Die eerste tranen zijn het ergst, die voelen het zwaarst. Want wat gebeurt er als die eerste paar over je wangen rollen? Dan kan de dijk pas echt doorbreken. Die eerste tranen maken de weg vrij, voor alle emotie die je echt niet in dat lijfje hoeft te blijven dragen.

Wat ben je sterk, dat je die drempel overgaat. Wat ben je sterk dat je huilt. Je voelt iets, je voelt misschien zo ongelofelijk veel dat dit nu de enige optie is en dat mag. Jij, samen met al die tranen en al dat verdriet, mag er zijn. Jij bent met tranen en rood doorlopen ogen net zo veel waard als zonder. Jij hebt net zo veel toe te voegen, net zo veel te bieden als wanneer je dat masker op zou houden. Jij bent goed, met en zonder tranen. Altijd even sterk.

Al voelt het nu misschien alles behalve sterk. Misschien voelt het zwak, zwak dat je die muur nu laat vallen die je met man en macht omhoog probeert te houden. Zwak dat je nu jezelf laat kennen, je emoties toont. Of zwak dat je emoties je overnemen en jij niet meer de controle hebt. Maar sterk is wat je werkelijk bent, omdat nu de weg pas echt vrij komt. Je maakt de weg vrij om die emoties de ruimte te geven, zodat je er echt iets mee kunt. Niet om het weg te kunnen stoppen, maar om het een plek kunt geven. Je biedt jezelf nu de mogelijkheid om ermee om te leren gaan. Dat is sterker, moediger en volwassener dan wanneer je dit proces tegen zou houden. Misschien wilde je dit niet, maar het is nu toch al begonnen. Dat maakt jou niet minder sterk, je moet er nu iets mee en je kunt er nu iets mee.

Ga ervoor, laat het gaan. Hoe oneindig het misschien ook voelt, aan deze regenbui komt een einde. Straks voel je je misschien verzopen, met een nat gezichtje en een doorweekte trui, maar de regen gaat echt stoppen. Er komt een moment dat je opstaat, jezelf weer afdroogt en voor het eerst weer omhoog kijkt. Op dat moment besef je dat je het hebt overleefd. Je hebt het overleefd en je staat nog steeds. Je voelt je misschien wel compleet gesloopt en niets meer waard, maar je hebt jezelf net een grote dienst bewezen. Je hebt toegegeven aan het gevoel dat er zat en je hebt jezelf de kans gegeven om ook weer opluchting te kunnen voelen. Er is misschien helemaal niets opgelost nu, maar je hebt jezelf de mogelijkheid gegeven om het lichter te maken. Om het op te laten klaren weer even helder na te kunnen denken. Je hebt kunnen ontladen, juist toen je dat nodig had. Dat is zelfzorg. Dat is misschien wel het begin van de oplossing.

Huilen is de taal van een emotie. Misschien is een lach makkelijker om te geven en makkelijker om mee om te gaan, maar huilen hoort precies evenveel bij het leven. Hoe meer jij die balans kan vinden, hoe minder lastig en heftig het huilen zal voelen. Huilen mag, net als lachen, gewoon wanneer jij dat voelt en wanneer jij daar behoefte aan hebt. Net zoals een schaterlach, heb je een huilbui misschien ook niet altijd in de hand. Dat lijkt eng, maar dat hoort er dus gewoon bij. Ook jij mag dat, waar en wanneer jij dat wil. Als er gedanst en gelachen mag worden, mag er ook gehuild worden.

Wat ben jij sterk. Deze tranen laten gaan is het sterkste dat je kunt doen. Dit gevoel toelaten, accepteren en een plek geven is het meest waardevolle dat je jezelf kunt leren. Je doet het goed, vergeet dat niet. 

♥