Je durft niet te herstellen van je eetstoornis. Je wilt het wel of misschien ook niet. Je weet eigenlijk helemaal niet meer wat je wilt, omdat het gevecht in je hoofd iedere dag zo groot is en de eetstoornis voortdurend hoogtij viert. Je hebt constant het gevoel dat je niets tegen die eetstoornis in hebt te brengen. Wat de eetstoornis zegt, zal je moeten doen, er is weinig compromis te maken. Geen middenwegen, geen "Nee, dat doe ik niet", helemaal niets. Je moet gewoon doen wat je opgedragen wordt, punt uit. Tegelijkertijd heb je je verstand niet verloren en weet je prima dat wat je doet niet goed voor je is en dat je tegen die eetstoornis in moet gaan om te kunnen herstellen. Toch durf je dat niet...

Je durft niet te herstellen omdat je niet weet wat je te wachten staat. Je weet niet wat de toekomst je gaat brengen. Het verleden heeft je regelmatig teleurgesteld en je weet niet of je wel klaar bent voor nog meer teleurstellingen. Je weet niet of je die nog wel aan kunt. Herstellen betekent immers dat je het leven weer volledig aan moet gaan met al zijn verantwoordelijkheden. Dat betekent op zijn beurt weer dat er dingen fout kunnen gaan en dat je gekwetst en pijn gedaan kan worden. Dit maakt je bang. Zo bang, dat je je liever verstopt voor je leven en je toekomst. Nee, je wilt niet dood, maar je durft ook niet te leven. Daarom 'koos' je onbewust voor een soort middenweg: de eetstoornis. 

De eetstoornis geeft je een veilig gevoel. Het is iets dat van jou is. Iets wat niemand je zomaar even af kan nemen. Iets waar je je de hele dag mee bezig kunt houden en waardoor je niet hoeft te denken aan alle écht moeilijke dingen in het leven. De toekomst stel je uit en je angsten worden met de dag minder omdat de gedachtes aan eten en gewicht met de dag meer worden. Het roept in je hoofd honderden vragen en ideeën op. De eetstoornis wordt hierdoor langzaam een soort full-time baan die je vreemd genoeg nog een soort van voldoening geeft ook. Het is alsof je presteert en ergens in excelleert en dat voelt goed. 

Met iedere hap die je minder eet en iedere ons die je minder weegt voel je je in je hoofd sterker worden, maar naarmate de tijd vordert voel je je lichaam afzwakken. Je wéét dat je meer moet gaan eten, maar alles in je hoofd roept NEE. Je hebt het gevoel hier gewoonweg niet tegenin te kunnen gaan. NEE NEE NEE NEE. Iedere keer besluit je morgen te gaan veranderen. Morgen kies je voor het leven, morgen ga je beter eten, morgen... Maar morgen durf je het ook niet. Niet alleen omdat je luid en duidelijk een NEE in je hoofd voelt, maar ook omdat je niet weet óf je wel klaar bent voor het leven. Wil je wel verder? Wil je wel weer écht gaan leven?

Het leven jaagt je angst aan en iedere hap die je meer eet en ons die je meer weegt, maakt die angst groter. Dat probeer je ten allen tijde te vermijden. Je weet niet wat de toekomst voor je in petto heeft, je weet alleen wat je nu hebt en dat is niet goed, maar het is wel veilig en zonder de pijn en het verdriet dat je eerder hebt gevoeld. Wat je echter vergeet en waar je je te weinig bewust van bent is hetgeen je nu verliest en nog kan gaan verliezen. Eigenlijk bijna alles wat je nog wél lief is, maar dat voel je niet meer omdat je zo 'bezeten' bent door de eetstoornis.

Met iedere dag die je langer wacht om te herstellen van je eetstoornis, verlies je een deeltje van jezelf. Een deeltje van jouw persoonlijkheid, jouw karakter. Je verliest iedere minuut een stukje tijd, tijd om echt te leven, om aan jezelf en je toekomst te werken. Tijd om jezelf te ontwikkelen, om te genieten en om nieuwe dingen te ervaren. Je verliest gezondheid. De eetstoornis is een aanslag op je lichaam en je weet nooit wat de gevolgen op lange termijn hiervan kunnen zijn. Je verliest contacten, want hoe je het ook went of keert, de mensen om je heen gaan wél verder en hoe meer jij achter blijft, hoe minder je gemeen zal hebben en hoe onevenwichtiger het contact zal worden. Je verliest vertrouwen. Vertrouwen in jezelf en van de mensen die van je houden. Je zegt immers keer op keer dat je gaat veranderen, maar stelt jezelf en je omgeving keer op keer teleur. 

Je verliest zoveel en tóch durf je geen JA te zeggen tegen herstellen. Je vraagt je af waar die knop naar herstel zit, zodat je die knop om kan zetten en gewoon JA kan denken. Er is geen eenvoudige knop, maar diep in je hart weet je misschien wel waar de sleutels naar herstel zitten. Heel diep in je hart weet je wat jij nodig hebt en hoe je je hieruit kunt vechten. Misschien zijn dat hele duidelijke en strenge afspraken met een therapeut of juist met iemand die van je houdt en dichtbij je staat. Het is begrijpelijk dat je het moeilijk vindt om die afspraken ook daadwerkelijk te gaan maken, want dan moet je je angsten aangaan en de veilige plek van de eetstoornis verlaten. Toch zal je, als je het aangaat, uiteindelijk merken dat het leven zonder die eetstoornis juist veiliger is, hoe gek dat in je oren nu misschien mag klinken, het is echt zo.

Herstellen van een eetstoornis is doodeng, omdat je hiermee kiest voor het leven en jouw toekomst. Beiden zijn onzeker en er kan van alles gebeuren: fijn en naar. Dat ís eng, maar lang niet zo eng als na 10, 20 of 30 jaar terugkijken op je leven en erachter komen dat je al die jaren hebt 'verziekt' met te veel of weinig eten, wegen, overmatig bewegen en calorieën tellen. Het leven is zoveel meer waard dan dat. JIJ bent zoveel meer waard dan dat. Zet die stap richting herstel, laat je helpen. Jij kan dat.

Fotografie: Donnie Nunley