De afgelopen tijd neem ik steeds meer en vaker de moeite om wat uitgebreider te koken. Rustig boodschappen doen, nieuwe recepten uitproberen... Iets wat ik mezelf een jaar geleden echt niet zag doen. Wat is er veranderd?

Ja, een pastaatje opwarmen ging me nog wel goed af, maar zodra er meer pannen in het spel waren, raakte ik van slag. Ik verloor snel het overzicht, had eigenlijk geen idee wat ik aan het doen was, welke smaken goed bij elkaar pasten en welke kruiden ik moest gebruiken. 'Dat is toch gewoon een kwestie van doen en proberen?', zou je denken. Ja, dat is ook wel zo, maar ik kon me vaak niet tot het proberen zetten.

Bron foto

Het is voor mij een herkenbaar patroon: tijdens mijn eetstoornis een obsessie, daarna een aversie. Dat ging zo met het sporten, wegen, maar ook met koken. Eigenlijk dus heel zwart-wit allemaal. Waar ik inmiddels een gezonde relatie heb met sporten en de weegschaal, begin ik nu ook steeds meer een gezonde balans te vinden als het gaat om koken. In de blog van vandaag wil ik delen wat mij heeft geholpen om mezelf hierin uit te dagen.

Prikkel je interesse

Voor mij heeft het enorm geholpen om op zoek te gaan naar het stukje plezier. Ik zag koken altijd als een 'verplichting', iets dat nou eenmaal moet gebeuren. En ja, dat moet het nog steeds, maar ik heb ook ontdekt dat ik er een heel leuk moment van kan maken. Niet alleen door er een fijne podcast of leuke muziek bij aan te zetten, maar ook door me te verdiepen in wat ik kook, op een gezonde (niet eetstoornis-gerelateerde) manier.

Met het verdiepen bedoel ik ook: ontdekken wat jij lekker vindt, welke smaken bij elkaar passen en welke keukens je leuk vindt om te proberen. Zo kwam ik er (per ongeluk) achter dat ik Australian Masterchef een heel leuk programma vind. En door te zien hoe anderen met eten en producten om gaan, raak ik ook weer geïnspireerd. 

Een valkuil hierbij kan trouwens zijn dat je, misschien vanuit je eetstoornis bijvoorbeeld, een trechtervisie kan krijgen wanneer je je verdiept in bijvoorbeeld tv-programma's of kookboeken. Dat heb ik zelf best een periode lang gehad. Alles draaide om eten en het bereiden ervan. Daarmee was de lol er ook snel vanaf; het werd een obsessie. Is dit iets wat jij herkent? Irene schreef daar deze blog over.

Het hoeft niet perfect

Waar ik tijdens mijn eetstoornis vasthield aan een handjevol specifieke gerechten (ik vond deze vaak niet eens bijzonder lekker), vind ik het nu heerlijk om te variëren. Nieuwe producten proberen, smaken combineren en daar mag best wat tijd inzitten. Iets dat me lang ook heeft tegen gestaan. Ik vond koken niet zo leuk, ik wilde dan ook niet langer dan nodig in de keuken staan. Ik wil hiermee trouwens niet zeggen dat je elke avond een gigantische maaltijd op tafel moet toveren, absoluut niet. Het mag zo sober zijn als je wilt, of zo sober als de tijd toelaat. Mijn punt is vooral dat je je tijd mág nemen. Juist wanneer ik me gehaast voel en het idee heb dat ik tijd tekort kom, verlies ik sneller het overzicht - waardoor de paniek eerder toeslaat.

Het helpt mij ook om koken te zien als 'fluïde'. Een tijd geleden brandde er nog een blok tofu aan en daarvoor hebben we eens de pastasaus door de wc gemikt, want die was echt niet te eten. Ik voelde me daar knap stom over, maar dat gebeurt. Het gaat niet altijd perfect en dat hoeft ook niet. Elk leerproces is anders en het gaat niet altijd hetzelfde. Het feit dat iets fout gaat, betekent ook dat je leert.

Hoe is koken voor jou? Sta jij graag in de keuken of liever niet?

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.