Tijdens mijn studie woonde ik een aantal jaar in een studentenhuis met vier huisgenoten. Hoewel ik het hier best naar mijn zin heb gehad, heb ik het in deze jaren ook geregeld erg moeilijk gehad. In een studentenhuis wonen als je depressief bent en een eetstoornis hebt is niet makkelijk, ik liep geregeld tegen mezelf, mijn problemen en mijn huisgenoten aan. Ook had ik last van een soort smetvrees en dat gaat niet zo goed samen met het leven in een studentenhuis. Ook het koken in een studentenhuis kan een behoorlijke opgave zijn als je last hebt van een eetstoornis en daar gaat deze blog over.

Bron

Samen koken
In sommige studentenhuizen wordt samen gegeten. Dit kan iedere dag zijn, een aantal keer per week of gewoon af en toe. Waar ik woonde was het af en toe, als het zo uitkwam. Dit was geen verplichting dus als ik niet mee at dan was dat geen probleem. Wel merkte ik dat het leuker was als ik mee at omdat je dan automatisch meer met elkaar praat en contact hebt. Ik heb periodes nooit meegegeten en dan merkte ik dat ik me toch een beetje het buitenbeentje voelde en bovendien vaak eenzaam op mijn kamer zat of buiten rond zwierf tijdens etenstijd omdat ik niet met mijn huisgenoten wilde eten. Dat voelde helemaal niet fijn.

Mij hielp het om mee te eten als ik het van tevoren wist en ook wist wat er dan gegeten zou worden. Enerzijds kwam dat wel erg voort uit controledrang natuurlijk, maar op dat moment had ik dat even nodig. Ik kon toen gewoon nog niet spontaan met mijn huisgenoten mee eten zoals zij dat onderling weleens deden, ik moest me daar als het ware even mentaal op voorbereiden.

Ik hoor vaak van meiden met eetstoornissen dat zij graag zelf koken als zij met anderen eten, voor mij was het beter om dit aan de ander over te laten. Als ik me er teveel mee ging bemoeien of op ging letten, dan gingen mij allerlei dingen opvallen en raakte ik erg gestresst, waardoor het eten me steeds meer tegen ging staan. Voor mij was het beter om naderhand bijvoorbeeld de afwas te doen en me niet teveel met het koken zelf bezig te houden. Ik kon me dan gaan focussen op hoeveel olie iemand in de pan deed en me druk maken over hoe het vet het was of in hoeverre iemand hygiënisch was of niet. Dit waren niet helpende gedachten die de avond er niet gezelliger op zouden gaan maken.

Bron

Om de beurt koken
Als je niet samen eet en dus allemaal iets voor jezelf kookt, dan kan het zijn dat je weleens op je beurt moet wachten. Ik heb geregeld gehad dat ik op het punt stond mijn pannen uit de kast te halen en dat er toen precies een huisgenoot hetzelfde deed. Op dat moment vond ik dat nog heel moeilijk want ik wilde altijd op een bepaalde tijd avondeten. Dit was in de praktijk niet altijd haalbaar. Hierdoor heb ik weleens mijn avondeten 's middags al gemaakt zodat ik het 's avonds alleen op hoefde te warmen of ik begon al heel vroeg met koken. Heel ontspannen ging dat allemaal natuurlijk niet.

Het koken in een studentenhuis heeft mij dan ook geleerd dat er eigenlijk weinig gebeurt als ik een keer om half 7 eet in plaats van half 6. Als ik zag dat iemand anders aan het koken was, dan dronk ik nog even iets in de keuken en ging ik daarna koken. Het is goed om hiermee te oefenen want in het gewone leven kun je nu eenmaal niet op hele vaste tijden eten. Als ik bijvoorbeeld bij een vriendin eet of in een restaurant ga eten, kan ik ook niet eisen dat het eten om 6 uur op tafel staat en het is dan ook prettig als je hier flexibel mee om kunt gaan. Ook merk ik dat, nu ik eenmaal werk, het niet haalbaar is om altijd vroeg te eten. Soms ben je nu eenmaal wat later waardoor eettijden wat veranderen en voor mij voelt het veel relaxter dat dat geen punt meer is.

Anderen letten op je
In een studentenhuis leef je in veel gevallen deels in de (woon)keuken. De keuken was voor mij en mijn huisgenoten een plek waar we vaak met elkaar zaten en tegen de avond kwam iedereen daar bij elkaar. Dit zorgde er ook voor dat als ik aan het koken was, anderen dit zagen. Het viel hen dan op dat ik soms wat eetgestoorde gewoontes had als ik aan het koken was. Ik voelde me hierdoor heel ongemakkelijk. Ik wilde graag lekker mijn eigen dingen doen zonder daar bij gestoord te worden. Ook at ik soms wat aparte dingen die ik nauwelijks klaar durfde te maken uit angst dat hier wat van gezegd zou worden.

Zo sprak ik met mijn therapeut een bepaalde maaltijd af die nog niet volwaardig was maar op dat moment wel haalbaar was. Ik vond het heel spannend om dat te maken en te eten, maar het feit dat mijn huisgenoten zich afvroegen waarom ik zoiets geks at, zorgde ervoor dat de drempel om zoiets nog een keer te maken, hoger werd. Anderzijds werd het bijna makkelijker om andere maaltijden te eten die normaal gesproken eng voor mij waren. Deze werden door hen namelijk helemaal niet opgemerkt omdat zij dit soort dingen dagelijks aten. 

Bron

Vergelijken
Als je met elkaar woont en leeft, kun je ook de neiging krijgen om je eetpatroon met dat van een ander te vergelijken. Ook met koken had ik hier een handje van. Als ik in de keuken zat kon ik gerust een uur kijken naar hoe mijn huisgenoot in de keuken stond en wat ze allemaal klaarmaakte. Ik vond het fascinerend om te zien hoe zij zonder na te denken boter gebruikte en op de gok bepaalde hoeveelheden in een pan gooide, terwijl ik krampachtig alles wilde afmeten. Als ik dan zag dat ze alles had opgegeten nadien, berekende ik in mijn hoofd globaal hoeveel kcal ze ongeveer gegeten moest hebben. Vervolgens berekende ik dat van mezelf en maakte ik de vergelijking. Ik begreep niet dat mensen zonder na te denken in de keuken konden staan en enkel bezig konden zijn met lekker eten en koken en niet met kcal en vet. 

Moeilijkheden en mogelijkheden 
Enerzijds is koken in een studentenhuis met een eetstoornis dus best lastig, anderzijds kan de sociale controle er ook voor zorgen dat je op sommige momenten gedwongen wordt om maar gewoon normaal en mee te doen met de rest, simpelweg omdat je niet echt de mogelijkheid hebt om gek te doen zoals je dat normaal gesproken misschien wel zou doen als je alleen zou wonen. Ik vond koken in het studentenhuis vaak lastig en er zijn periodes voorbij gegaan dat ik het vaak heb vermeden, maar er zijn ook tijden geweest dat ik het wel heb gedaan en hierin heel wat stappen heb gezet die ik in mijn eentje niet zou hebben gezet. Veel van die moeilijkheden bleken uiteindelijk mogelijkheden om vooruit te komen. Probeer om je heen te kijken of jij ook die mogelijkheden ziet en kijk op welke manier jij deze kansen kunt benutten. 

Bron

Hoe vind jij het om te koken in een studentenhuis?