Het gaat verder dan dat etentje of feestje ontlopen. Je eet misschien liever ook niet op werk. Op school stel je het eten uit tot er niemand meer in de buurt is. En het liefst werk je elke maaltijd in eenzaamheid naar binnen. Voor mij voelde het ook veiliger om alleen te eten. Ik had wat meer rust en mijn eetstoornis voelde zich niet zo bekeken, maar had daardoor ook alle ruimte. Met alle gevolgen en obstakels die daarbij kwamen kijken.

Het is misschien vreselijk uit je comfortzone, maar er zitten heel wat voordelen aan samen eten met anderen. Voordelen waar je eetstoornis niet om staat te springen, maar die jouw herstel echt ten goede kunnen komen. Het hoeft namelijk niet alleen. Het vechten tegen de eetstoornis hoeft niet alleen. De angst en spanning uitzitten tijdens het eten, dat hoeft niet alleen. Maar ook je zinnen verzetten als je het letterlijk en figuurlijk achter de kiezen hebt, ook dat hoeft niet alleen. Dat voelt misschien eng en onwennig, maar kan je ook echt sterker maken en de strijd iets dragelijker.

1. Stok achter de deur

Het eerste grote voordeel is die mega grote stok die je hiermee achter de deur zet. Of zeg maar gerust, die stamboom die alle eetstoornis-trucjes kan blokkeren. Daarom is dit misschien ook wel meteen het moeilijkste voordeel. Er is geen ontsnappen aan voor je eetstoornis en dat voel je. Dat maakt niet meteen dat je er heel ontspannen bij zit, maar hoe fijn kan het zijn om die stok achter de deur te hebben in de vorm van een prettig gezelschap. Er is geen ontsnappen meer aan, maar je bent ondertussen veilig bij iemand.

Ik kon nog zo veel eetlijsten maken, nog zo veel motivatie-briefjes op de koelkast plakken. Maar niets hielp zo goed als twee liefdevolle, doch dwingende ogen, die mij aankeken. Nu moest ik wel. Ik wilde het ook, maar de twijfel en angst kan roet in het eten gooien op die momenten. Daar is minder ruimte voor als je in gezelschap bent. Gun jezelf die mogelijkheid. Je kan het je gezonde-kant een stuk makkelijker maken op die manier.

2. Afleiding

Hoewel alleen eten heel erg prettig kon zijn - omdat ik me juist even terug kon trekken tijdens een moeilijke maaltijd - zat ik uiteindelijk ook vaak alleen met mijn eigen gedachtes. De gedachtes over het eten en over mezelf, die weinig positief waren, hadden ook alle ruimte. Daar kon niemand, ook ik zelf niet, mij van afleiden op dat moment. Dat maakt het niet makkelijker... 

Samen eten was eigenlijk direct een fijne afleiding. Het eten wordt er niet minder of meteen makkelijker op, maar je bent niet alleen. Je kunt een luchtig gesprek hebben, grapjes maken of die leuke film nog eens nabespreken. Maar ook als je juist even wil vertellen wat je denkt en wat het nu zo moeilijk maakt, is er meteen iemand die kan luisteren. Of kan antwoorden, als je dat wilt. Door je te focussen op de ander word je automatisch even met je hoofd ergens anders heengebracht. Er is meer dan alleen jij en het eten dat voor je ligt. Voor mij ging het moment vaak wat sneller voorbij en was het een stuk gezelliger en luchtiger door het gezelschap om me heen.

3. Gezond voorbeeld

Vergelijken is iets wat de eetstoornis niet altijd ten goede komt. Er is altijd wel iemand te vinden die op dit moment net wat minder eet. En dat kan jou misschien laten twijfelen. Van het vergelijken wil je eigen wegblijven, in de negatieve zin dan. Want vergelijken kan ook een hele gezonde invloed hebben. Die kant zou je, met behulp van anderen, best wat meer op kunnen zoeken.

Juist tijdens het eten met anderen kon ik ook verrast worden en een positieve vergelijking vinden. Zelf had ik niet altijd meer een gezond beeld van wat volwaardig en gezond was. Überhaupt had ik totaal geen beeld bij wat anderen aten op een dag. Mijn beleving van eten was immers eetgestoord. Maar dan kan een gezond voorbeeld juist heel erg prettig zijn. Gewoon terloops, tijdens een maaltijd, meekrijgen hoe anderen eten gedurende de dag vond ik persoonlijk heel relativerend. Alleen al anderen zien eten, zonder gedoe of consequenties, vond ik motiverend en bracht mij op de kleinste momenten even terug naar het 'gewone, niet-eetgestoorde leventje'.

In mijn eentje konden die vier boterhammen behoorlijk groot en heftig voelen. Maar bij anderen zag ik ze met gemak één voor één naar binnen gaan, terwijl ze druk bezig waren met andere dingen. Het was de normaalste zaak van de wereld. Dat kan soms confronterend zijn, maar ook best helpend. Het is namelijk ook de normaalste zaak van de wereld om te eten, dat mag het ook voor jou weer worden!

4. Minder eetbui mogelijkheden

Het eten in je eentje kan ook een ander gevaar met zich meebrengen. Als ik alleen was, kon die ene boterham ook een voorzetje zijn om toch toe te geven aan een eetbui. Het was een enorm dun draadje waar ik elke dag overheen probeerde te lopen. Te weinig eten of een eetbui; het voelde lange tijd alsof het de hele tijd kiezen tussen twee kwaden was. Iets wat ook door de aanwezigheid van anderen getackeld kon worden.

Te weinig eten viel op bij anderen, dus dat stukje was onder controle. Maar ook een eetbui had ik onder geen beding in het zicht van anderen, dus daar was ook geen mogelijkheid meer toe. Natuurlijk was de spanning er wel, maar er was ook direct weer die afleiding die ik eerder noemde. Dat maakt het niet meteen gemakkelijk, vaak zat ik met mijn eigen spanning en eetbuidrang de boel een beetje weg te praten. Maar dat is ook oké, toch? Het wegpraten totdat je je ineens wat rustiger kan voelen. Hoe fijn is het als dat je lukt, in een omgeving waarin je je veilig voelt en meteen gesteund kan worden. Het gevoel zal ook weer zakken, vertrouw daarop.

5. Meer genieten

Misschien omdat de gedachtes minder de overhand hebben? Misschien omdat je vaak dingen wat meer benoemt? Of misschien omdat je er samen toch meer de tijd voor neemt? Ik weet niet precies waar het aan ligt, maar nog altijd geniet ik meer van mijn eten als ik samen met iemand eet. Je gaat samen zitten - om iets te eten - dus er wordt al meer een moment van gemaakt. Door die nadruk kan er ook direct meer ongemak bij komen kijken natuurlijk. Maar in mijn eentje stond ik doorgaans toch een stuk minder stil bij een bepaalde smaak. Het was vooral vaak 'mega lastig' of 'lekker snel weg'. En dat is ook oké, het is ook maar gewoon eten. Of dat mag het best zijn.

Maar door er met iemand de aandacht voor te hebben, werd ik gedwongen iets meer te proeven. Een simpele "Smaakt het?" liet mij toch meteen even stilstaan bij wat ik at. Ja, hoe smaakt het eigenlijk? Ook hielp het gezelschap mij wel om er iets speciaals van te maken. Door iets te gaan eten buiten de deur of samen een lunch klaar te maken, maak je er toch iets meer van dan wanneer je snel in de keuken wat smeert voor jezelf. Dat mag soms best, want eten mag leuk en lekker zijn!

Welk voordeel merk jij aan het samen eten?