1,5 kilo in een week
Op zondagochtend loop ik de badkamer binnen. Ik ga naar het toilet en pak vervolgens uit de schoenenkast, ergens helemaal achterin, onze weegschaal. Het ding heb ik met opzet wat verstopt zodat ik er niet makkelijk bij kan. Het is een zware glasplaat die ik liever nooit gekocht had. Tot een jaar geleden had ik helemaal geen werkende weegschaal meer in huis. Ik woog mezelf nagenoeg nooit. Ja, heel soms op de dierenweegschaal in de dierenkliniek van mijn vriendin. Gewoon voor de lol. Nu is er geen lol meer aan. Het ding is letterlijk en figuurlijk een beladen onderwerp in mijn leven geworden. Met moeite sta ik er 'slechts' eens per week op. Iedere zondagochtend. Ik kijk naar beneden en zie het getal. Nog een keer. Eraf, erop. Nog een keer. 1,5 kilo aangekomen in een week! Hoe kan dat nou?
De tranen rollen, nog voordat ik het door heb, over mijn wangen. Het getal op de weegschaal voelt tegenstrijdig. Ergens ben ik er best blij mee. Het is de eetstoornis die zorgt voor gevoelens van paniek en verdriet. Ik vecht al maanden tegen die eetstoornis, op weg naar vrijheid. Ik weet hoe die vrijheid voelt en ik weet dat het leven zonder eetstoornis vele malen beter is dan het leven mét een eetstoornis. Toch roept het ook veel angst en onzekerheid op...
Die eetstoornis bood uiteraard ook een soort van schijnveiligheid. Ik voelde weinig, mijn hoofd draaide overuren als het ging om denken aan eten, gewicht, kcal en bewegen. Ik had geen tijd en ruimte om aan andere ingewikkelde zaken te denken. Tenslotte had ik onbewust een excuus voor het niet perfect presteren, ik was immers niet gezond.
"Eerst stel ik mezelf nog gerust door mezelf wijs te maken dat het vast mijn darmen zijn die nog wat vol zitten of dat het vocht is dat ik wat langer vasthoud. Enkele dagen erna, met nog wat gewicht erbij, realiseer ik me dat ik hiermee op moet houden. Dit is wat het is en dit is hoe het moet zijn. Het is de kunst om dit te accepteren en er zelfs een klein beetje trots op te zijn. Ik ben op de goede weg en hoe harder ik vooruit ga op die weg, hoe eerder ik mijn bestemming bereik"
Nu mijn gewicht met sprongen omhoog ging, kwam de realiteit ineens met snelle vaart naar voren. Als mijn gewicht met deze snelheid omhoog zou blijven gaan, zou ik binnen korte tijd weer 'gezond' zijn. Veel mensen zouden dit interpreteren als "Alles gaat weer goed met haar" en ikzelf had geen 'excuus' meer voor eventueel onderpresteren. Bovendien kwamen mijn gevoelens terug en moest ik weer meer gaan nadenken over mijn leven, mijn toekomst en hoe ik verder wilde met allerlei verschillende zaken.
Ook was daar de angst dat de snelle stijging in gewicht geen grens zou kennen en ik aan zou blijven komen tot angstaanjagende aantallen. Waarom verliep het aankomen zo onvoorspelbaar? Waarom had ik hier geen controle over? Ik zou liever gewoon iedere week een onsje of 5 - liefst exact - aankomen in gewicht. Nee hoor, mijn lichaam dacht daar anders over. Gelijk heeft het. Het is nou niet bepaald dat ik het afgelopen jaar wél naar mijn lichaam heb geluisterd, dus waarom zou het nu ineens naar mij gaan luisteren. Mijn lichaam doet haar uiterse best om binnen no-time weer up & running (en dan liever zonder daadwerkelijk weer hard te gaan lopen) te zijn.
Vanuit een soort van natuurlijke overleving strijd mijn lijf ervoor om zo snel mogelijk weer sterk te zijn. Dat is eigenlijk heel erg mooi en iets om enorm dankbaar voor te zijn. Ik ben tot dusver gezegend met een sterk en gezond lijf. Tegelijkertijd heb ik geen controle over de eetstoornis gedachtes die letterlijk en figuurlijk roet in mijn eten gooien. Ze zijn er nou eenmaal. Met mijn verstand spreek ik ze tegen.
"Nee, het is niet zwak dat ik ben aangekomen. Nee, het is niet allemaal goed als ik weer een gezond gewicht heb. Nee, ik mag ook fouten maken als ik weer hersteld ben. Nee, ik mag nog steeds om hulp vragen als ik weer een normaal gewicht heb. Nee, ik stel me niet aan. Nee, ik krijg niet nu ineens zwaar overgewicht. Nee, ik hoef niet nu te gaan hardlopen. Nee, ik zie er niet bol uit."
Na het wegen loop ik de trap af naar de keuken. Het is tijd om te ontbijten. Zal ik wat minder kwark en cruesli eten? Misschien eet ik gewoon idioot veel en kom ik daarom zo snel aan? Ik pak een schoon bakje uit de vaatwasser en de bak kwark uit de koelkast. Ik zet mijn gedachtes op nul en schep het bakje vol. Dan strooi ik er een flinke hoeveelheid cruesli overheen. Gewoon, omdat ik het lekker vind. Ik ben dol op het ontbijt. Terwijl ik naar de bank loop om het daar op te eten, gilt de eetstoornis nog even tussendoor "Welke anorexia patiënt is er nou zo gek op eten als jij, veelvraat!". Rot toch op, met je idiote gedachten, zegt mijn verstand. Ik laat mijn leven geen minuut langer door die verdomde eetstoornis verpesten dan nodig, denk ik stoer. Ik geniet van de kwark en cruesli.
Als ik een kwartiertje later de trap weer oploop om te gaan douchen, voel ik me onzeker. Ik trek mijn pyama uit en zie mijn buik. Wat is hij bol?! Waarom is mijn buik zo bol? Eet ik dan echt te veel? Ergens onderin mijn hersenen die de afgelopen maanden flink overwoekerd waren door het onkruid genaamd eetstoornis, scharrel ik wat nuttige kennis op: je buik kan tijdens aankomen wat boller zijn. Gewicht verdeelt zich niet direct perfect. Je lichaam is geen machine. Oké, chill. Ik lach om mijzelf. Ik lach om de eetstoornis die me keer op keer gek probeert te maken. Bizar hoe je geleid kan worden door gedachtes waarvan je zelf verstandelijk weer dat ze niet kloppen.
"Ja, ik doe het goed. Ja, ik ben op de juiste weg. Ja, ik kan dit."
Angst, allemaal angst. Iedere dag wil ik me minder laten leiden door angst. Dat is niet eenvoudig en dat is soms janken met blote voeten op de weegschaal. Het goede nieuws is: Er gebeurt iets. Ik kom ergens, een stuk verder dan waar ik was. Herstellen van een eetstoornis is an ongoing battle, een gevecht dat je iedere dag weer op moet pakken. Het gevecht wordt wel makkelijker. In het begin was iedere klap die ik uitdeelde pijnlijk en vermoeiend. Nu sla ik met heel wat meer gemak en een stuk betere bokshandschoenen die eetstoornis iedere dag de ring uit. Ik ben hier de winnaar, niet zij. Misschien verlies ik af en toe nog een keer een ronde, maar uiteindelijk zal ik háár knock-out slaan en niet zij mij.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Je doet het goed, Scarlet. En nu denk je misschien 'hoe weet jij dat?' en het klopt dat ik je verder niet ken. Maar wat je met ons deelt aan inzicht, aan stappen op weg naar herstel, aan volharding, klinken kwetsbaar en krachtig ineen. Dat is wat herstel nou eenmaal is. De wens om op te geven en de wil om door te gaan, en iedere keer opnieuw de keuze. Intens huilen hoort erbij, om ook weer intens te kunnen lachen. Echt te kunnen leven. Dat heeft tijd nodig. En doorzettingsvermogen.
En, als je het zelf lastig vindt om trots te zijn... Wij zijn dat wel. Want wij weten hoe beangstigend dit is.
Die paniek, die 'als het zo doorgaat'...
En ik werd er ook helemaal gek van dat ze in de kliniek deze sprongen als 'normaal' beschouwden, terwijl je de wind van voren kreeg als je een keer een weekje wat minder dan de norm was aangekomen. Hoezo dubbele maatstaf? ...
Hou vol!
dit is zo herkenbaar maar wat ongelooflijk sterk van je ! ik kan je alleen maar bewonderen !
Geeft me kracht om weer door te gaan, bedankt Scarlet!
Super mooie blog! Ik haal hier serieus kracht uit. Komt er binnenkort weer een video van Krachtvoer? Dat vind ik ook altijd heel fijn om te zien :)
maar voor jou super daat je de strijd nu echt echt aangaat. en doorzet bij je angsten en niet steeds een stapje terug doet naar je veilige haven nee je zet steeds een stapje verder en dat is goed
Ik ben na lange tijd ondergewicht vandaag weer op gezond gewicht. Gelijk die gedachten: ga ik minder eten? Iedereen denkt dat het nu weer goed met mij gaat, dat ik me aanstel!
Maar ergens weet je ook dat die gedachten nergens op slaan en dat je goed bezig bent door niet toe te geven aan die stomme eetstoornis..
Dankjewel voor het delen scarlet ♥
De stemmen is non stop tegenspreken .....zo herkenbaar en tegelijk zo vermoeiend ! Uiteindelijk wel de weg naar een vrijer leven !
Ik knok met je mee in deze zware rotstrijd !!:-/
Heel sterk dat je het zo verwoordt en met ons wilt delen!!
X
Ik heb het in verschillende opnames ook meegemaakt, zelfs 2,5 en een keer 3 kilo, waarbij mijn angst een week later nog uit kwam ook en het er allemaal nog aan was blijven zitten ook. Maar ik leef nog, ik ben er nog en er is verder niks ergs gebeurd. Jij bent er ook nog, je wordt alleen maar mooier. Kijk naar de foto's van voorheen, je kinderwens, knuffel en huil lekker uit bij Joyce. De weg is zwaar, de stappen die je neemt vergen veel van je, maar zoals je vast ergens nog wel weet, is het het uiteindelijk allemaal waard. Je bent een mooi mens Scarlet, jij bent uniek, weet dat je er niet alleen voor staat.
Liefs
Die bak yoghurt met cruesli na het weegmoment is een keiharde rotschop tegen de eetstoornis. Dat is vechten. En winnen. Daar heb ik mij heel erg aan vastgehouden..
Zo herkenbaar en dit net op de dag dat ik zelf ook op de weegschaal ben gaan staan (ik HAAT het ding) om vast te stellen dat het mij voor het eerst in bijna een jaar "gelukt" is (voelt dus effectief héél dubbel!) om bij te komen en de neerwaartse beweging toch op eigen houtje te stoppen en om te keren.
Ik wil een voorbeeld nemen aan jouw moed en kracht putten uit jouw ervaringen en sterke inzichten. Moed om door te gaan en niet toe te geven. Moed om lekker veel (crunchy) granola te strooien en de eetstoornis een slag in haar lelijke smoel te geven.
Vechten, knokken, wenen en winnen. Je bent niet alleen. En dankzij jouw eerlijke en open blogs kan ik mezelf er telkens weer aan herinneren dat ik dat ook niet ben. Dankjewel.
Bedankt voor je blog. Je schrijft zo mooi. Een tijd terug schreef je dat je het juist in jouw positie zo lastig vindt dat je toch een terugval hebt gekregen, maar ik denk (ook al zou ik veel liever hebben dat je hier niet nog eens doorheen hoefde te gaan) dat je juist ook heel erg steunend bent en dat je juist omdat je zelf zo aan het vechten bent, anderen inspireert. Je bent een blijft een voorbeeld. En elke kilo erbij, is een kilo meer reden om de genderneutrale collectie babykleding van de hema te plunderen ;) Ik wens je veel sterkte, kracht en liefde toe!
Ráák.
Wat een mooie, pure blog Scarlet! Die quotes, die rake slagzinnen , en die prachtige arty foto's. Nee je hoeft niet alles perfect te doen. Ook niet als je op gewicht bent. Maar toch deed je het weer. Je pende weer een perfecte blog neer.
Ik ben 23 en al 15 jaar ziek. Vandaag nog zei ik tegen mijn mama dat ik er niet meer in geloof. Dat ik te oud ben om nog te genezen. Dat ik chronisch ben. En dan lees ik deze blog. Zo herkenbaar! Ik kan mijn irrationele es-gedachten vaak niet onder woorden brengen maar jij doet dit telkens voor mij. Bedankt daarvoor!
Mijn lichaam maakte vorig jaar rare sprongen. Ik enkel 1 soort groenten een jaar lang en kwam 13 kg aan. Onverklaarbaar. Ondertussen gaat het iets beter, maar nog steeds heb ik enorm snelle gewichtsstijging. 2 kg op een dag die dan ook effectief blijft is voor mij niet abnormaal. Mijn arts zegt dat het abnormaal is en dat maakt me enorm bang... Als ik nu al zoveel aankom, op geen normaal patroon, gaat het dan ooit stoppen eens ik hersteld ben?
Jij stelde me alvast toch een klein beetje gerust. Ik keek onlangs een oudere video van proud waar je vanille vla maakte, je zag er echt fantastisch uit!
Ik wens je nog heel veel moed in je proces! Want het is toch af en toe vermoeiend om het op je eentje te doen! So Respect!
Ik werd ziek bij het begin van de middelbare school
Heb massa s soorten therapie en opnames gehad
En had mezelf ook al als chronisch bestempeld
Maar op mijn 34ste ben ik plots heel grote sprongen beginnen maken in mijn herstel
En nu ben ik heel blij dat ik niet heb opgegeven
In mijn hoofd gilt de eetstoornis nu dat jij wel ondergewicht had/hebt(?) en ik niet dus voor jou gelden al deze regels wel en voor mij niet. En dat bij mij het niemand boeit dus dat ik er dan ook niks aan hoef te doen of mag doen.
Niet dat dit nuttige informatie is voor jou maar misschien dat als ik wat vaker deze gedachtes opschrijf en/of uitspreek, kom ik op net zo'n krachtig punt als jij bent en ik een jaar geleden nog was.