1,5 kilo in een week

 

Op zondagochtend loop ik de badkamer binnen. Ik ga naar het toilet en pak vervolgens uit de schoenenkast, ergens helemaal achterin, onze weegschaal. Het ding heb ik met opzet wat verstopt zodat ik er niet makkelijk bij kan. Het is een zware glasplaat die ik liever nooit gekocht had. Tot een jaar geleden had ik helemaal geen werkende weegschaal meer in huis. Ik woog mezelf nagenoeg nooit. Ja, heel soms op de dierenweegschaal in de dierenkliniek van mijn vriendin. Gewoon voor de lol. Nu is er geen lol meer aan. Het ding is letterlijk en figuurlijk een beladen onderwerp in mijn leven geworden. Met moeite sta ik er 'slechts' eens per week op. Iedere zondagochtend. Ik kijk naar beneden en zie het getal. Nog een keer. Eraf, erop. Nog een keer. 1,5 kilo aangekomen in een week! Hoe kan dat nou?

De tranen rollen, nog voordat ik het door heb, over mijn wangen. Het getal op de weegschaal voelt tegenstrijdig. Ergens ben ik er best blij mee. Het is de eetstoornis die zorgt voor gevoelens van paniek en verdriet. Ik vecht al maanden tegen die eetstoornis, op weg naar vrijheid. Ik weet hoe die vrijheid voelt en ik weet dat het leven zonder eetstoornis vele malen beter is dan het leven mét een eetstoornis. Toch roept het ook veel angst en onzekerheid op...

weegschaal aankomen gewicht

Die eetstoornis bood uiteraard ook een soort van schijnveiligheid. Ik voelde weinig, mijn hoofd draaide overuren als het ging om denken aan eten, gewicht, kcal en bewegen. Ik had geen tijd en ruimte om aan andere ingewikkelde zaken te denken. Tenslotte had ik onbewust een excuus voor het niet perfect presteren, ik was immers niet gezond.

"Eerst stel ik mezelf nog gerust door mezelf wijs te maken dat het vast mijn darmen zijn die nog wat vol zitten of dat het vocht is dat ik wat langer vasthoud. Enkele dagen erna, met nog wat gewicht erbij, realiseer ik me dat ik hiermee op moet houden. Dit is wat het is en dit is hoe het moet zijn. Het is de kunst om dit te accepteren en er zelfs een klein beetje trots op te zijn. Ik ben op de goede weg en hoe harder ik vooruit ga op die weg, hoe eerder ik mijn bestemming bereik"

Nu mijn gewicht met sprongen omhoog ging, kwam de realiteit ineens met snelle vaart naar voren. Als mijn gewicht met deze snelheid omhoog zou blijven gaan, zou ik binnen korte tijd weer 'gezond' zijn. Veel mensen zouden dit interpreteren als "Alles gaat weer goed met haar" en ikzelf had geen 'excuus' meer voor eventueel onderpresteren. Bovendien kwamen mijn gevoelens terug en moest ik weer meer gaan nadenken over mijn leven, mijn toekomst en hoe ik verder wilde met allerlei verschillende zaken.

Ook was daar de angst dat de snelle stijging in gewicht geen grens zou kennen en ik aan zou blijven komen tot angstaanjagende aantallen. Waarom verliep het aankomen zo onvoorspelbaar? Waarom had ik hier geen controle over? Ik zou liever gewoon iedere week een onsje of 5 - liefst exact - aankomen in gewicht. Nee hoor, mijn lichaam dacht daar anders over. Gelijk heeft het. Het is nou niet bepaald dat ik het afgelopen jaar wél naar mijn lichaam heb geluisterd, dus waarom zou het nu ineens naar mij gaan luisteren. Mijn lichaam doet haar uiterse best om binnen no-time weer up & running (en dan liever zonder daadwerkelijk weer hard te gaan lopen) te zijn.

Vanuit een soort van natuurlijke overleving strijd mijn lijf ervoor om zo snel mogelijk weer sterk te zijn. Dat is eigenlijk heel erg mooi en iets om enorm dankbaar voor te zijn. Ik ben tot dusver gezegend met een sterk en gezond lijf. Tegelijkertijd heb ik geen controle over de eetstoornis gedachtes die letterlijk en figuurlijk roet in mijn eten gooien. Ze zijn er nou eenmaal. Met mijn verstand spreek ik ze tegen.

"Nee, het is niet zwak dat ik ben aangekomen. Nee, het is niet allemaal goed als ik weer een gezond gewicht heb. Nee, ik mag ook fouten maken als ik weer hersteld ben. Nee, ik mag nog steeds om hulp vragen als ik weer een normaal gewicht heb. Nee, ik stel me niet aan. Nee, ik krijg niet nu ineens zwaar overgewicht. Nee, ik hoef niet nu te gaan hardlopen. Nee, ik zie er niet bol uit."

Na het wegen loop ik de trap af naar de keuken. Het is tijd om te ontbijten. Zal ik wat minder kwark en cruesli eten? Misschien eet ik gewoon idioot veel en kom ik daarom zo snel aan? Ik pak een schoon bakje uit de vaatwasser en de bak kwark uit de koelkast. Ik zet mijn gedachtes op nul en schep het bakje vol. Dan strooi ik er een flinke hoeveelheid cruesli overheen. Gewoon, omdat ik het lekker vind. Ik ben dol op het ontbijt. Terwijl ik naar de bank loop om het daar op te eten, gilt de eetstoornis nog even tussendoor "Welke anorexia patiënt is er nou zo gek op eten als jij, veelvraat!". Rot toch op, met je idiote gedachten, zegt mijn verstand. Ik laat mijn leven geen minuut langer door die verdomde eetstoornis verpesten dan nodig, denk ik stoer. Ik geniet van de kwark en cruesli.

weegschaal kilo gewicht spiegel

Als ik een kwartiertje later de trap weer oploop om te gaan douchen, voel ik me onzeker. Ik trek mijn pyama uit en zie mijn buik. Wat is hij bol?! Waarom is mijn buik zo bol? Eet ik dan echt te veel? Ergens onderin mijn hersenen die de afgelopen maanden flink overwoekerd waren door het onkruid genaamd eetstoornis, scharrel ik wat nuttige kennis op: je buik kan tijdens aankomen wat boller zijn. Gewicht verdeelt zich niet direct perfect. Je lichaam is geen machine. Oké, chill. Ik lach om mijzelf. Ik lach om de eetstoornis die me keer op keer gek probeert te maken. Bizar hoe je geleid kan worden door gedachtes waarvan je zelf verstandelijk weer dat ze niet kloppen.

"Ja, ik doe het goed. Ja, ik ben op de juiste weg. Ja, ik kan dit."

Angst, allemaal angst. Iedere dag wil ik me minder laten leiden door angst. Dat is niet eenvoudig en dat is soms janken met blote voeten op de weegschaal. Het goede nieuws is: Er gebeurt iets. Ik kom ergens, een stuk verder dan waar ik was. Herstellen van een eetstoornis is an ongoing battle, een gevecht dat je iedere dag weer op moet pakken. Het gevecht wordt wel makkelijker. In het begin was iedere klap die ik uitdeelde pijnlijk en vermoeiend. Nu sla ik met heel wat meer gemak en een stuk betere bokshandschoenen die eetstoornis iedere dag de ring uit. Ik ben hier de winnaar, niet zij. Misschien verlies ik af en toe nog een keer een ronde, maar uiteindelijk zal ik háár knock-out slaan en niet zij mij.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

strongenough93 - Dinsdag 19 september 2017 10:11
Myrna - Dinsdag 19 september 2017 10:21
Ik heb zo veel bewondering voor jou scarlet ❤️ Heel veel liefde , xx myrna
Myrna - Dinsdag 19 september 2017 10:21
Ik heb zo veel bewondering voor jou scarlet ❤️ Heel veel liefde , xx myrna
Lindsey - Dinsdag 19 september 2017 10:24
Herkenbaar je gedachtes, maar ook met een gezond gewicht hoeft niet alles perfect te gaan. Zet door, je kunt dit ♥
strongenough93 - Dinsdag 19 september 2017 10:26
Dit is echt prachtig en precies wat ik nu doormaak en nodig had om even te lezen. Bedankt. Ik heb heel veel bewondering voor je. Je bent een enorm voorbeeld in mijn herstel.
... - Dinsdag 19 september 2017 10:27
Dank je wel! Precies wat er ook met mijn lichaam gebeurt nu. Ik vind het zo moeilijk om dat ' gewoon ' door te eten. Dit blog geeft me wel het steuntje in de rug!
xxxm - Dinsdag 19 september 2017 10:32
Heel mooi geschreven. Dankjewel voor het delen! Ik vind het heel knap van je dat je er zo voor vecht. Ik heb veel bewondering voor je! Het komt echt goed!
Vlien - Dinsdag 19 september 2017 10:33
Wat ben jij krachtig!!
Vlien - Dinsdag 19 september 2017 10:33
Wat ben jij krachtig!!
Odette - Dinsdag 19 september 2017 10:35
Zo herkenbaar! Ik sta ook zo vaak te huilen op de weegschaal. Heel fijn om herkenning te lezen. Je bent sterk, Scarlet! We can do it.
Lisa28 - Dinsdag 19 september 2017 10:40
Zelfs voor een niet anorect is dit een fijne blog, ik leef met eetbuien en herken mezelf heel erg.. maar dan vanaf een ander kanaal! Ga zo door scarlet!
F - Dinsdag 19 september 2017 10:45
Herkenbaar herkenbaar.....
Krissy - Dinsdag 19 september 2017 11:00
Super herkenbaar dit Scarlet, ontzettend mooi geschreven 💕
Mimosa - Dinsdag 19 september 2017 11:06
Ja, zo is het. Angst angst angst angst angst. En dan toch steeds weer dat stapje zetten richting moed. Richting leven.

Je doet het goed, Scarlet. En nu denk je misschien 'hoe weet jij dat?' en het klopt dat ik je verder niet ken. Maar wat je met ons deelt aan inzicht, aan stappen op weg naar herstel, aan volharding, klinken kwetsbaar en krachtig ineen. Dat is wat herstel nou eenmaal is. De wens om op te geven en de wil om door te gaan, en iedere keer opnieuw de keuze. Intens huilen hoort erbij, om ook weer intens te kunnen lachen. Echt te kunnen leven. Dat heeft tijd nodig. En doorzettingsvermogen.
Anne - Dinsdag 19 september 2017 11:10
Dankjewel Scarlet, deze blog komt echt precies op het goede moment voor mij. Ongelooflijk. Ik herken zo veel in jou. Ik vind je echt heel dapper. Dankjewel ❤
En, als je het zelf lastig vindt om trots te zijn... Wij zijn dat wel. Want wij weten hoe beangstigend dit is.
marleen - Dinsdag 19 september 2017 11:54
Zo herkenbaar!
Die paniek, die 'als het zo doorgaat'...
En ik werd er ook helemaal gek van dat ze in de kliniek deze sprongen als 'normaal' beschouwden, terwijl je de wind van voren kreeg als je een keer een weekje wat minder dan de norm was aangekomen. Hoezo dubbele maatstaf? ...
Rosa - Dinsdag 19 september 2017 12:15
Lieve Scarlet, ik heb bewondering voor je lef en doorzettingsvermogen. Ik vind het mooi dat je ons een kijkje geeft in de strijd die je met jezelf voert en de gevoelens die hierbij komen kijken. Het is allemaal zo begrijpelijk. De kracht die jij laat zien is een inspiratie voor velen! X
Anoniem - Dinsdag 19 september 2017 12:47
Ontzettend bedankt (weer!!!) voor deze blog, die ook voor mij precies op het goede moment komt. Zoveel herkenning deze fase, ook de ruimte die onstaat voor andere dingen dan ES, wat superfijn & supermoeilijk is.
Hou vol!
Florabella - Dinsdag 19 september 2017 13:20
Dank je wel lieve Scarlet, voor het perfect omschrijven van mijn eigen gedachten en voor het laten zien van de 'rauwe' realiteit van het herstellen. Ik wens je heel veel liefde, sterkte en kracht de komende tijd. Jij kan dit!
Coco - Dinsdag 19 september 2017 13:33
Je blijft dun
/ - Dinsdag 19 september 2017 13:48
wauw Scarlet !!! :o

dit is zo herkenbaar maar wat ongelooflijk sterk van je ! ik kan je alleen maar bewonderen !
vanAnaarB - Dinsdag 19 september 2017 14:05
Mooi geschreven!
belgiumfighting - Dinsdag 19 september 2017 14:16
Wauw! Ik zit op net hetzelfde punt in herstel, maar dit had ik nodig! ❤️❤️
framboosx - Dinsdag 19 september 2017 14:50
Powerfull! - Sterke en herkenbare punten in de blog.
Geeft me kracht om weer door te gaan, bedankt Scarlet!
Anne-Maria - Dinsdag 19 september 2017 14:58
Oh Scarlet, ik vind je zó dapper! Er is zoveel kracht voor nodig om dit gevecht vol te houden, maar jij doet het toch maar. En nee, daarmee zeg ik niet dat het je makkelijk afgaat, ik wil je alleen een proud geven. Stay strong, meid! ♥
Lisa - Dinsdag 19 september 2017 15:13
Hee Scarlet,

Super mooie blog! Ik haal hier serieus kracht uit. Komt er binnenkort weer een video van Krachtvoer? Dat vind ik ook altijd heel fijn om te zien :)
manuela - Dinsdag 19 september 2017 16:02
met dubbele gevoelens lees ik deze blog
maar voor jou super daat je de strijd nu echt echt aangaat. en doorzet bij je angsten en niet steeds een stapje terug doet naar je veilige haven nee je zet steeds een stapje verder en dat is goed
britneyangel - Dinsdag 19 september 2017 16:35
mooie blog! ik raak in paniek als me weegschaal het niet doet
Fayee - Dinsdag 19 september 2017 17:06
Je bent zo krachtig en dapper! ♥
X - Dinsdag 19 september 2017 17:25
Dankjewel! Ik heb een tijdje geleden precies dit gevoel ook gehad. Op zulke momenten luister ik dan ook niet meer naar mijn gevoel. Verstand op 0 en doen wat ik moet doen. Deze blog is echt wat ik nodig had :) Liefs
Sanne - Dinsdag 19 september 2017 17:33
Oei, zo herkenbaar..
Ik ben na lange tijd ondergewicht vandaag weer op gezond gewicht. Gelijk die gedachten: ga ik minder eten? Iedereen denkt dat het nu weer goed met mij gaat, dat ik me aanstel!

Maar ergens weet je ook dat die gedachten nergens op slaan en dat je goed bezig bent door niet toe te geven aan die stomme eetstoornis..
Mirjam - Dinsdag 19 september 2017 18:30
Deze blog helpt mij echt onwijs..
Dankjewel voor het delen scarlet ♥
muus83 - Dinsdag 19 september 2017 18:45
Een zó herkenbare strijd! Je bent niet alleen! ❤️
momo - Dinsdag 19 september 2017 19:04
BABE THOUGH U GO GIRL JE BENT EEN INSPIRATIE EN JE KUNT DIT
Anoniem - Dinsdag 19 september 2017 19:40
Precies op hetzelfde punt sta ik! Ik weeg me al tijden niet maar ik kom aan wat zichtbaar is ; alleen mag ik niet ' aankomen' zeggen maar mooier worden ! Want dat is het eigenlijk echt !!
De stemmen is non stop tegenspreken .....zo herkenbaar en tegelijk zo vermoeiend ! Uiteindelijk wel de weg naar een vrijer leven !
Ik knok met je mee in deze zware rotstrijd !!:-/
Linda - Dinsdag 19 september 2017 20:27
Zo herkenbaar dat dubbele gevoel als je ziet dat je bent aangekomen. Aan de ene kant blijdschap, maar oh wat kan die eestoornis stem dan tekeer gaan.......
Heel sterk dat je het zo verwoordt en met ons wilt delen!!
Nicole - Dinsdag 19 september 2017 20:35
Wauw!!!!!
Stella - Dinsdag 19 september 2017 20:41
Dapper mens! Om het aankomen en om het delen van alle gevoelens die daarbij komen kijken. Ik weet zeker dat je veel mensen steunt hiermee.
X
Romy - Dinsdag 19 september 2017 21:09
Wat een strijdlust, wat een wonderbaarlijke powerwoman komt er uit je blog naar voren. Het is heel krachtig dat je jezelf en eetstoornis onder de loep durft te nemen, maar ook mooi dat je beseft dat het niet altijd zal lukken en je soms een keer zult toegeven. En dat is niet erg, stapje voor stapje, beetje voor beetje. 1,5 kilo is een getal waar je enorm van kunt schrikken, maar de enige manier om erachter te komen of je angsten allemaal wel kloppen, is door het juist nog een week vol te houden.
Ik heb het in verschillende opnames ook meegemaakt, zelfs 2,5 en een keer 3 kilo, waarbij mijn angst een week later nog uit kwam ook en het er allemaal nog aan was blijven zitten ook. Maar ik leef nog, ik ben er nog en er is verder niks ergs gebeurd. Jij bent er ook nog, je wordt alleen maar mooier. Kijk naar de foto's van voorheen, je kinderwens, knuffel en huil lekker uit bij Joyce. De weg is zwaar, de stappen die je neemt vergen veel van je, maar zoals je vast ergens nog wel weet, is het het uiteindelijk allemaal waard. Je bent een mooi mens Scarlet, jij bent uniek, weet dat je er niet alleen voor staat.
Liefs
Sterregoesforit - Dinsdag 19 september 2017 21:47
Heel goede blog!!!! :) Dank je Scarlet!
Justme - Dinsdag 19 september 2017 21:54
ben ook wel eens 2kg aangekomen in een week tijdens mijn herstel.... gekmakend.
Die bak yoghurt met cruesli na het weegmoment is een keiharde rotschop tegen de eetstoornis. Dat is vechten. En winnen. Daar heb ik mij heel erg aan vastgehouden..
Sheila - Dinsdag 19 september 2017 22:43
Die laatste alinea... Scarlet, you got this babe. You'll win this fight.
Saarki - Dinsdag 19 september 2017 23:11
WAW!!!!

Zo herkenbaar en dit net op de dag dat ik zelf ook op de weegschaal ben gaan staan (ik HAAT het ding) om vast te stellen dat het mij voor het eerst in bijna een jaar "gelukt" is (voelt dus effectief héél dubbel!) om bij te komen en de neerwaartse beweging toch op eigen houtje te stoppen en om te keren.

Ik wil een voorbeeld nemen aan jouw moed en kracht putten uit jouw ervaringen en sterke inzichten. Moed om door te gaan en niet toe te geven. Moed om lekker veel (crunchy) granola te strooien en de eetstoornis een slag in haar lelijke smoel te geven.

Vechten, knokken, wenen en winnen. Je bent niet alleen. En dankzij jouw eerlijke en open blogs kan ik mezelf er telkens weer aan herinneren dat ik dat ook niet ben. Dankjewel.
Tiger - Woensdag 20 september 2017 08:28
🌹
Elise - Woensdag 20 september 2017 17:13
Wat mooi geschreven! Heel herkenbaar dit! Het voelt allemaal zo dubbel..
protein.analyser - Woensdag 20 september 2017 18:55
Ik word ik er stil van. Zo herkenbaar... Ook nu nog zonder actieve eetstoornis, als de weegschaal een keer omhoog gaat zijn al die gedachten opeens weer aanwezig
Kiezel - Woensdag 20 september 2017 20:00
Wow heel mooi geschreven Scarlet! Dit geeft mij echt motivatie! Dankje!
anoniem - Woensdag 20 september 2017 20:26
Hoi Scarlet,

Bedankt voor je blog. Je schrijft zo mooi. Een tijd terug schreef je dat je het juist in jouw positie zo lastig vindt dat je toch een terugval hebt gekregen, maar ik denk (ook al zou ik veel liever hebben dat je hier niet nog eens doorheen hoefde te gaan) dat je juist ook heel erg steunend bent en dat je juist omdat je zelf zo aan het vechten bent, anderen inspireert. Je bent een blijft een voorbeeld. En elke kilo erbij, is een kilo meer reden om de genderneutrale collectie babykleding van de hema te plunderen ;) Ik wens je veel sterkte, kracht en liefde toe!
Jansje - Woensdag 20 september 2017 22:13
O echt, dít.
Ráák.
Lies - Woensdag 20 september 2017 22:36
1 woord : WAAUW !!!
Wat een mooie, pure blog Scarlet! Die quotes, die rake slagzinnen , en die prachtige arty foto's. Nee je hoeft niet alles perfect te doen. Ook niet als je op gewicht bent. Maar toch deed je het weer. Je pende weer een perfecte blog neer.
Ik ben 23 en al 15 jaar ziek. Vandaag nog zei ik tegen mijn mama dat ik er niet meer in geloof. Dat ik te oud ben om nog te genezen. Dat ik chronisch ben. En dan lees ik deze blog. Zo herkenbaar! Ik kan mijn irrationele es-gedachten vaak niet onder woorden brengen maar jij doet dit telkens voor mij. Bedankt daarvoor!
Mijn lichaam maakte vorig jaar rare sprongen. Ik enkel 1 soort groenten een jaar lang en kwam 13 kg aan. Onverklaarbaar. Ondertussen gaat het iets beter, maar nog steeds heb ik enorm snelle gewichtsstijging. 2 kg op een dag die dan ook effectief blijft is voor mij niet abnormaal. Mijn arts zegt dat het abnormaal is en dat maakt me enorm bang... Als ik nu al zoveel aankom, op geen normaal patroon, gaat het dan ooit stoppen eens ik hersteld ben?
Jij stelde me alvast toch een klein beetje gerust. Ik keek onlangs een oudere video van proud waar je vanille vla maakte, je zag er echt fantastisch uit!
Ik wens je nog heel veel moed in je proces! Want het is toch af en toe vermoeiend om het op je eentje te doen! So Respect!
Marleen - Vrijdag 22 september 2017 14:55
Je bent zeker niet te oud om te genezen
Ik werd ziek bij het begin van de middelbare school
Heb massa s soorten therapie en opnames gehad
En had mezelf ook al als chronisch bestempeld
Maar op mijn 34ste ben ik plots heel grote sprongen beginnen maken in mijn herstel
En nu ben ik heel blij dat ik niet heb opgegeven
Pris - Vrijdag 22 september 2017 13:40
Zooooo herkenbaar
Anna - Vrijdag 22 september 2017 17:17
Ja! Je kunt dit inderdaad!
Hernameisalice - Vrijdag 22 september 2017 18:41
Holy shit Scarlett. Dankjewel.
In mijn hoofd gilt de eetstoornis nu dat jij wel ondergewicht had/hebt(?) en ik niet dus voor jou gelden al deze regels wel en voor mij niet. En dat bij mij het niemand boeit dus dat ik er dan ook niks aan hoef te doen of mag doen.
Niet dat dit nuttige informatie is voor jou maar misschien dat als ik wat vaker deze gedachtes opschrijf en/of uitspreek, kom ik op net zo'n krachtig punt als jij bent en ik een jaar geleden nog was.
Chantal - Zondag 24 september 2017 09:57
Wat ontzettend mooi geschreven..! Respect Scarlet!
Anoniem - Zondag 24 september 2017 15:19
wauw super sterk verhaal! Ik ben trots op je Scarlet, dikke kus.
Ellie-x - Woensdag 18 oktober 2017 08:57
Mooie blog!