Verslaafd aan pro-ana en thinspo

 

Ik eet normaal, compenseer niet, beweeg niet overmatig, word weer ongesteld en heb een normaal gewicht. Ik durf weer uit eten te gaan, te stappen, alcohol te drinken, popcorn te eten bij de film en een patatje na het uitgaan. Ik durf eindelijk weer een soort van normaal te zijn.

Dit was de afgelopen jaren wel anders. Hoe dieper ik in mijn eetstoornis raakte, hoe liever ik normaal wilde zijn. Hoe liever ik gewoon weer wilde doen wat mijn vrienden deden. Waarom deed ik het dan niet? Wat was het dat me tegenhield? Ik was een zombie, letterlijk en figuurlijk een zombie. Ik kon bijna niets meer dan in bed liggen en slapen. Volledig uitgeput, uitgehongerd en energieloos. Afspraken zei ik af, mijn vrienden zag ik niet meer en 's avond rond etenstijd verzon ik één of andere smoes om de deur uit te gaan zodat ik niet hoefde te eten.

verslaafd

Wat ik ging doen? Fietsen, trainen, hardlopen, whatever. In ieder geval iets wat er voor zorgde dat ik nog verder kon, nog 'mooier' en nog 'succesvoller' werd. Want afvallen is succes en dun zijn is mooi, of dat is in ieder geval wat ik mezelf destijds wijsmaakte. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat dit me gelukkig zou maken?

Verslaafd aan pro-ana en thinspo werd hoe dun ik eerst wilde zijn steeds dunner, hoe weinig ik eerst wilde eten steeds minder en hoeveel ik eerst moest bewegen steeds meer. Alle grenzen die ik had vervaagden, want wat je ook doet, de mooiste, dunste of knapste zal je nooit zijn. Dus altijd moest er wel iets anders, altijd moest ik meer mijn best doen.

nothing tastes as good as skinny feels

Maar wie is er nou wel de mooiste, dunste en knapste. Niemand toch? Waarom wilde ik dit überhaupt zijn? Het is voor mijn gevoel in ieder geval nooit gelukt. Misschien was ik wel dun, maar zo zag ik het zelf niet. Misschien was ik wel knap, werd me verteld dat ik mooi was, maar geloofde ik dat niet en vond ik dat niet. Want wat mijn eetstoornis ook vroeg, eens het bereikt was wilde ik meer en verder. Nooit goed genoeg, ik was nooit goed genoeg. Dit was me tijden op het lijf geschreven, ik was NOOIT goed genoeg.

Tot ik op een dag eens wél goed genoeg was. En nee, natuurlijk gaat dat niet zo simpel als ik het nu schets. Maar eerlijk waar, ik was zo verzeild geraakt in een wereld met 'eetgestoorde' mensen dat ik gewoon niet meer wist wat 'gewoon' was. Iedereen was en leefde zoals ik en niemand ging op een normale manier met zichzelf om. Wat deed ik bij al deze mensen, terwijl ik zoveel goede andere vrienden en familie had? Gedwongen heb ik mezelf om naar ze toe te gaan, niet om te praten, niet om alles te vertellen, maar gewoon om bij ze te zijn, om te zien wat normaal was.

haat lichaam zelfbeeld

Nog nooit heb ik mezelf zo beschaamd gevoeld, waar ben ik al die tijd mee bezig geweest? Wat heeft iedereen al die tijd van me moeten denken: mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, klasgenoten, iedereen. Ik ben maanden niet op school geweest, heb geen leuke dingen gedaan, niet gewerkt, eigenlijk heb ik niks gedaan. Waarom? Omdat ik iets wilde zijn wat ik al was. Maar zo zag ik het niet. Ik had een doel wat ik nooit zou bereiken. Niemand anders zou het eens zijn geweest met wat ik wilde. Iedereen zou zich afvragen waarom.

Waarom - waarom - waarom - waarom: Een vraag die me blijft achtervolgen.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Chananja - Vrijdag 13 februari 2015 23:13
Dapper dat je hier jouw verhaal hebt gedeeld en je kan trots zijn op waar je nu staat!
M. - Zaterdag 14 februari 2015 13:18
Herkenbaar verhaal, vooral dat je niet meer weet wat normaal is, omdat je omgeven bent door mensen die hetzelfde leven, denken en doen als jij. Ik zat dan wel niet op pro-ana, maar had dat in klinieken heel erg. En dat Engelse tekstje is ook erg mooi. Wat fijn dat je nu weer de goede kant bent opgegaan!
Somebody - Zaterdag 28 februari 2015 18:28
Goed dat je jouw verhaal durft te vertellen! Sterkte nog he?!
Somebody - Maandag 2 maart 2015 17:11
Ik ben een paar minuten geleden voor het eerst in mijn leven op een pro-ana site geweest en ik ben vreselijk geschrokken... Liegt pro-ana? Hier op proud zegt men ja... Maar om dat te geloven??
Jeske - Zondag 10 januari 2016 21:20
Ik ben verslaafd aan pro ana ik kan echt niet zonder het klinkt zo raar maar het lukt echt niet jou verhaal snap ik en ik weet dat het heel zwaar is. Ik heb ana... of ik er trots op ben? nee. Kan ik stoppen? Ja maar hoe. Waarom denk ik zo over mezelf me ouders proberen me te helpen op school me vriendje maar niks werkt ik hou niet van mezelf!
haha - Donderdag 21 april 2016 14:48
ok