Alles kwijt door pro-ana

 

pro-anaAltijd had ik een gelukkig, goed leven. Er gebeurde wel eens wat, zoals in elk leven. Toen ik negen jaar was, kreeg mijn moeder een herseninfarct en dit was voor mij, als klein meisje, erg indrukwekkend. Op een verkeerde manier. Ik was de enige die nog met mijn moeder kon praten en daarom heeft dit zoveel indruk op mij gemaakt.

Ik dacht altijd dat ik erover heen was, maar ik kom er nu achter dat dit helemaal niet zo is. Elke dag komt het weer terug en elke dag moet ik er weer aan denken. Maar ik was gelukkig, gezond. Ik had veel vrienden, hele lieve familie, alles wat je nodig hebt als kind.

Ik ging naar de brugklas, naar havo/vwo niveau. Het was altijd mijn grote droom om archeoloog te worden en ik wilde per se naar het gymnasium.

Ik was qua uiterlijk mooi lang, blond haar, blauwe ogen, niet dik. Dat was wat iedereen tegen me zei. Ikzelf zag dat anders, maar dacht er niet zoveel over na. Tot die ene pauze.

Wij stonden met het groepje waar we in de pauze altijd bij stonden, gezellig te kletsen. We hadden het over vakantie. Iedereen wilde weer terug naar het land waar die geweest was in de zomer en had geen zin in school met alle toetsen. Ik was naar Griekenland geweest, en ik vertelde over hoe lekker ik in het zonnetje in mijn bikini op het strand had gelegen. Een meisje uit mijn klas zei tegen me dat ik best dik was. Dat ze mij nooit in mijn bikini wilde zien. Ik keek naar mijn boterham met kaas, en bedacht me dat ze wel gelijk had.

Misschien moest ik maar iets afvallen. Mijn boterham heb ik die pauze niet meer opgegeten, maar in de prullenbak gegooid. Ik wilde dus afvallen. Niet veel, gewoon net genoeg om mooi in mijn bikini rond te kunnen lopen. Iets minder snoepen, iets meer bewegen. Daar begon het mee. Zoals de meeste diëten en eetstoornissen beginnen.

Een paar maanden snoepte ik niet meer, en bewoog ik meer. Ik viel iets af, maar niet genoeg. Want elke keer als ik mezelf in de spiegel zag, dacht ik dat ik dikker geworden was. Ik hoorde voor het eerst iets over "Pro - Ana". Ik dacht dat het geen kwaad kon om even op zo'n site te gaan kijken. Toen ik de eerste keer op die site kwam, heb ik met open mond zitten kijken en lezen. Ik kon echt niet begrijpen wat er allemaal stond, dat meisjes dát deden om af te vallen. Ik was ontzettend verbaasd. Ik had wel eens van anorexia gehoord, maar nooit van pro-ana. En nu zat ik zelf op zo'n site. Met verbaasde ogen sloot ik de computer af.

De dag daarna, weer op school, dacht ik elke keer aan de dingen die ik op die site had gelezen. Ik kon me niet concentreren en lette helemaal niet op. Alles spookte door mijn hoofd. Misschien zat er toch wat in. Die middag toen ik thuiskwam ging ik weer op dezelfde site, ik opende de chatbox en haalde enorm veel tips en steun van de site. Langzaam maar zeker sloop Ana in mijn leven. Zij was altijd bij me en vertelde me wat ik wel en niet kon eten. Ik spuugde mijn eten uit, kocht laxeerpillen, alles wat daar stond deed ik. Dit is drie jaar lang zo doorgegaan. Mijn ouders hadden wel wat in de gaten, ik ben naar verschillende psychologen en hulpverleners geweest, maar ik praatte bijna niet. Ik wilde niet praten, want ik wilde niet van Ana af. Ik had een streefgewicht in mijn hoofd, 40 kilo. Ik wilde mooi dun worden, perfect. De rest kon me niks meer schelen.

Ik heb vaak genoeg geprobeerd om zelfmoord te plegen, want Ana vertelde me niet alleen dat ik dik was, ook dat ik nutteloos was op deze wereld. Ik zag het zelf ook in. Maar elke keer als ik in mijn polsen had gesneden, of op het punt stond om te springen, had ik spijt. Ik wist niet hoe het zover kon komen, vroeger was ik zo gelukkig en nu leefde ik in een donker gat. Ik besefte dat ik dit niet wilde, dat ik echt moest gaan praten om ervan af te komen.

En dat heb ik gedaan. Ik ben in therapie nu. Ik ben nog lang niet van Ana af, maar er is een begin. Ik heb een lieve therapeute, waar ik heel goed mee kan praten. Elke dag is een gevecht voor mij, elke dag blijft het moeilijk. Maar ik heb er vertrouwen in dat het ooit weer helemaal goed komt. Alles aan Ana lijkt bij mij heel negatief, en natuurlijk is dat voor het grootste deel ook zo. Maar toch zijn er positieve dingen bij mij. Ik heb mijn liefste vriendin op een pro - ana site leren kennen en zonder haar had ik dit nu niet kunnen schrijven. Het klinkt overdreven maar het is echt zo. Zonder haar was ik er nu niet meer geweest, zij heeft me ontzettend geholpen en dat doet ze nog steeds elke dag.

Tegen meisjes die ook op het punt staan om op pro - ana sites te gaan kijken wil ik zeggen dat je het niet moet doen. Voor even lijkt het leuk, maar je komt er niet meer snel vanaf. Het is niet iets voor even, eventjes een paar kilo kwijt. Want hoewel ik lichamelijk niet veel ben afgevallen, zit ik toch in een soort donkere tunnel. Doe het niet, ik kan uit eigen ervaring vertellen dat je er niet gelukkig en niet dun van wordt. Je wordt nooit perfect. Je zult jezelf nooit goed genoeg vinden. Je raakt alles kwijt, al je vrienden, maar vooral je geluk.

Ana,

Nu leef ik met jou,

Dag en nacht,
Altijd.
Nu leef ik voor jou,
Dag en nacht,
Altijd.
Dit voelt voor eeuwig,
Voor altijd.
Maar zo zal het niet zijn.
Straks ben ik je kwijt.
Jij denkt dat ik zal sterven
Door jou.

Maar ik sterf niet,
Niet voor jou.

Proud

Foto

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

akon - Donderdag 22 april 2010 15:01
ommmmmmmmmmmg, zo mooooi.
dat gedicht.
chantal - Zondag 20 juni 2010 14:25
supermooi, als ik vragen mag: wat helpt het best, ik heb hier zelf namelijk geen last van, maar een erg divht persoon bij mij wel, zij weet aleen niet dat ik het weet: Ik heb het van iemand anders gehoord. Ik wil haar natuurlijk graag helpen, maar weet niet hoe ik dat het beste kan doen, en uit jouw verhaal en gedicht sprak zo veel kracht dat ik besloot dit aan jou te vragen, wil je me alstjeblieft antwoorden?
Sterke!!
Katinka - Zaterdag 3 juli 2010 12:13
Bedankt voor jullie reacties!
@ Chantal:
Je kunt het beste haar erop aanspreken. Begripvol en lief ernaar vragen, maar er niet omheen draaien. Zeggen dat je er voor haar bent (als dat zo is natuurlijk). Dan komt het hele verhaal er zelf een keer uit, en dát is het begin. Ik heb ook mijn hele verhaal, álles tegen een vriendin verteld en dat lucht zo ontzettend op.
Ze moet hulp zoeken, want alleen kom je er simpelweg niet vanaf. Het is een lange weg, maar niet onmogelijk.
Het beste wat jij kunt doen, is er voor haar zijn, eerlijk zijn, en niet teveel tegelijk willen. Want het gaat nou eenmaal niet allemaal tegelijk. Geef haar de tijd en laat het haar op haar eigen manier doen. En steun haar, want dat heeft ze nodig. Altijd.
Ik hoop dat ik je zo een beetje heb geholpen:)

xxxx Katinka
MIr - Zaterdag 21 mei 2011 21:52
Prachtig gedicht... ik herken je verhaal, sterkte meid we komen er wel:D
happycat - Donderdag 24 mei 2012 17:33
strerkte meid

xx
elsa - Dinsdag 19 juni 2012 14:26
supermooi en heel dapper dat je dit zo durft te schrijven! en het is waar: ik kwam ook niet van die kutsites af. pas na 5 maanden in een kliniek heb ik niet meer heel erg de drang om erop te gaan... het is echt verslavend. :(
Roos - Maandag 29 april 2013 19:11
Wow, respect.
Proudgirl22 - Dinsdag 11 maart 2014 07:37
Mooi gedicht, en veel sterkte! Je kunt het! :).
proud2bemevolger - Donderdag 29 mei 2014 14:20
zo mooi!! respect!
Zuhal - Maandag 11 augustus 2014 21:51
Super gewoon... Eerst dacht ik dat ik ook een pro ana wilde worden maar ik denk nu beter van niet ik ben erg onzeker over mijn lichaam maar dat gedicht van je heeft me eigenlijk wel geraakt


"Fuck Anorexia! Let's eat a cake!" :D
Anoniem - Donderdag 9 april 2015 22:00
Ik heb het ook maar ik wil er van af ik zit steeds van dat ik veel te dik ben maar ik kan niet stoppen de drang is te erg
Kali - Maandag 7 februari 2022 10:24
Afvallen zo snel moglijk
Kali - Maandag 7 februari 2022 10:24
Afvallen