In Thailand woon ik met Jennifer samen. We hebben elkaar lang geleden op een feestje leren kennen. Nou ja echt leren kennen ook weer niet want zij kon zich mij niet herrineren en ik ben ook weer niet iemand die zomaar op iemand afstapt die ik leuk vind.

Het weekend daarna vraagt een vriendin van mij of ik ook zin heb om te komen drinken in de stad, waren meer mensen die ik kende en het was heel gezellig. Geen reden voor mij dus om thuis te blijven. Daar aangekomen zie ik haar zitten. De vonk sloeg meteen over en van het een komt het ander.

Gaanderweg in de relatie merk ik wel dat ze moeite heeft met eten. Dat ik haar bijvoorbeeld vertel dat ik met een maat ben gaan stappen en dat we naderhand allebij zes frikandellen met majo op hebben, op zo'n moment krijg ik een blik van: ben je wel helemaal lekker? Of dat we friet gingen halen met de hele familie en dat ze weigert iets te eten, daar was haar vader het dus echt niet mee eens en je kunt wel indenken hoe dat verder is gelopen.

Dat vind ik wel een beetje vreemd omdat ik daar nooit moeite mee heb gehad en zelf best veel at omdat ik ook veel sportte, vijf dagen in de week op een gegeven moment. Maar ja, je moet iets om met de top in die sport mee te kunnen. Op een bepaald punt vertelde ze mij ook dat ze anorexia heeft. Ik leer wat anorexia inhoudt en wat het met je doet. Ze wil er ook tegen vechten en ik heb haar daar altijd in gesteund. Maar af en toe komen er van die momenten dat het haar niet echt lukt en dat ze weer minder eet dan normaal, want het lukt niet. Als ik dan vraag waarom het niet lukt krijg ik niet echt een antwoord want het lukt gewoon niet, het is te zwaar al dat eten.

Als ik dan zelf ga bedenken wat er nou moeilijk aan is kan ik me dit niet echt inbeelden want in mijn beleving is er niets moeilijk aan om je vork in je eten te steken en dan een hap te nemen. Het ergste wat kan gebeuren is dat je op je tong of wang bijt of dat je, als je echt extreme onhandig bent, je pols verdraaid, van je stoel valt of de spieren in je kaak verrekt.

Na veel gesprekken met Jennifer leer ik dat dat totaal niet het geval is. Wat ik merk aan de uitleg die ik krijg is dat het heel diep zit en dat het heel moeilijk is om ertegen te vechten. Ik ben voor haar naar Thailand gekomen, ruim nadat ik wist dat ze anorexia had, omdat ik wist dat ze er tegen kon vechten en dit geloof ik nog steeds. Want zij is het, net als vele andere, waard om te helpen, te steunen. Een knuffel te geven als het goed gaat, een steuntje in de rug als het even iets minder gaat.

Maar dan is alleen nog mijn vraag, als "buitenstaander" wat is het nou precies dat het zo moeilijk maakt om niet iets moois van je leven te maken en een consessie te doen tegenover jezelf, eten. Maar nog veel belangrijker, hoe wil je dat mensen er op reageren en je steunen zonder het moeilijker te maken? Met andere woorden, wat is het steuntje in de rug die je nodig hebt om vleugels te krijgen?

Tot slot nog een spreuk die ik hoorde: If you need a miracle, BE a miracle!