Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven...

Vorige keer kon je het verhaal van Soukaina lezen. Vandaag interviewen we Nynke. Nynke ik is 21 jaar oud en woont sinds twee jaar in Eindhoven op kamers. Hiervoor heeft ze altijd in Tilburg gewoond, samen met haar ouders en tweelingzus Femke. Ze zit nu in haar derde jaar van Sportkunde op de Fontys Sporthogeschool. Binnen de opleiding heeft Nynke de richting leefstijl coaching gekozen, waarbij ze vooral bezig is met gedragsverandering. Daarnaast werkt ze als barista, speelt ze volleybal en doet ze vrijwilligerswerk bij NJR voor mentale gezondheid. 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit? 

"Mijn leven met een eetstoornis zag er erg somber en eentonig uit. Ik kon nauwelijks geluk of iets van enthousiasme voelen en zat veel in mijn hoofd. 'Willen' werd 'moeten' en 'plezier' werd 'prestatie'. Als ik op deze periode terugkijk, komt er een leeg en verdrietig gevoel naar boven. Zo jammer dat ik zo’n lange tijd niet heb kunnen genieten van de dingen die ik deed. Ik keek nergens meer naar uit, want alles moest perfect. Maar je kunt helemaal niet alles perfect doen en dat hoeft ook niet, weet ik nu. Streven naar perfectie brengt alleen maar veel angsten en sombere gevoelens met zich mee. Helaas moest ik daar wel door een harde leerschool achter komen.  
 
Op mijn dertiende werd ik doorverwezen naar een psycholoog. Echter ontkende ik toen dat ik ziek was en kon ik er dus ook niet voor openstaan om beter te worden. Ik scoorde nog steeds zevens en achten op het atheneum, trainde zes keer in de week met volleybal, had veel vriendinnen... Eigenlijk ging alles dus wel goed. Dat mijn relatie met eten en sporten niet meer gezond was, kon ik toen zelf echt nog niet inzien.  
 
Na een tijdje ging ik dat wel merken. Mijn emoties werden vlak, naar school gaan kostte me bijna al mijn energie. Ik kwam thuis, ging slapen en maakte me daarna weer klaar om te gaan trainen. En dit elke dag. Ik kon niet meer. Langzaam ging het op alle vlakken minder. Ik moest stoppen met school en volleybal lukte niet meer, want de relatie met mijn lichaam maakte het moeilijk. Ook de druk om te presteren werd me te groot. Mijn vriendinnen zag ik bijna niet omdat ik gewoonweg geen energie meer over had en alle eetafspraakjes vermeed. Ik had letterlijk al mijn eigen ruiten ingegooid; alles wat ik zo lang had opgebouwd, was binnen no time weg."  

Wat zat er achter jouw eetstoornis? 

"Wat er precies achter mijn eetstoornis zat, weet ik eigenlijk nog steeds niet goed. Ik denk dat het een samenhang is van allerlei dingen bij elkaar. Een mengelmoes van perfectionisme, controle, onzekerheid en omgevingsfactoren hebben mij de das om gedaan. Ik was natuurlijk jong, aan het puberen en daardoor super beïnvloedbaar door allerlei factoren.  

Ik wilde overal de beste, mooiste en knapste zijn, maar tegelijkertijd was ik onzeker en op zoek naar een houvast. Die controle die ik voelde, was veilig en makkelijk om aan vast te klampen. Zo hoefde ik me niet druk te maken over wie ik was en wat ik wilde en kon ik me alleen maar bezig houden met mijn uiterlijk en eten. Super oppervlakkig natuurlijk. Mijn lichaamsbeeld werd de nieuwe ik en de echte Nynke - die veel meer is dan alleen haar lichaam - kon niet meer tevoorschijn komen." 

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel? 

"Juni 2017 was wel echt een kantelpunt voor mij. Herstel is natuurlijk niet iets wat van de een op andere dag komt, maar in deze periode ben ik toch wel zo hard tegen de muur aangelopen dat ik eindelijk begon te voelen dat er iets moest gaan veranderen. Ik ben die zomer begonnen met een deeltijd behandeling in Breda. Een jaar lang ben ik vijf dagen in de week intensief bezig geweest met opnieuw leren eten, verschillende therapieën en het leren praten over mijn gevoelens in een groep. Na dit jaar had ik weer zin in het leven en ben ik op kamers in Eindhoven gegaan. Ik had mijn oude leventje in Tilburg achtergelaten en kon nu opnieuw beginnen in een andere stad. Ik pakte het studentenleven weer op en begon in een razend snel tempo alles weer op te bouwen.  
 
Maar ook in Eindhoven ben ik tegen een muur aan gelopen. Ik had veel te snel alles weer opgepakt en het lukte me niet om al deze dingen tegelijkertijd weer opnieuw op te bouwen. Ook hier heb ik weer veel van geleerd. Ik ben op een lager pitje gaan volleyballen, waardoor ik wat meer rust had en tijd voor andere dingen. Zo kwam ik er achter dat ik chillen met vrienden en dansjes doen op festivals ook wel heel erg leuk en fijn vind om te doen. Door goed naar mezelf te luisteren en door te kijken wat ik nu écht belangrijk vind, werd ik steeds gemotiveerder om te herstellen en beetje bij beetje lukte het steeds meer om de controle los te laten en te genieten van het leven!" 

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Het is heel erg confronterend om zo intensief met jezelf bezig te zijn. Na een tijdje ken je jezelf zo goed, dat je precies weet waarom je bepaalde dingen doet. Echter lukt het op het begin nog niet meteen om er dan ook wat aan te doen of om de juiste keuzes te maken, ook al verwacht je dat dan stiekem wel van jezelf. Dat was (en is soms nog steeds) heel erg frustrerend. Uit je hoofd stappen en voelen waar jij zelf als gezond persoon behoefte aan hebt, is echt heel erg moeilijk als je dat nooit hebt geleerd." 

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest? 

"De beste hulpverlening voor mij was/is toch wel echt mijn huidige psycholoog. Sinds 2016 heb ik gesprekken met hem. Ook tijdens mijn opname zag ik hem twee keer in de week en zelfs nu spreek ik hem nog af en toe. Hij heeft mij laten inzien dat ik niet alleen mijn lichaam ben, maar nog zoveel meer! 

Naast mijn behandelaar heb ik ook veel aan de deeltijdopname gehad. Niet alleen van alle therapieën heb ik veel geleerd, ook van mijn groepsgenoten. Je zit daar in een groep met mensen die met zelfde problemen worstelen als jij. Zo kun je makkelijk dingen bij elkaar herkennen en elkaar ermee confronteren of motiveren om het anders te doen. Ik spreek drie meiden nog steeds regelmatig, dat zijn echt vriendinnetjes van me geworden. Na een jaar ken je elkaar natuurlijk door en door. Tussen de therapieën door probeerden we altijd lekker luchtig te doen. Een beetje zelfspot heeft ons geholpen om anders te kijken naar onze problemen. Waar maken we ons nou eigenlijk zo druk om? Is die roze koek nou echt onze grootste vijand?  
 
Ook mijn twee beste vriendinnetjes hebben een grote bijdrage geleverd aan mijn herstel. Ook zij struggelen met mentale problemen. We leren van elkaars kwaliteiten en ontwikkelpunten, praten heel erg open met elkaar, maar het allerbelangrijkste is dat we het beste in elkaar naar boven willen halen. En zo’n fijne band en dus hulp gun ik echt iedereen. Tevens zal ik ook zeker mijn fijne en veilige thuissituatie niet vergeten te benoemen. Vanaf jongs af aan werden ik en mijn zus aangemoedigd om te praten over onze problemen en tot nog toe heb ik daar erg veel aan gehad." 

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Zoals ik net al vertelde, komt er vooral een verdrietig en leeg gevoel naar boven als ik terug kijk op deze periode. Toch kan ik zeggen dat ik er niet alleen met somberheid naar terug kijk. Ik heb zoveel geleerd over mijzelf, wie ik ben en wat ik belangrijk vind. Zonder eetstoornis was ik daar nooit zo snel en goed achter gekomen. Ik ken mezelf nu van binnen en buiten en eigenlijk ben ik daar ook wel trots op. Ik heb geleerd om te praten over mijn gevoelens en ook herken ik mijn eigen patronen nu als geen ander. Ik heb echt zelf de touwtjes in handen en ik ben zelf de enige die kan kiezen welke kant ik op ga."  

Wat heeft het herstel jou gebracht? 

"Herstel heeft mij geleerd dat geluk kan zitten in de kleine dingen. Dat die perfectie waar ik altijd naar streefde eigenlijk alleen maar ellende met zich meebrengt. Ik kan weer genieten van de warme zon die ik voel op mijn gezicht op een zonnige dag, of van de dankbaarheid die ik voel als ik weer eens met mijn huisgenoten op de bank een film aan het kijken ben of op een festival sta.  
 
Het op kamers gaan en het leren zorgen voor mijzelf heeft mij erg geholpen en vooral ook omdat ik mensen om mij heen had (heb) die 'normaal' met eten en zichzelf omgaan. Zij hebben mij laten inzien dat waar ik mij zo druk om maakte helemaal niet zo belangrijk is! Wat wel belangrijk is, is dat je dus kan genieten van fijne momenten met fijne mensen. Herstel heeft mij weer liefde voor het leven gegeven en dat is het zware gevecht door en door waard." 

Wat zou je anderen mee willen geven? 

"Wat ik wil meegeven aan anderen is dat je het niet alleen hoeft te doen. Praten helpt, hoe moeilijk dat ook is. Zoek fijne mensen om je heen die jou een gezonde spiegel voor kunnen houden en jou helpen om dit gevecht aan te gaan. Zelf ben je al zo sterk, maar samen ben je nog veel sterker. Houd vol, want het wordt beter."