Mateloos Moedig: wie ben ik zonder eetstoornis?

 

Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige week kon je het verhaal van Collin lezen. Vandaag deelt Jante haar verhaal met jullie.

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze 'Mateloos Moedig' interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2Bme.nl.
 
Jante is 21 jaar oud en momenteel bezig met haar afstuderen aan de opleiding ‘docerend theatermaken’ aan ArtEZ. Ze loopt stage in verschillende steden in het land, zover de coronamaatregelen dit toelaten.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit? 

"Mijn leven met een eetstoornis was ook druk, alleen niet op de manier waarop ik het nu druk heb. Daar waar ik nu energie heb om dingen te doen, was ik in mijn eetstoornis alleen maar bezig met eten. Eten, sporten, wanneer eet ik? Wanneer eet ik niet? Wanneer kan ik sporten? Mag ik wel sporten? Wat denken anderen van mij? Ben ik wel ziek/dun/gezond/mooi/actief oftewel; goed genoeg?"

Wat zat er achter jouw eetstoornis? 

"Ik ontwikkelde een eetstoornis rond mijn 15de. Ik probeerde controle te krijgen. Controle was, en is, voor mij een enorm belangrijk en moeilijk onderdeel van het leven. Ik wil alles snappen en begrijpen. Toen mij, door een enorm nare seksuele ervaring, de controle over mijn lijf op mijn 15e werd afgenomen, stortte mijn wereld om mij heen in. Als ik geen controle heb over mijn eigen instrument, wat moet ik dan?
 
Ik ging op mijn 17de uit huis en toen werd het pas echt erg. Ik moest het ineens zelf doen en dat ging allemaal niet zoals ik het wilde. Ik had heimwee en moest ineens van alles. Mijn anorexia, die ik op mij 17e ontwikkelde, was anders dan de eerdere eetstoornissen. Ik wilde niet 'groot' worden en dit uitte zich in een obsessie om klein te blijven. Als ik ziek was 'hoefde' ik niks. Van mijzelf moest ik veel, maar ik hoefde niets te doen wat ik niet voor mijzelf bedacht had.  

Mijn hoofd was te druk en mijn lijf stond te stil.  Eten was voor mij een houvast. Daar kon ik helemaal uitdenken hoe, wat en wanneer. Ik ben een 'verstopte' perfectionist. Dit zorgt ervoor dat ik vooral voor mezelf enorm perfectionistisch ben, maar dit helemaal niet erg laat merken aan de buitenwereld. Ik wilde vooral de vrolijke, ietwat ongeremde, spontane Jante zijn. Maar van binnen was ik dat al heel lang niet meer."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?  

"Ik denk eigenlijk dat ik niet één moment kan noemen dat ik dat dacht; ik heb het drie jaar gedacht. Op mijn 19de werd ik aangenomen op een opleiding die ik heel erg graag wilde volgen. Ik verhuisde naar een nieuwe stad en ik zou 'opnieuw' beginnen. Dat is wat ik dacht. Helaas ging het absoluut niet volgens plan en in het najaar van dat jaar moest ik in behandeling. Ik kon het niet meer zelf. Dat was de eerste keer dat ik dacht: nu ga ik voor herstel.
 
Ik heb een jaar een ambulante behandeling gevolgd, maar ik wilde niet herstellen. Niet écht. Een jaar lang het perfecte pad lopen, op het allerlaatste moment keurig op gewicht belanden en weer door met mijn leven. Dacht ik. Toen ik uit mijn behandeling kwam dacht ik weer; nú ga ik voor herstel. Ik voelde me schuldig over het feit dat ik eigenlijk 9 maanden intern maar wat aangemodderd had. Ik 'herstelde' voor de mensen om me heen, maar ik was nog lang niet beter. Ik had nog veel te veel aan mijn eetstoornis en ik was er nog veel te afhankelijk van. Weer ging ik uit huis en weer groeide de angst voor controleverlies. Weer viel ik terug. Weer dacht ik: nu herstel ik.
 
De jaren die volgden kan ik kort samenvatten: vallen en opstaan. Tot begin vorig jaar. Mijn tante overleed. Ik had weer een enorme terugval en boven op het eten was een sportverslaving gekomen. Ik was op.  En dat gevoel, dat leidde ertoe dat ik dacht: zo kan het niet langer. De knop ging om en ik begon met herstel. Ik was te moe om mezelf nog langer uit te hongeren en voelde me te schuldig naar de mensen om me heen. Maar, het allerbelangrijkste was: ik voelde me schuldig tegenover mezelf."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Mijn grootste uitdaging tijdens mijn herstel was het loslaten. Natuurlijk waren de spannende dingen eten een uitdaging, maar die gingen na een paar keer echt doen over.  De gedachte dat ik niets was zónder mijn eetstoornis was heel hardnekkig. Daar worstel ik soms nog steeds mee. De vraag ‘Wie ben ik zónder eetstoornis’ was een grote vraag in mijn herstel. De uitdaging daarin was dat ik het niet meteen allemaal hoef te weten. Mijn uitdaging was het loslaten van mijn anorexia en gewoon ‘Jante’ zijn. Niet het meisje met de eetstoornis."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest? 

"Mijn allerbeste hulpverlening was het hebben van een doel! Dat heeft mij gebracht waar ik nu ben. Ik wilde zo graag naar school en theater maken. Dit is boven mijn eetstoornis komen staan. Ik denk dat ik, als ik mijn passie voor theater en het leven niet had gehad, niet had gestaan waar ik nu sta. 

De mensen om mij heen zijn ook onmisbaar geweest. Zij waren én zijn degenen die altijd naast me staan en me herinneren aan de dingen die er zijn. Mijn moeder heeft een hele belangrijke rol gespeeld in mijn herstel. Zij heeft zelf ook een eetstoornis gehad en kent de klappen van de zweep. Ik kon met haar goed praten over mijn herstel en zij wist mij er altijd aan te herinneren waar ik het voor deed en doe. 

Ik spreek zowel in verleden als in tegenwoordige tijd, omdat herstel voor mij altijd doorgaat. Ik heb geen anorexia meer en denk niet meer na bij alles wat ik eet en doe, maar de onderliggende problemen zijn problemen en gevoelens die niet weggaan door meer te eten. Daar is tijd voor nodig om te helen. Dingen die je in acht jaar opbouwt, breek je niet even in een jaar af. Die wetenschap helpt mij enorm om gezond en gelukkig te blijven."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Ik kijk terug op mijn eetstoornis met een dubbel gevoel. Soms mis ik het. Niet de eetstoornis, maar wel de voorspelbaarheid van het leven van toen. Ik wist precies waar ik wat en wanneer ik dat zou doen. Aan de andere kant word ik daar dan weer verdrietig van. Mijn eetstoornis hielp mij niet en zal mij nooit helpen. Ik heb wel veel geleerd van mezelf in de tijd dat ik actief aan het herstellen was. Ik heb geleerd om met mijn heftigheid om te gaan, zonder mijn eten te hoeven aanpassen hierop."

Wat heeft het herstel jou gebracht? 

"VRIJHEID. Vrijheid om plezier te maken en te leven. Als ik niet was hersteld, had ik niet kunnen doen wat ik nu allemaal doe. Als ik nog een eetstoornis zou hebben, dan zou ik niet extra lang op school kunnen blijven, want daar zou ik niet de energie voor hebben. Dan zou ik niet het studentenleven in kunnen en spontaan ergens iets eten."

Wat zou je anderen mee willen geven? 

"Het hoeft niet allemaal in een keer. Het is zwart noch wit noch grijs. Herstel, en eigenlijk het leven, is een aaneenrijging van kleuren. Omarm die kleur. Hoe eng het soms ook is. Herstellen gaat niet in een keer goed. Het heeft tijd en ruimte nodig. Blijf proberen en geef niet op."
 


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Miranda - Maandag 4 januari 2021 20:42
Heeee lieve Jante! Ik ben trots op jou... Zo trots!
Jante - Maandag 4 januari 2021 21:09
Heel veel liefs... Denk nog altijd aan je! Hoop dat het goed gaat
britneyangel - Maandag 4 januari 2021 21:57
jante wat knap van je en fijn voor je dat je hersteld bent! ga zo door.
ikkuh1985 - Dinsdag 5 januari 2021 01:02
Wat goed geschreven en wat knap van jou dat je al zo ver bent gekomen en niet hebt opgegeven!Ik wens je nog veel sterkte en succes in de toekomst.