Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige week kon je het verhaal van Marion lezen, vandaag vervolgen we deze serie met Keshia.

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze 'Mateloos Moedig' interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.

Keshia is 30 jaar en woont in Tilburg samen met haar hond Trixie. Sinds 2015 werkt Keshia als zelfstandige; twee dagen in de week als massagetherapeute en de rest van de week werkt ze bij vier verschillende zorgbehoevende gezinnen als verpleegkundige. Elk weekend komt haar beste vriendin langs en kletsen ze bij. De beste vriendin van Keshia is altijd een grote steun geweest. 

Keshia haalde anderhalf jaar geleden Trixie als pup in huis, waar zij na haar scheiding een nieuw begin moest maken. De moeilijke momenten werden een stuk draaglijker gemaakt door Trixie. Sinds Keshia alleen woont, is ze weer meer gaan genieten van piano spelen. Vóór de coronamaatregelen haalde ze altijd veel plezier uit haar volleybaltrainingen. Fitness maakte voorheen een onderdeel uit van haar eetstoornis en nu is Keshia zoekende wat herstel haar brengt.

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Vlak nadat ik in 2013 trouwde, heb ik een obsessie met eten ontwikkeld. Dit heeft zeven jaar lang een grote rol in mijn leven gespeeld. Hiervoor ben ik twee jaar in behandeling geweest. Vaak zie je dat een eetstoornis klein/subtiel begint, bij mij was dit anders. Van de ene op de andere dag raakte ik enorm geobsedeerd. Al snel was buiten de deur eten enorm stressvol en mijn vrije tijd werd opgeslokt in de keuken of speurend op het internet naar informatie over eten. Zolang ik mij aan mijn eigen eetregels hield, dacht ik mij beter te voelen. Uiteindelijk brak mij dit op en kwam ik in een spiraal terecht van eetbuien en het compenseren van de eetbuien.

Deze zeven jaar heb ik mij enorm eenzaam gevoeld. Ik had genoeg lieve mensen om mij heen om dit mee te delen, maar dit deed ik met mate. Ik deelde genoeg om hen het gevoel te geven dat ze erbij betrokken werden, maar ik deelde vooral niet te veel. Dit was simpelweg te confronterend en zolang ik het niet uitsprak, kon ik mezelf ook in de waan laten dat ik die 'sterke Keshia' was die ondanks alles wat er speelde de boel onder controle had."

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Drang naar controle. Ik was enorm op mijn tenen aan het lopen binnen mijn huwelijk. Zonder dat ik het direct doorhad, gebruikte ik het eten en niet eten om emoties onder controle te houden en zocht ik mijn eigenwaarde in eetregels. Het was vreselijk druk in mijn hoofd. Mijn strenge kant schreeuwde continu dat alles beter moest, dat ik waardeloos was en dat het nu toch echt tijd werd dat ik ging afvallen. Het hongergevoel dempte die strenge stem, dus koos ik er vaak voor om de hele dag niets te eten."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Ik ben in behandeling gegaan toen ik merkte dat mijn negatieve emoties en gedachten ondraaglijk werden. Normaal kon ik mijn gedachten en emoties reguleren met mijn eetgedrag, maar dit werkte niet meer. Ik had steeds meer van mijn eetstoornis nodig om het gewenste effect te krijgen. Als ik mijzelf echter nog verder in mijn eetstoornis zou duwen, zou ik niet meer op een verantwoorde manier voor mijn zorggezinnen kunnen zorgen. Ik werk onder andere met kinderen met epilepsie, hart- en longziekten dus ik moest ervoor zorgen dat ik mijn hoofd erbij kon houden. Het heeft tijd gekost om zelfcompassie te vinden en om mezelf een fijn leven te gunnen. Door therapie kwam ik erachter dat mijn huwelijk mij niet gelukkig maakte. Het werd tijd om voor mijzelf te kiezen."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Open zijn! Tegenover mijn psychotherapeute lukte mij dit prima, dit contact heeft van begin af aan veilig gevoeld. Tegenover mijn directe omgeving, de diëtist en mijn groepstherapie-genoten was dat een ander verhaal. Ik was zo gewend om alles bij mijzelf te houden en mij beter voor te doen dan ik mij voelde. Open zijn kostte mij enorm veel moeite. Mensen reageerden verbaasd als ik iets los liet over hoe het werkelijk met mij ging. Het contact met de diëtist was ook een enorme uitdaging. Deze hulp heb ik dan ook lang voor mij uitgeschoven en tussendoor heb ik het contact zelfs even verbroken. Met mijn psychotherapeute praatte ik zelden over eten. Ik was doodsbang dat mijn overlevingsstrategie van mij werd afgenomen. Een eetstoornis is één van de dodelijkste mentale ziektes, ironisch genoeg had ik het - toen nog - nodig om in leven te blijven."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Ik besef dat ik veel geluk heb gehad dat ik meteen de juiste hulpverleners om mij heen heb gehad. Wekelijks had ik één op één gesprekken met mijn psychotherapeute. Ze paste psychodynamische therapie toe. Hierbij gaf ze mij continu de ruimte om te onderzoeken wat ik voelde, dacht en wat mijn behoeften waren. Ik had dit nodig omdat ik van kinds af aan gewend was mijzelf aan te passen in gesprekken - hoe de ander zich voelt en wat de ander nodig heeft -, waardoor ik mijn eigen belevingswereld uiteindelijk kwijt was geraakt. Eenmaal in contact met mijn innerlijke belevingswereld was dit erg overweldigend. Jarenlang had ik mijn emoties onderdrukt en nu voelde ik opeens heel veel tegelijk. Om daarmee om te leren gaan volgde ik in groepsverband de VERS-training (Vaardigheidstraining Emotie Regulatie Stoornis).

Deze vaardigheden ben ik steeds meer gaan gebruiken ter vervanging van mijn zelfverzonnen eetregels. De diëtist stelde voornamelijk vragen om er samen achter te komen wat de functie van mijn eetstoornis was en samen probeerden we mijn gedachten hierover uit te dagen. Toen zij drie maanden met verlof ging en ik absoluut geen vervanger wilde, stelde mijn psychotherapeute voor dat ik haar elke week een eetdagboek stuurde. Ik verdiepte me in 'intuïtief eten' en ben dit met de VERS-vaardigheden gaan oefenen.

Op gebied van eten is het voor mij erg belangrijk geweest dat ik stopte met eetbuien te compenseren. Ik wilde altijd eerst van de eetbuien af, omdat ik bang was aan te komen als ik deze niet zou compenseren. Langzaam leerde ik erop te vertrouwen dat mijn angsten slechts angsten waren en geen waarheden. Ik borg mijn weegschaal tijdelijk op tot mijn eetpatroon was gestabiliseerd."

Elke dag keek ik omlaag naar een cijfer
Ik at mijzelf vol en vastte mijzelf leeg
Maar sinds ik echt naar mijzelf durf te kijken
Zie ik pas werkelijk hoeveel ik weeg

Ik weeg de zorgzaamheid van mijn moeder
De gevoeligheid van mijn vader
De lessen van mijn exen en dat ik soms even terugblader
De verantwoordelijkheid als zus
De kansen die ik heb genomen
Ik weeg wat vrienden mij leerden en mijn ambitieuze dromen
Ik weeg de noten die ik kan spelen
De woorden die ik kan schrijven
De mensen met wie ik knuffel en altijd bij me willen blijven
Ik weeg het aantal keren dat ik opstond na een val
Ik weeg wat mij deze vrouw maakt
Mijn gewicht is geen getal

"Ik heb erg veel gehad aan ervaringsverhalen hier op Proud2Bme. Daarom wil ik nu ook mijn verhaal delen. Ik hoop voor een ander iets te kunnen betekenen zoals andere ervaringsdeskundigen dat voor mij hebben kunnen doen."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Lang ben ik erg boos op mezelf geweest voor het ontwikkelen van een eetstoornis. Nu ik erop terugkijk, denk ik dat het niet zo vreemd is dat dit gebeurde. Ik zat erg met mijzelf in de knoop en wist niet hoe ik met mijn emoties moest omgaan. Mijn eetstoornis heeft mij door moeilijke tijden heen gesleept en het was een duidelijk symptoom dat er iets aan de hand was waar ik aan moest werken. Wel had ik het mijzelf veel beter gegund dan de ellende en eenzaamheid waar het mee gepaard ging, maar uiteindelijk heb ik er vooral van geleerd."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Het is weer rustig in mijn hoofd! Ik ben niet alleen intuïtief gaan eten, maar ook intuïtief gaan leven. Ik voel veel beter aan wat ik nodig heb en gun mijzelf dat dan ook. Ik geef mijn grenzen aan en leef daar ook naar. Ik houd mensen dichter bij mij waar ik blij van word en die mij steunen en ik houd mensen buiten de deur die zich niet aan mijn grenzen kunnen houden of waar ik mij niet prettig bij voel."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Doe het niet alleen! Ik ben pas echt stappen gaan maken op de momenten dat ik mijn emoties en gedachten deelde met de mensen om mij heen. Open zijn betekent dat je er van jezelf mag zijn, compleet met wie je bent als mens, hoe je je voelt en wat je vandaag met je mee draagt. Open zijn versterkt banden, verzacht pijn, maakt duidelijk waar je tijd en energie verspild raakt en welke schepen je mag verbranden. Open zijn redt jezelf en maait het torenhoge gras weg voor de voeten van een ander om ook open te kunnen zijn. Open zijn betekent niet dat je graag in het middelpunt van de aandacht staat, maar juist dat het niet uitmaakt dat je in het middelpunt van de aandacht staat. Is open zijn - nog - te moeilijk? Gefeliciteerd, je bent mens! Weet in ieder geval dat het mag en dat het kan."

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.