Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige week kon je het verhaal van Ananda lezen. Vandaag vervolgen we onze serie met het verhaal van Fleur.

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze 'Mateloos Moedig' interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2Bme.nl.

Fleur wordt bijna 23 en woont in Amstelveen. Ze is omringd door veel lieve en fijne mensen die veel voor haar betekenen en waar ze graag dingen mee samen doet. Daarnaast is ze ook erg gesteld op haar eigen ruimte en privacy. Zo houdt ze ervan om te verdwijnen in het schrijven, haar gitaarspel of met haar foto’s aan de slag te gaan. Ook laat ze - met enige regelmaat - haar creativiteit helemaal gaan in de keuken door te bakken. Daarnaast probeert ze af en toe wat vrijwilligerswerk te doen en dit langzaam uit te breiden. Ze is recentelijk opnieuw een traumabehandeling gestart.

"Oja en koffie. Dat mag niet ontbreken. Mijn vrienden zeggen regelmatig: 'Fleur is Fleur niet, zonder een bakkie koffie in d’r handen.' (Ja zelfs die vieze GGZ automaten koffie; je moet toch wat...)"

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

"Mijn leven met eetstoornis kan ik omschrijven als mijn eigen gesloten wereld, waar niemand in mocht komen. Ik zat opgesloten in mijn eigen bubbel. In het begin was de bubbel doorzichtig en kon ik er doorheen kijken. Kon ik nog zien wat er aan de andere kant te beleven viel. Maar naar mate ik verder weg zweefde, werd het zicht grauwer en leek ik niet meer door de bubbel heen te kunnen kijken. Ik was verzonken in mijn eigen wereld. Mijn bubbel bestond uit haat naar mezelf, dingen moeten, mezelf dingen opleggen en alles op dezelfde manier doen, dag in dag uit. Maar ook steeds meer en meer nieuwe regels en restricties. Had ik gefaald in de ogen van mijn eetstoornis? Dan kwam er altijd een straf aan te pas. Zo compenseerde mijn eetstoornis het, waardoor mijn bubbel bleef bestaan en ik bleef zweven in mijn eigen ruimte, ver weg van iedereen om mij heen." 

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

"Nu weet ik na veel therapie dat achter mijn eetstoornis veel nare gevoelens zitten die vanuit trauma zijn ontstaan. Ik heb vanuit seksueel misbruik een hekel gekregen aan mijn lichaam. Ik wilde dat mijn lichaam er niet was; hoe minder hoe beter. Dan voelde ik het ook niet. Ook al woog ik uiteindelijk minder, ook in de periode dat ik een gezond gewicht had, had mijn eetstoornis dezelfde achterliggende oorzaak. Na het eten voelde ik mij vol, ik was mij bewust van mijn buik, mijn lichaam en dat wilde ik niet of vond dat naar. Waar ik dat nu kan plaatsen en relativeren, kon ik dat destijds niet. Ik koos voor het nare gevoel, wilde alles weer uit mijn lichaam. Zo was ik letterlijk en figuurlijk weer leeg.

Emotioneel hielp de eetstoornis mij tijdelijk om even afstand te kunnen doen van alle nare gevoelens waarvan ik gewoon nog niet wist wat ik ermee moest. Ook hielp het bij mijn fysieke klachten die ik opmerkte vanuit het misbruik, maar die ik destijds niet kon plaatsen. Dit lukte me niet omdat ik destijds dissocieerde. Nu ben ik mij er wel van bewust en sindsdien kan ik ook gezonde keuzes maken.

Ook zat er veel controle achter mijn eetstoornis. Het was voor mij echt een manier om met emoties om te gaan. Ik vond namelijk steeds (onbewust) een manier om niet te voelen, omdat ik dacht de emoties niet aan te kunnen. Niet eten, eetbuien en braken, overmatig bewegen en laxeren zorgde voor rust op dat moment."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?

"Begin dit voorjaar is bij mij volledig de knop omgegaan, zo zal ik het zelf blijven omschrijven. Het bijzondere is dat ik na het overlijden van mijn opa echt op een cruciaal punt was; óf ik kon compleet instorten en stoppen met alles zoals voorheen óf ik ging knokken. En dat laatste is het geworden. Ik voelde de kracht omdat ik echt ben gaan inzien, maar vooral voelen, dat ook ik er mag zijn en belangrijk ben voor de mensen om mij heen. Dat ik wat kan toevoegen.

Mijn emotionele la werd opengetrokken en ik kon het toelaten. Heel bijzonder, zeker in het bijzijn van anderen voor mij. Ik kon voor het eerst echt weer de steun voelen en toelaten en het als prettig ervaren. Ik zag in dat ik ook echt steunend kon zijn voor de mensen om mij heen. Ik heb vanaf toen alles wat ik heb geleerd de afgelopen jaren - inclusief mijn eigen kracht - ingezet om te gaan herstellen en kijk; hier sta ik nu."

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

"Ik denk dat ik daar vrij recent tegen aan ben gelopen. Mijn traumaklachten zijn toegenomen en ik ga weer enorm moeilijke dingen aan met therapie. Ik heb weer meer last van mijn klachten, de stemmen in mijn hoofd, angst, dissociaties... Maar gelukkig zie ik in dat ik goed voor mezelf moet, maar vooral wil, blijven zorgen. En dat heb ik gedaan. En dat ik ondanks alle moeilijkheden, narigheid, emotionele staat of wat dan ook nog steeds geen eetstoornissymptoom zie en mezelf nog steeds realistisch kan aankijken, was voor mij wel echt de bevestiging dat ik deze uitdaging ook aan ben gegaan. En kijk eens hoe!"

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

"Ik denk vooral de regie bij mij laten, zoveel mogelijk als lukt. Ik denk dat herstel pas echt werkt - als ik naar mezelf kijk - wanneer het vanuit jezelf komt. Natuurlijk is ingrijpen in gevaarlijke situaties soms noodzakelijk, zo ook bij mij, maar daar kan ik ook dankbaar voor zijn. Anders was ik hier misschien niet meer geweest. Maar het meest dankbare vind ik nog als je vertrouwen krijgt, wanneer je dat zelf bijna niet meer hebt.  Daar groeide namelijk wel mijn eigen stukje vertrouwen van. Tot ik zelf weer alle vertrouwen had. Verder toch echt openheid creëren en delen met je omgeving. Je moet het zelf doen, maar je hoeft het niet alleen te dragen."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?

"Pff, met zoveel woorden kan ik dit beschrijven. Zonde, denk ik dan. Zoveel leuks, lekkers gemist. Maar vooral heb ik mezelf onnodig pijn gedaan. Ik vind dat best pijnlijk om aan terug te denken en besef nu dat ik dat eigenlijk niet echt vaak doe. Maar ik denk vooral: nu ik snap waar het vandaag komt, kan ik er meer rust bij hebben en vooral kan kijken naar wat ik ervan heb kunnen leren en mee wil nemen naar het hier en nu en de toekomst."

Wat heeft het herstel jou gebracht?

"Zo veel, maar vooral vrijheid en meer tijd voor andere dingen. Ik ben uit mijn eigen bubbel en begeef mij nu graag tussen ook alle andere mensen. Ik trek me zo nu en dan nog terug, maar dan deel ik dat ook. Ik ben meer in contact gekomen met mezelf, maar ook met de mensen om mij heen, dat is het grootste verschil denk ik. Ik kan mezelf weer reëel zien in de spiegel, ik geniet weer van eten en hou weer van de spontane dingen in het leven. Doordat ik veel eenzaamheid heb ervaren tijdens mijn eetstoornis, heb ik geleerd hoe openheid nu tot verbondenheid kan leiden en hoe dit ook prettig kan voelen. Hoe dit je kan helpen en steunen, in plaats van altijd bang te zijn dat openheid alleen maar schade aan zou richten."

Wat zou je anderen mee willen geven?

"Ik vind het ook nog steeds best spannend om soms niet te weten wat er allemaal op me af gaat komen, hoe ik emotioneel kan gaan reageren en hoe ik daar dan mee moet omgaan. Maar ik zou zeggen: doen in plaats van denken. Probeer die stap uit die bubbel te nemen. Die bubbel ken je en is ook niet fijn. Toch? Misschien voelt het wel veilig, maar is dat echt waar je altijd in wilt blijven? Brengt die bubbel je naar waar je naar toe wilt? Ik ben uit de bubbel gestapt en kan nu pas echt de keuzes maken die ik zelf echt wil. Ik kan nee zeggen wanneer ik dat wil, ik mag en kan voor mezelf op komen, voor mezelf zorgen en doelen stellen, ik mag fouten maken, leren, vallen en weer opstaan, maar vooral, ik mag leven en proberen. Dus jij ook!"

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.