Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Sharon lezen, vandaag vervolgen we deze serie met de 23-jarige Marjolein.

Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze 'Mateloos Moedig' interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.

Marjolein is in december getrouwd. Haar leven bestaat vooral uit werken, het opvoeden van haar hond en hiernaast geniet ze enorm van koken. "Hoe is het mogelijk na alles wat ik meegemaakt heb, he? Maar ja, het kan!" Hiernaast houd ze heel erg van creativiteit. Interieur, ontwerpen, video bewerking, bedenk het maar. Ze vindt het mooi wanneer ze anderen met een eetstoornis kan helpen. Haar doel is uiteindelijk om paardencoach te worden voor mensen met een eetstoornis.  

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit? 

"Mijn eetstoornis is er langzaam ingeslopen. Het begon met het weggooien van het brood dat ik meenam naar school. Later werd het ook stoppen met ontbijten en 's avonds heel weinig eten omdat het 'moest'. Ook begon ik mijzelf te isoleren. Ik vermeed bijvoorbeeld etentjes of feestjes. Ik was onzeker dat mensen over mij́ zouden oordelen. Dat ze zagen dat ik een taartje at of frisdrank dronk. Zo trok ik steeds meer in mijzelf waardoor ik steeds onzekerder werd. Als ik in de spiegel keek, zag ik een lelijk dik mens die het niet waard was om te leven. Ik bracht alleen maar ellende. Verder in mijn eetstoornis begon ik ook meer te liegen over eten en wegen."  

Wat zat er achter jouw eetstoornis? 

"Achter mijn eetstoornis zat veel verdriet. Ik wilde thuis altijd de gangmaker zijn. Altijd lachen. Een masker opzetten was iets dat ik heel goed kon. Omdat ik mijzelf en mijn gevoel veel wegcijferde, liep de emmer steeds voller en werd ik steeds onzekerder. Hiernaast heb ik scoliose (zijwaartse verkromming van de wervelkolom) waardoor ik destijds het gevoel had dat ik lelijk was. De band met mijn zus was niet zo goed en mijn broer heeft autisme waar ik ook veel moeite mee had. Om toch controle over mijn leven te houden, ben ik controle gaan zoeken in mijn eetgedrag. Dat was het enige stukje in mijn leven waar ik controle over kon hebben."

Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel? 

"Ik voelde me steeds slechter. Ik merkte dat mijn bloeddruk steeds lager werd. Mijn conditie was weg. En ik raakte extreem snel moe en uitgeput. Mijn gevoel dat ik niks waard was, werd steeds meer. Tot het punt dat ik mezelf iets aan wilde doen. Op dat moment kreeg ik een besef moment en ben ik huilend weggefietst. Ik had oordopjes in en er kwam een liedje voorbij dat mij heeft in laten zien dat er wel een uitweg is. En dat was het moment dat ik de huisarts gebeld heb dat het niet goed met me ging. Zo is het balletje gaan rollen en heb ik onderzoeken gehad en is mijn herstel begonnen."

Heb jij last van suïcidale gedachten? Weet dat je altijd terecht kunt bij 113.nl.

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel? 

"Het accepteren wie ik ben en geloven dat ik er mag zijn, was mijn grootste uitdaging. Het inzien dat iedere kledingmaat goed is als je maar blij bent met jezelf. En het accepteren dat ieder figuur uniek is, ook dat van mij. Ik wilde mijn vrolijkheid terug en dat was heel ver weg gestopt. Ik had een extreem dikke muur om mezelf heen gebouwd en dat afbreken is een moeilijk en zwaar proces geweest."

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest? 

"Bij mij heeft PMT (Psycho Motorische Therapie) heel goed geholpen. Daar kon ik mijn emoties goed in kwijt en werd ik gedwongen mijn masker af te zetten. Boksen was mijn lievelingsoefening. Al mijn boosheid en verdriet eruitslaan. Want pas toen ik mijn boosheid en verdriet eruit had geslagen, was er ruimte voor ontwikkeling.  

Hiernaast hielp het heel erg om mezelf doelen te geven waar ik gaandeweg mijn herstel naartoe werkte. Van mijn therapeut moest ik iedere dag iets positiefs over mijzelf zeggen in de spiegel en moest ik zeggen dat ik van mezelf hield. De eerste paar keer was het ongemakkelijk maar toen ik het eenmaal deed, merkte ik dat ik steeds beter naar mezelf kon kijken. En dat was zo’n opluchting. Trots zijn op mezelf heb ik moeten leren maar ik ben m’n leven lang dankbaar dat ik destijds deze opdracht gekregen heb."

Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis? 

"Het klinkt misschien heel raar maar ik ben blij dat ik een eetstoornis gehad heb. En daar bedoel ik mee dat ik nu veel meer geniet van dingen in het leven. Ik ben in gaan zien dat ieder mens waardig is. Mijn eetstoornis was de meest heftige periode van mijn leven, maar het heeft mij heel veel gebracht. Zo heb ik geleerd met emoties om te gaan, dit kan ik in de rest van mijn leven gebruiken. Soms ben ik boos dat ik mijzelf dit heb aangedaan, maar dat zakt snel weg. Mijn eetstoornis was voor mij de manier om te verwerken, volwassen te worden en mezelf te ontwikkelen. Ik ben alleen maar sterker geworden.  
Wat ik het moeilijkste vind is wat ik mijn omgeving heb aangedaan. Gelukkig heb ik een goede band met mijn ouders nu."

Wat heeft het herstel jou gebracht? 

"Dankzij mijn herstel kan ik nu mijn grenzen aangeven, mijn masker afzetten en huilen als ik wil huilen. Waar ik vroeger alleen kon huilen zonder mensen om mij heen kan ik nu huilen waar ik wil. Dat lucht op. Ook durf ik bijvoorbeeld weer in bikini te lopen. Het boeit me niet meer dat ik scoliose heb of wanneer mijn benen wiebelen. Als je naar anderen kijkt, hebben die dat ook. Dus waarom is het gek als ik het heb? Ik heb ook geleerd dat ik geen gedachten van anderen moet invullen. Want het klopt vaak toch niet wat ik denk dat mensen denken. En al denken ze wel wat; ik ben wie ik ben en ik ben er trots op."

Wat zou je anderen mee willen geven? 

"Hou van jezelf! Dat is het belangrijkste. Als je van jezelf leert houden, kan je ook van anderen houden. Liefde voor jezelf is de eerste stap.  Weet dat jij het waard bent. Juist jij die dit leest. Het leven kan zo mooi zijn als je er ruimte voor maakt. Veel mooier dan calorieën tellen of wegen of boos op jezelf worden omdat je een koekje op hebt. Leren houden van jezelf is de stap in de goede richting."

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar!