Een eetstoornis is zwaar. Een echtscheiding is heftig. Zijn die twee factoren ook nog eens met elkaar verbonden, dan kan dat een enorme uitdaging zijn. Voor sommige mensen is dat vandaag de dag de realiteit. Anderen hebben hier in het verleden mee geworsteld. In onze nieuwe interviewreeks 'Eetstoornis & Echtscheiding' vertellen een aantal dappere mensen hun verhaal. Vandaag beginnen we met het verhaal van Carolien. 

Carolien is een vrouw van 38 jaar. Ze is een positieve en gelukkige vrouw die volop in het leven staat. Ze werkt in loondienst, maar is ondertussen druk bezig met haar eigen onderneming waar ze met veel plezier veel tijd insteekt. Ze werkt veel, doet aan sport, heeft een leuk huis en lieve vrienden. Toch twijfelt ze of ze nog wel echt die positieve en gelukkige vrouw is op dit moment, ondanks dat ze 'niets te klagen' heeft. De scheiding heeft haar zo diep geraakt dat ze al deze positieve dingen niet vaak zo voelt. "Er zitten dagen tussen dat ik het liefst de hele dag slaap of weg zou kruipen."

Hoe heeft jouw eetstoornis zich ontwikkeld? 

"Wanneer het precies is begonnen weet ik niet. Ik kan me wel herinneren dat ik altijd een haat-liefde verhouding met eten heb gehad. Kan me niet gek veel meer herinneren van vroeger, maar ik weet nog precies welke snoepjes ik lekker vond! Dat we in het weekend chips - nibits - kregen en wat er voor eten op de tafel stond. Op ongeveer 18 jarige leeftijd heb ik een eetstoornis ontwikkeld. In het begin viel het wel mee: af en toe wat rommelen met eten, overslaan van maaltijden en me schuldig voelen als ik voor mijn idee wat teveel had gegeten. Een paar jaar daarna werd het een probleem en was ik er dagelijks mee bezig. Ik had enorme eetbuien en sloot me regelmatig op in huis. Ik schaamde me ervoor en sprak er met niemand over. Het was niet zichtbaar en ik voelde me vaak enorm alleen. Overgeven, laxeren, naar verschillende supermarkten, alles erop er eraan…

Bron: laicho

Na een aantal jaren gingen de eetbuien over in extreem sporten en minder eten. Toen ben ik zelf hulp gaan zoeken en heb een jaar in een kliniek gezeten. Dat heeft wel geholpen om weer redelijk te eten en op gewicht te komen, maar in mijn hoofd was het nog steeds een chaos.

Door de jaren heen ging het steeds beter en beter en voelde ik me ook goed. Het was nog wel aanwezig, maar niet in die mate dat ik er dagelijks nog heel veel last van had. Of ik toen hersteld was weet ik niet, maar ik denk wel dat ik goed op weg was en 80% genezen was. Tot er iemand in mijn naaste omgeving overleed eind jaren negentig. Dat was een mega klap en dan sluipt het er weer in. In dat jaar was het weer vechten, maar kwam er weer bovenop en voelde me na dat jaar weer heel goed en sterk!"

Wat gebeurde er in jouw relatie? 

"Ik had een relatie met een vrouw. Mijn alles, mijn metgezel, mijn maatje, mijn alles in één. Stapelverliefd en getrouwd. Door haar stond ik super positief in het leven en begon ik elke dag met een lach op mijn gezicht. Ze heeft me mijn zelfvertrouwen teruggegeven en voor het eerst in jaren kon ik echt van alles genieten. Veel gelachen, uiteraard ook gehuild en veel leuke dingen gedaan. Elke dag was een feestje met haar. Ik vertrouwde haar voor 100% en zag ons al samen in een bejaardentehuis zitten. Na 8 jaar kwam ineens dat ene moment dat de wereld onder mijn voeten wegschoof: 'Ik ga bij je weg en wil van je scheiden.' Uit het niets, zomaar ineens... Mijn wereld stortte in."

Welk effect heeft dit gehad op je eetstoornis?

"Mijn eetstoornis is niet de oorzaak van de scheiding geweest, juist door haar ging het heel goed. Mijn vrouw wist dat ik er veel problemen mee heb gehad en probeerde het te begrijpen. Ze is er altijd redelijk mee omgegaan als ik bijvoorbeeld een keer 'nee' zei tegen een gebakje of als ik een keer niet lekker in mijn vel zat en intimiteit lastig was. Dan gaf ze me juist weer het vertrouwen dat ik op dat moment nodig had. Door haar ging het dus juist nog beter dan dat het al ging.

Op het moment dat ik hoorde dat ze wilde scheiden, ging het al mis in mijn hoofd. Toen was de eetstoornis weer aanwezig. Jaren op de achtergrond aanwezig geweest en binnen no time weer volop aanwezig, hoe absurd! Ben nu inmiddels een tijd verder en heb nog steeds mega veel verdriet om het feit dat ik niet op een leuke manier ben verlaten. Dit heeft jammer genoeg heel veel effect gehad op mijn eetstoornis, mijn zelfvertrouwen en het vertrouwen in de mens. Het is voor mijn gevoel meer aanwezig dan de eerste keer dat ik hulp heb gehad en het wordt steeds moeilijker in plaats van makkelijker. 

Dagelijks ben ik weer bezig met wat wel en niet mag. Sporten, tellen, liegen, feestjes uit de weg gaan, maaltijden overslaan, alleen maar willen afvallen, doffe ogen, geen uitstraling meer... De eetbuien, het overgeven en laxeren zijn gelukkig niet aanwezig. Dat heb ik altijd zo verschrikkelijk gevonden en schaamde me er enorm voor. 

Dit is allemaal zo verdomde jammer. Het had zo anders kunnen zijn. Heb er even mee te dealen en ga ervan uit dat ik ook hier weer uitkom! Al denkt mijn eetstoornis daar anders over. Die denkt alleen maar: Er kan nog veel meer af. Maar dit komt uiteindelijk weer goed! Na een jaar wordt het weer tijd om vooruit te gaan in plaats van achteruit."

Welke les heb je hieruit geleerd? 

"Heb geleerd dat een eetstoornis een sluipmoordenaar is, die op de loer ligt als er iets heftigs gebeurt in het leven. Het is een vreselijke ziekte! Zoek hulp als je het aan voelt komen voor je er verder in (terug)zakt en praat er met iemand over. Ook over hoe je je voelt na een scheiding. Je mag huilen en boos en verdrietig zijn. Dat heb ik nu ook eindelijk gedaan en dat had ik eerder moeten doen. 2020 wordt mijn jaar! Ik kan ook eindelijk af en toe denken dat alles in het leven een reden heeft en je er na elke gebeurtenis sterker uit komt. Nothing happens without a reason.

Ik wil de mensen die in dezelfde situatie zitten heel veel sterkte en kracht toewensen. Een scheiding of verlaten worden voelt hetzelfde als iemand verliezen. Het is een rouwproces waar je doorheen moet, hoe moeilijk het ook is. Praat met iemand en laat je niet vertellen dat je je aanstelt. Ik wil ook echt niet horen: 'Geen hand vol, maar een land vol...' Dan begin ik spontaan te kotsen."

Carolien is niet haar echte naam, maar om privacyredenen gebruikten we een pseudoniem.