Eenzaamheid is een ontzettend naar gevoel en iedereen, van jong tot oud, kan ermee te maken krijgen. In hoeverre houdt eenzaamheid verband met een eetstoornis? Met de coronacrisis? Of iets anders? Eenzaamheid kan je misschien het gevoel geven alsof jij iets verkeerd doet. Het kan lastig en eng zijn om over te praten. Terwijl je daar misschien wel heel veel behoefte aan hebt. In de serie 'Eerlijk over eenzaamheid' laten we verschillende mensen aan het woord die hun verhaal over eenzaamheid vertellen. Hoe het komt, hoe het voelt en hoe ze ermee om proberen te gaan of ervan afkomen. Laten we erover praten. Want hoe eenzaam je je ook kan voelen, weet: ook hierin ben je niet alleen. 

Vorige week kon je het verhaal van Miranda lezen. We vervolgen de serie met Saskia. Ze is 25 zomers jong en woont in Deventer. Hoewel, de laatste tijd is ze ook veel bij haar ouders in Utrecht te vinden. Ze werkt als project manager op het gebied van energietransitie en circulaire economie. Normaal doet ze dat in Apeldoorn, maar nu vooral op het thuiskantoor. Ze houdt van reizen, bergen, schrijven en toneel. Ook is ze fan van hardlopen, maar die hobby loopt momenteel een beetje dwars met de andere problemen waar ze mee worstelt. 

Wat is jouw ervaring met eetstoornissen?

"Helaas heb ik naast mijn ene fulltime baan nog een andere fulltime functie te vervullen: een eetstoornis. Of eigenlijk een depressie met daaraan hangend een eetstoornis. Ik heb mezelf nooit te dik gevonden, maar ik heb wel een enorme drang gehad om mezelf te moeten bewijzen, het 'beste' uit mezelf te moeten halen. Ook vergelijk ik me veel met anderen. Dit, in combinatie met depressieve klachten en een flinke scheut eenzaamheid, heeft geleid tot een cocktail van angst om controle te verliezen. Controle over mezelf, het leven en nu dus ook eten. Ik begon steeds strenger naar mezelf te worden, mezelf steeds minder te gunnen. Eten, dat moest en moet ik helaas nog steeds 'verdienen'. Ik sport soms obsessief en eet daar niet naar behoefte naar. Langzaamaan ben ik producten gaan vrezen, heb ik mezelf tot rituelen verplicht en probeer ik altijd minder te eten dan de ander. Ik heb op dit moment therapie voor mijn eetproblemen, maar we gaan kijken naar de mogelijkheden voor schematherapie, om ook dat achterliggende monster aan te pakken."

Waarom ben jij eenzaam en hoe voelt dat voor jou?

"Het gekke is dat ik enorm lieve mensen heb, die mij altijd willen steunen. Toch voel ik me vaak eenzaam. Ik woon alleen en door de gevolgen van ondergewicht en depressie (en nu met corona), heb ik weinig extra invulling in mijn leven. Ook heb ik mezelf wijsgemaakt dat ik niemands 'eerste keuze' ben, dat mensen wel willen afspreken, maar alleen als ze niks beter hebben te doen. Terwijl ik enorm veel druk en waarde leg op en hecht aan dat contact. Ik ben bang dat mensen alleen met mij omgaan omdat ze medelijden met me hebben. Tot slot kan ik me op dit moment heel slecht zelf, alleen vermaken. Ik ben bang voor mijn gedachtes wanneer ik alleen ben, dus daarom wil ik het liefst zo veel mogelijk met mensen doen. Echter, mensen kunnen er niet 24-7 zijn, zeker niet fysiek. Rationeel weet ik dat het oké is om soms alleen te zijn of je zelfs eenzaam te voelen, maar mijn hoofd gebruikt deze momenten om mijn onzekerheid te versterken, helaas."

Heeft jouw eenzaamheid ook te maken met jouw eetstoornis?

"Zeker. Hoe lief mijn omgeving ook is, genezen moet ik echt zelf doen. Helaas kan niemand voor mij die koek eten, bijvoorbeeld. Ik ga eetafspraken liever uit de weg, omdat ik dan geen controle heb over de producten die worden gebruikt en ik me enorm vergelijk met anderen. 

Door mijn ondergewicht en bewegingsdrang heb ik nauwelijks energie om voor de volle 100% gezellig mee te doen en heb ik inmiddels het concentratievermogen van een doperwt, waardoor ik moeilijk mezelf kan vermaken of er echt zijn voor anderen. Ook zijn mensen bang voor mijn gezondheid en durven niet alles met mij te doen of mij voor alles uit te nodigen. 

Mijn eetstoornis heeft mij, samen met mijn depressie, onzeker gemaakt. Ik schaam me voor hoe ik er uit zie, daar het genezen niet snel genoeg gaat en dat ik een last ben voor mensen. Een teleurstelling. Daarom hou ik soms die lieve mensen op afstand, zodat ik kan vasthouden aan de schijncontrole van de eetstoornis."

Heeft het coronavirus invloed gehad op de mate of manier waarin jij je eenzaam voelt?

"Enorm. Ik ben redelijk nieuw in een vreemde stad komen wonen, dus ik heb maar weinig mensen in de buurt wonen om even spontaan mee af te spreken. Echt mensen zien kost veel tijd en door corona is het allemaal wat ingewikkelder, ook om bijvoorbeeld nieuwe mensen te ontmoeten. Daarnaast heeft het gebrek aan perspectief door de maatregelen somberheid en angst versterkt, waardoor ik het een nóg grotere uitdaging vind om mensen te spreken."

Wat is het verschil tussen eenzaam zijn en alleen zijn?

"Eenzaam kun je ook zijn met mensen om je heen. Eenzaam is denk ik het gevoel dat je er alleen voor staat, zonder dat je per se letterlijk alleen bent. Eenzaamheid is het gevoel dat je je gevoelens, ervaringen – positief en negatief – niet kunt delen met degene met wie je dat wilt. Eenzaam is gevoelsmatiger en negatief, terwijl alleen zijn ook soms iets heel moois kan zijn."

Mensen zullen misschien denken: bel gewoon iemand op! Is het zo simpel?

"Ik weet niet altijd wie ik wanneer moet bellen – zeker niet op onchristelijke tijdstippen. Ook ben ik erg onzeker, wil ik niemand tot last zijn omdat ik het gevoel heb dat ik door mijn eetstoornis al zo veel van mensen heb gevraagd. Ik ben bang om afgewezen te worden en die angst is zo sterk, dat het idee van de toetsten indrukken veel paniek geeft. Daarnaast leef ik door mijn stoornis erg in patronen. Ik ben bang dat een gesprek misschien uitloopt, waardoor mijn strakke regime anders loopt. Ook dit zorgt voor een extra hoopje op de angstberg die tussen mij en de telefoon zit."

Wat doe jij zelf tegen de eenzaamheid? En wat ligt voor je gevoel buiten je macht?

"Ik probeer toch, wanneer mijn energie het toelaat, zo veel mogelijk mensen te zien. Obsessief soms, want ik ben bang voor 'lege momenten' waarin ik niks gepland heb. Wel probeer ik deze lege momenten steeds meer uit te dagen en te accepteren dat ik niet altijd overal kan en hoef te zijn. 

Ook praat ik er over. Dit is niet makkelijk, omdat eenzaamheid slechts deel is van een groter geheel bij mij. Maar ik heb wel gemerkt dat als je eerlijk bent, mensen ook beter begrijpen waarom het voor jou soms zo lastig is om bepaalde dingen te doen en te ondernemen. Ook kom ik er zo steeds vaker achter dat iedereen wel eens kampt met eenzaamheid, in verschillende vormen en maten. 

Wat buiten mijn macht ligt, is op dit moment corona. Door de pandemie kun je niet bij een sport-toneel- of ander clubje om mensen te leren kennen. Je hebt minder contact met vrienden en collega’s en er is minder te doen om zelf je dagen invulling te geven."

Wil je nog iets meegeven?

"Het klinkt misschien vreemd omdat ik zelf zo worstel met mezelf en eenzaamheid, maar weet dat iedereen die dit leest (of niet leest) het waard is om er te mogen zijn. Gezelschap gaat niet op kwantiteit, maar om kwaliteit. En hoe vervelend het ook is om je eenzaam te voelen, helaas heeft iedereen hier last van. Ja, ook die mensen met 'prachtlevens' op Instagram. Praat over je gevoelens of schrijf ze op. Je bent sterk en kunt de eenzaamheid aan!"

Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.