In voor- en tegenspoed, daar ga je voor in een relatie. Een eetstoornis weegt zwaar en heb je helaas nooit alleen. Ook de persoon die het dichtste bij jou staat, heeft ermee te maken. Hoe is het om te leven met iemand die een eetstoornis heeft? Wat doet dit met een relatie en hoe steun je de ander; door dik en dun? In deze interviewserie laten we de partners aan het woord. Om te horen hoe het is en hoe het voelt aan de andere kant van de tafel.

Vorige week kon je het verhaal van Max lezen. Deze week is Erik aan het woord. Hij is 26 jaar, woont in Balkbrug en werkt in de bouwmaterialen. Zijn hobby’s zijn voetballen en gamen. 

Hoe ziet de relatie tussen jou en je partner eruit?

"Sinds eind 2013 heb ik een relatie met Birgit. Zij is 22 jaar en werkt in de supermarkt. We hebben het super leuk met elkaar en wonen momenteel al twee jaar samen. Op 20 oktober 2019 heb ik haar ten huwelijk gevraagd. En natuurlijk zei ze ja! We zijn nu dus druk bezig met het plannen van onze bruiloft, die plaats zal vinden in mei. Je kan dus wel zeggen dat het tussen ons super goed gaat."

Wanneer en hoe wist jij van de eetstoornis van Birgit?

"Vrij snel in onze relatie begon ik door te krijgen dat er iets speelde. Birgit at weinig en had daar moeite mee. Ook was ze vaak afwezig, isoleerde ze zichzelf en had ze last van stemmingswisselingen. Vooral als ze bij mij thuis at, zag ik dat ze moeite had met eten. Eerst dacht ik dat dit door de zenuwen kwam of dat ze zich niet op haar gemak voelde. Toen ik haar vroeg of er wat aan de hand was draaide ze er eerst omheen. Na een aantal keer vragen gaf ze uiteindelijk toe dat ze een eetstoornis had. Gelukkig kunnen we nu wel zeggen dat de eetstoornis zo goed als over is, maar toch zijn er altijd kleine momenten die moeilijk blijven."

Welke invloed heeft haar eetstoornis op jouw leven?

"Het klinkt heel hard, maar af en toe maakte het mij boos. Dan dacht ik ‘eet gewoon, waarom doe je zo moeilijk?’. Dit komt omdat ik zelf nogal nuchter ben en me nog niet goed kon inleven in hoe dat voor haar was. Ik dacht altijd, hoe kan je nou zonder eten? Dat heb je toch nodig? Gelukkig na veel praten ben ik gaan begrijpen waarom ze niet wilde eten en dat het niet om het eten ging, maar om wat er in haar hoofd omgaat. Nu zijn we hier heel open in en begrijp ik dat ze dit niet expres deed en dat dat de eetstoornis was."

Wat vond je het moeilijkste aan haar eetstoornis?

"Wat ik vooral moeilijk vond, waren de stemmingswisselingen. Het ene moment deed ze heel vrolijk en het andere moment was dit volledig omgeslagen. Ik wist niet hoe ik hiermee om moest gaan. Ook was het lastig om lekker uit eten te gaan. Ik ben zelf namelijk gek op lekker eten. Als er dan iemand tegenover je zit die amper eet, is dat best lastig. Nu gaat dat gelukkig wel goed en kunnen we gewoon uit eten."

Heeft het jullie relatie veranderd?

"Onbewust denk ik wel. Het maakt ongemerkt je relatie sterker. Je leert elkaar beter begrijpen. Ik snap ook dat het juist de andere kant op kan gaan. Ik heb echt wel eens op het punt gestaan om de relatie te verbreken omdat ik er soms helemaal klaar mee was. Gelukkig heb ik dat niet gedaan."

Wat heeft haar eetstoornis jou geleerd? 

"De eetstoornis heeft mij vooral geleerd dat niet alles bij iedereen automatisch gaat of vanzelfsprekend is. En dat heeft er denk ik ook wel voor gezorgd dat ik anders naar de eetstoornis ging kijken. Ook heeft het mij geleerd dat ik soms wat meer geduld moet hebben met Birgit.

Ik zie geen positieve kanten aan een eetstoornis. Je bent dan niet de persoon die je graag zou willen zijn. Voor mensen in je omgeving kan dat lastig en vervelend zijn. Maar het heeft Birgit misschien wel gemaakt tot de persoon die ze nu is. Ze was waarschijnlijk heel iemand anders geweest als ze geen eetstoornis had."

Hoe probeer(de) je haar te helpen?

"Ik heb haar vaak aangespoord om hulp te zoeken, waar ze overigens niet altijd naar luisterde. Ik ben van mening dat een buitenstaander hier op een andere manier mee kan helpen dan ik dat kan. Gelukkig heeft ze uiteindelijk de stap naar de huisarts gezet en kon ze meteen met de POH-GGZ aan de slag. Ik merkte dat het haar wel hielp. Op die manier kon ze haar verhaal ook bij iemand kwijt die er meer verstand van heeft en weet hoe je ermee om moet gaan.

Verder probeer ik naar haar te luisteren en haar te ondersteunen waar dat nodig is. Ook moedig ik haar aan om nieuwe gerechten te proberen, omdat dat nog wel een dingetje is. Ze heeft nog wel eens moeite om de controle rondom het eten los te laten. Ik probeer haar hiermee te helpen door bijvoorbeeld het eten voor haar op te scheppen. Zo probeert ze die controle beetje bij beetje los te laten."

Wat zou je Birgit willen vertellen?

"Dat ik trots op haar ben om hoe ze met haar eetstoornis is omgegaan. Het ging misschien niet altijd zoals ik hoopte, maar ze is er zeker sterker uitgekomen."

Heb je tips voor anderen in een soortgelijke situatie?

"Veel praten met elkaar en juist ook heel goed luisteren naar elkaar. Als je je ergert aan het gedrag van je partner, weet dan dat dit niet de persoon is, maar de eetstoornis die hier achter zit. Ik denk ook dat het belangrijk is dat je je partner de ruimte geeft om te herstellen en dat je hier niet teveel bovenop moet zitten. Ondersteunen is belangrijk maar probeer je partner niet op te dringen zoals jij denkt dat het moet."