In voor- en tegenspoed, daar ga je voor in een relatie. Een eetstoornis weegt zwaar en heb je helaas nooit alleen. Ook de persoon die het dichtste bij jou staat, heeft ermee te maken. Hoe is het om te leven met iemand die een eetstoornis heeft? Wat doet dit met een relatie en hoe steun je de ander; door dik en dun? In deze interviewserie laten we de partners aan het woord. Om te horen hoe het is en hoe het voelt aan de andere kant van de tafel.

Vandaag spreken we Julie. Julie is 23 jaar en zit momenteel in het laatste jaar van haar studie. Ze houdt van reizen, zwemmen en met vriendinnen afspreken. In dit interview vertelt ze over haar relatie met iemand die een eetstoornis had, terwijl ze zelf ook worstelde met een eetstoornis. Ze wisten dit van tevoren van elkaar; toch wilden ze dit samen aangaan.

Hoe zag de relatie tussen jou en je partner eruit? 

"Wij hebben elkaar ontmoet tijdens therapie. We zaten samen in een groep. Destijds hadden wij beide nog een relatie met een ander en begon het als een vriendschap. Al snel ontdekten we dat we veel dezelfde dingen hadden meegemaakt en dat zorgde voor een hele sterke band. Dit groeide al snel uit tot een relatie. Het was soms wel wat raar om samen de therapie te volgen. Je bent dan bijna 24/7 bij elkaar en moest dus alles bespreken waar de ander bij was. De dingen waar je mee zat of tegenaan liep in de relatie durfden we beide ook niet te bespreken daar."

Welke invloed had jullie eetstoornis op jullie relatie? 

"Nu ik er achteraf op terugkijk, moet ik wel toegeven dat het een erg ongezonde relatie was en dat de relatie met name draaide om de eetstoornissen en andere problematiek. We hadden allebei last van een andere eetstoornis en dit maakte het extra lastig. Je merkte altijd de spanning rondom het eten. Ik, die zo weinig mogelijk wilde eten of helemaal niet, en zij, die wel at, maar het er daarna weer uit wilde gooien. Je probeert elkaar natuurlijk wel te helpen. Maar je eetstoornis vindt het ook alleen maar fijn om zich te focussen op de ander in plaats van op jezelf. Uiteindelijk bereikten we er vrij weinig mee en bracht het alleen maar een hoop discussies en ruzies met zich mee."

Wat vond je het moeilijkste aan de eetstoornis van jouw partner?

"Het is lastig om op je eigen herstel te focussen als je zo met elkaar bezig bent. Je wilt elkaar helpen en je weet vaak ook heel goed te vertellen hoe het dan wel of niet moet voor de ander, maar tegelijkertijd doe je het zelf niet. Als wij beide nou eens ons eigen advies aan de ander hadden opgevolgd, waren we veel verder gekomen denk ik. Maar dat is achteraf natuurlijk makkelijk gezegd."

Wat leerde haar eetstoornis jou? 

"Het was voor mij wel confronterend, maar ook erg leerzaam om te zien wat een eetstoornis met iemands omgeving doet. Je zit zelf ook middenin die situatie, maar bij jezelf heb je dat dan toch minder door. Omdat het erg geleidelijk gaat, denk ik. Nu kon ik van een afstandje zien hoe het haar sociale leven en haar familie beïnvloedde. Voor mij gaf dit wel een extra steuntje in de rug om zelf echt voor herstel te gaan. Niet alleen voor mezelf, maar dus ook voor de mensen om mij heen."

Hoe probeerden jullie elkaar te helpen?

"Je probeert elkaar natuurlijk wel te motiveren om iets wel of niet te doen. We hebben ook veel diepgaande gesprekken gehad over hoe we ons voelden, waar we tegenaan liepen en wat er goed of minder goed ging. De herkenning was erg fijn. Je bent met iemand die er zelf ook doorheen gaat en precies weet wat je voelt. Wij dachten zelf dat dat ons juist zou helpen in ons herstel. Ik denk ook wel dat we er allebei veel van hebben geleerd. Ik denk dat die herkenning op dat moment in ons herstelproces misschien ook wel precies was wat we nodig hadden. Maar wij bleven daarin hangen. Ik had op dat moment geen goed beeld meer voor mezelf; van hoe het ook anders kon. Je vergelijkt alles met elkaar en dat lijkt dan normaal te zijn. Terwijl ik meer de vergelijking nodig had met een 'gezond' persoon."

Is er iets wat je toen eigenlijk tegen haar had willen zeggen?

"Terugkijkend op de hele situatie had ik willen zeggen dat het beter voor beide was geweest om als vrienden verder te gaan en geen relatie te beginnen. Om eerst aan ons zelf te werken en dan te kunnen kijken wat er daarna gebeurt. Maar dat is achteraf natuurlijk makkelijk praten, omdat je ook weet hoe het afgelopen is. Ik moet toch ook nog vaak denken aan het cliché: je moet eerst van jezelf houden, voordat je van een ander kunt houden. Ik vond dit echt zo’n onzin, maar er zit toch echt wel een kern van waarheid in. Als jij niet van jezelf kunt houden, kun je je naar mijn idee niet vol geven in een relatie. Je eigen onzekerheden komen uiteindelijk toch altijd naar boven. Dit was ook iets dat steeds terugkeerde in onze relatie. Onze eigen onzekerheden kwamen steeds meer tussen ons in te staan. Hierdoor groeiden we ook langzaam uit elkaar."

Heb je tips voor anderen in een soortgelijke situatie?

"Het is mij destijds meerdere malen door verschillende personen verteld, maar ik wilde er niks van weten. Ik kon zelf wel beslissen wat goed voor mij was en wat niet. Tenminste, dat dacht ik toen. Ik had het idee dat iedereen mij het geluk van een relatie misgunde. Ik had net een rotperiode achter de rug en dit was voor mij een lichtpuntje. Waarom lieten ze dat niet toe? Achteraf moet ik toegeven dat ze gelijk hadden en dat het inderdaad geen gezonde relatie was. Je zit zelf nog met heel veel problematiek waar aan gewerkt moet worden. Het is erg lastig om daarnaast nog een relatie te hebben met iemand die eigenlijk ook nog middenin een intensieve therapie zit. Ik denk ook zeker bij eetstoornissen dat het belangrijk is om je eerst te focussen op je eigen herstel, omdat de eetstoornis het natuurlijk ook erg fijn vindt en alles aanpakt om dat juist niet te hoeven doen.

Wat achteraf ook opvalt, is dat we beide nu heel erg anders zijn, qua persoonlijkheid enzo. Tijdens een eetstoornis ben je vaak ook niet helemaal jezelf. Welk deel is nog eetstoornis en welk deel ben je zelf? Ik vond dat toen nog erg lastig om uit elkaar te houden. De vragen 'wie ben ik?' en 'wat wil ik?' had ik zelf ook nog geen antwoord op. Je bent jezelf nog zo aan het ontdekken. Dat maakt een relatie aangaan op dat moment misschien ook extra lastig. Deze relatie heeft uiteindelijk ook geen standgehouden, maar we zijn nog wel vrienden. Ik kan nu ook zeggen dat we beide grote stappen hebben gemaakt sinds de relatie voorbij is. We konden elkaar nog steeds wel helpen, maar als vrienden sta je toch net wat verder van elkaar dan dat je in een relatie doet. Deze afstand hadden wij gewoon beide nodig om echt aan onszelf te kunnen werken.

Het lijkt nu allemaal heel negatief, maar dat was het natuurlijk niet alleen maar. We hebben samen ook echt wel veel leuke dingen gedaan en beleefd. Wees open en eerlijk naar elkaar, maar vooral ook naar jezelf."

fotografie: pexels