Echt niet dat ik met mijn ouders ga praten, alles ga vertellen waar mijn ouders bij zitten. Heus niet dat ik óóit mijn gewicht zal noemen en zou zeggen dat ik ook braak. Echt niet, ze hoeven niet te weten wat ik allemaal doe. Gaan ze toch alleen maar zeuren en nog meer op mij letten, zij zien gewoon mijn masker, daar doen ze het maar mee. Ze kunnen me toch niet helpen, ik ga mijn eigen weg. Ik leef mijn eigen leven.. Herkenbaar? door Sharon

Ik gok dat dat voor 99% van de jongens en meiden met een eetstoornis telt, of een ander probleem. Praten is lastig, praten is moeilijk en praten is gewoon een hel. En dan moet je al helemaal niet denken aan praten MET JE OUDERS erbij! Maar in veel klinieken en instanties is dat wel, de zogenaamde: gezinsgesprekken of oudergesprekken.

Ook ik werd doorverwezen met mijn ouders, ook wij zouden gezinsgesprekken krijgen. In 2007 had ik mijn eerste gezinsgesprek. Ik had geen idee wat ik wel of niet moest gaan zeggen. De anorexiagedachtes schreeuwden in mijn hoofd. Ik vond het zo ontzettend eng, ik wilde niet open zijn, ik was nooit open geweest, ik wilde eigenlijk nog helemaal geen hulp en ik praatte eigenlijk nooit met mijn ouders.. ik wist echt niet wat ik er moest.

Ik moest heel erg aan de openheid wennen, de psychiater kon mij goed ‘prikken' waardoor ik eigenlijk alles wel zei. Ik hoefde mijn ouders niet aan te kijken, mijn ouders zeiden ook niets dus eigenlijk kon ik al snel heel open zijn. Mijn ouders kregen ook heel veel tips en informatie over de anorexia. Door deze gesprekken leerde zij meer en meer en hoorde ze ook wat er in mij om ging. Mijn ouders leerde hier mee leven en leerde ook hoe ze in sommige situaties de dingen aan moesten pakken.

Door middel van de openheid vanuit mij en ook vanuit mijn ouders kon ik stappen gaan zetten. Ik heb een hele goede psychiater die zoveel ervaring heeft met anorexiabehandelingen. Ik leerde dingen maar mijn ouders ook! Hier kon ik open zijn, hier kon ik eerlijk zijn, hier kon ik dingen zeggen die ik thuis niet zeg. Thuis hadden we het er namelijk niet over, zelfs niet op de terugweg in de auto. Nee alleen tijdens deze gezinsgesprekken praatte ik en was ik open..

Heel veel tranen heb ik gehuild, heel veel zakdoekjes heb ik daar moeten gebruiken. Maar de openheid van mij en van mijn ouders is gegroeid en ik ben gaan leren hoe belangrijk dat openheid is. Openheid is eigenlijk één van de grootste gereedschappen die je nodig hebt tijdens het vechten tegen een eetstoornis. Want openheid brengt je heel ver, ook al is dit moeilijk.

Vooral in een gezin is openheid belangrijk. Er heerst een zekere spanning in huis wanneer er geen openheid is. Ouders hebben vaak geen idee hoe ze met hun dochter/zoon om moeten gaan. Logisch eigenlijk, want wat gaat er nou in zo iemand om? Ouders staan machteloos, ouders snappen het niet en vaak krijgen ouders een grote mond van hun kind als ze proberen te helpen. Ouders hebben geen weet! En het kind staat op scherp.. is zo bezig in het koppie, de spanning is niet leuk thuis.

Ik ben blij dat ik gezinsgesprekken heb (gehad). Vertrouwen en openheid is zo belangrijk, vooral binnen het gezin.. Wees open, geef je ouders tips hoe ze in situaties met je om moeten gaan en geef je ouders een kans om je te helpen, alleen lukt het je niet.. 

(Met ouders bedoel ik in dit stuk dus ook verzorgers, zusjes, broertjes etc..)